جانبازان را دریابید
آفتاب‌‌نیوز : 
چند روز قبل نامه و یا در حقیقت دردنامه یک جانباز 70 درصد را در این سایت شاهد بودیم که به صورت دردمندانه به تشریح وضعیت ناگوار خود و خانواده اش پرداخته بود. او تنها جانبازی نیست که مشکل دارد و تنها کسی به حساب نمی آید که با فقر و نداری و ناملایمات دست و پنجه نرم می کند بلکه در گوشه و کنار این کشور هزاران جانباز با درصدهای مختلف وجود دارند که با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته و با هزاران مشکل دست به گریبان هستند. در حالی که به سازمان ها و ارگان هایی که وظیفه رسیدگی به مسایل این گروه را عهده دار هستند بودجه ها و امکانات بسیاری اختصاص می یابد که به نظر نمی رسد حتی بخش اندکی از آن صرف جانبازان و خانواده هایشان شود. این وضعیت را در ارتباط با آزادگان و خانواده های شهدا نیز شاهد هستیم به طوری که امروزه نمی توان ادعا کرد که خانواده شهدا نور چشم ملت هستند و یا جانبازان الگوهای ایثار و از خودگذشتگی می باشند. البته وقتی که قرار است شعار بدهیم و یا اگر مناسبتی مثل روز جانباز و هفته دفاع مقدس و امثالهم باشد به تقدیر و قدردانی از این افراد و خانواده ها می پردازیم ولی در بقیه ایام، نه تنها به فراموشی سپرده می شوند بلکه خواسته ها و مشکلاتشان هم نادیده گرفته می شود.
جانبازان و اصولا خانواده ها و افرادی که از جنگ تحمیلی صدمه دیده اند در جامعه امروز ایران از مظلوم ترین و محروم ترین اقشار به شمار می روند. اگر چه ممکن است در میان آنها افرادی وجود داشته باشند که به دلیل برخی فرآیندها و زدوبندها به نوایی رسیده باشند اما اکثریت قریب به اتفاق آنها در وضعیت نامناسبی زندگی می کنند. در این میان وضعیت جانبازان به دلیل وضعیت خاص جسمی و روحی آنها به مراتب وخیم تر از دیگران است.
اگر نگاهی عمیق به زندگی جانبازان بیندازیم به واقعیت های تلخی پی خواهیم برد که غیرقابل انکار هستند. به طور امثال اعتیاد در میان آنها بی داد می کند و یا سرخوردگی و نگرانی از آینده فرزندان به حد خطرناکی رسیده است. خودکشی و یا ابتلا به بیماری های روانی و عصبی برای اکثر آنها مشکل ساز شده و سلامت زندگی و روح و روان آنها را به خطر انداخته است. حال در چنین شرایط ناگواری برای جانبازان، با چه هدف و نیتی روز جانباز برگزار شده و در این ارتباط هزینه می شود؟!
آیا هدف، گرامیداشت این گروه است یا این که قرار است به این بهانه جیب عده ای پرپول شده و گروهی به نوایی برسند؟
اگر هدف تجلیل از جانبازان است که این مسأله باید در تمامی ایام سال روی دهد و اختصاص به یک روز یا یک هفته نداشته باشد زیرا آنچه در این یک روز و یک هفته صورت می گیرد صرفا جنبه تظاهر و عوامفریبی داشته و راهگشا نیست.
امروزه چه بسیار مسئولین و مدیرانی که به نام جانباز و شهید و آزاده به ثروت های بادآورده دست یافته و آنچه را که باید برای این افراد و خانواده ها هزینه شود از بیت المال برداشته و بر بیت المن افزوده اند. به همین دلیل این گونه مدیران روز به روز فربه تر می شوند در حالی که جانبازان، آزاده ها و خانواده های شهدا رنجورتر و بی پناه تر می گردند. زیرا چگونه است مدیری که قبل از انتصاب به مدیریت در نهادی که مسئولیت جانبازان و مستضعفان را عهده دار بوده با موتور سیکلت تردد می کرد امروزه خود و خانواده اش از طریق ثروت های بادآورده مجهز به موبایل و انواع و اقسام اتومبیل های آخرین مدل و گرانقیمت و خانه های آنچنانی شده است اما جانبازی که بخشی از بدن خود را در جبهه های جنگ از دست داده تا همان مدیر و خانواده اش در کمال آرامش بیت المال را چپاول کنند، هنوز هم نگران هزینه درمان و دارو و تامین مخارج خود و خانواده اش است که روز به روز افزایش می یابد. عدالت زمانی برقرار می شود که این افراد که روزگاری شیران جبهه های نبرد بودند ولی متاسفانه به دلیل بی توجهی مسئولین و مدیران به نیازمندان و محتاجان تبدیل شده اند جای خود را با همان مدیرانی عوض کنند که از صدقه سر و تحت نام همین افراد و خانواده ها به نوایی رسیده اند.
این افراد و خانواده ها سالهاست که انواع و اقسام وعده ها و شعارها را شنیده و با مدیران گوناگونی مواجه شده اند اما به ندرت کسانی را دیده اند که برایشان قدم برداشته و درصدد رفع نیازهایشان برآمده باشند. اگر هم در میان خیل مدیران و مسئولین افرادی وجود داشته اند که دلسوز بوده و توجهی به جانبازان و امثالهم داشته اند در اقلیت بوده و به دلیل جو ناسالم حاکم، ناگزیر به ترک پست و مقام خود شده اند.
امروزه جانباز نیاز به پول توجیبی و یا بن آذوقه و امثالهم ندارد بلکه او محتاج توجه و رسیدگی است. آیا می توان روزی را به چشم دید که جانبازان، آزاده ها و خانواده های شهدا بدون دغدغه زندگی کرده و و نیازمند دراز کردن دست خود پیش کسانی نباشند که خود را از جنس دیگری می دانند.
چند روز قبل نامه و یا در حقیقت دردنامه یک جانباز 70 درصد را در این سایت شاهد بودیم که به صورت دردمندانه به تشریح وضعیت ناگوار خود و خانواده اش پرداخته بود. او تنها جانبازی نیست که مشکل دارد و تنها کسی به حساب نمی آید که با فقر و نداری و ناملایمات دست و پنجه نرم می کند بلکه در گوشه و کنار این کشور هزاران جانباز با درصدهای مختلف وجود دارند که با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته و با هزاران مشکل دست به گریبان هستند. در حالی که به سازمان ها و ارگان هایی که وظیفه رسیدگی به مسایل این گروه را عهده دار هستند بودجه ها و امکانات بسیاری اختصاص می یابد که به نظر نمی رسد حتی بخش اندکی از آن صرف جانبازان و خانواده هایشان شود. این وضعیت را در ارتباط با آزادگان و خانواده های شهدا نیز شاهد هستیم به طوری که امروزه نمی توان ادعا کرد که خانواده شهدا نور چشم ملت هستند و یا جانبازان الگوهای ایثار و از خودگذشتگی می باشند. البته وقتی که قرار است شعار بدهیم و یا اگر مناسبتی مثل روز جانباز و هفته دفاع مقدس و امثالهم باشد به تقدیر و قدردانی از این افراد و خانواده ها می پردازیم ولی در بقیه ایام، نه تنها به فراموشی سپرده می شوند بلکه خواسته ها و مشکلاتشان هم نادیده گرفته می شود. جانبازان و اصولا خانواده ها و افرادی که از جنگ تحمیلی صدمه دیده اند در جامعه امروز ایران از مظلوم ترین و محروم ترین اقشار به شمار می روند. اگر چه ممکن است در میان آنها افرادی وجود داشته باشند که به دلیل برخی فرآیندها و زدوبندها به نوایی رسیده باشند اما اکثریت قریب به اتفاق آنها در وضعیت نامناسبی زندگی می کنند. در این میان وضعیت جانبازان به دلیل وضعیت خاص جسمی و روحی آنها به مراتب وخیم تر از دیگران است.
اگر نگاهی عمیق به زندگی جانبازان بیندازیم به واقعیت های تلخی پی خواهیم برد که غیرقابل انکار هستند. به طور امثال اعتیاد در میان آنها بی داد می کند و یا سرخوردگی و نگرانی از آینده فرزندان به حد خطرناکی رسیده است. خودکشی و یا ابتلا به بیماری های روانی و عصبی برای اکثر آنها مشکل ساز شده و سلامت زندگی و روح و روان آنها را به خطر انداخته است. حال در چنین شرایط ناگواری برای جانبازان، با چه هدف و نیتی روز جانباز برگزار شده و در این ارتباط هزینه می شود؟!
آیا هدف، گرامیداشت این گروه است یا این که قرار است به این بهانه جیب عده ای پرپول شده و گروهی به نوایی برسند؟
اگر هدف تجلیل از جانبازان است که این مسأله باید در تمامی ایام سال روی دهد و اختصاص به یک روز یا یک هفته نداشته باشد زیرا آنچه در این یک روز و یک هفته صورت می گیرد صرفا جنبه تظاهر و عوامفریبی داشته و راهگشا نیست.
امروزه چه بسیار مسئولین و مدیرانی که به نام جانباز و شهید و آزاده به ثروت های بادآورده دست یافته و آنچه را که باید برای این افراد و خانواده ها هزینه شود از بیت المال برداشته و بر بیت المن افزوده اند. به همین دلیل این گونه مدیران روز به روز فربه تر می شوند در حالی که جانبازان، آزاده ها و خانواده های شهدا رنجورتر و بی پناه تر می گردند. زیرا چگونه است مدیری که قبل از انتصاب به مدیریت در نهادی که مسئولیت جانبازان و مستضعفان را عهده دار بوده با موتور سیکلت تردد می کرد امروزه خود و خانواده اش از طریق ثروت های بادآورده مجهز به موبایل و انواع و اقسام اتومبیل های آخرین مدل و گرانقیمت و خانه های آنچنانی شده است اما جانبازی که بخشی از بدن خود را در جبهه های جنگ از دست داده تا همان مدیر و خانواده اش در کمال آرامش بیت المال را چپاول کنند، هنوز هم نگران هزینه درمان و دارو و تامین مخارج خود و خانواده اش است که روز به روز افزایش می یابد. عدالت زمانی برقرار می شود که این افراد که روزگاری شیران جبهه های نبرد بودند ولی متاسفانه به دلیل بی توجهی مسئولین و مدیران به نیازمندان و محتاجان تبدیل شده اند جای خود را با همان مدیرانی عوض کنند که از صدقه سر و تحت نام همین افراد و خانواده ها به نوایی رسیده اند.
این افراد و خانواده ها سالهاست که انواع و اقسام وعده ها و شعارها را شنیده و با مدیران گوناگونی مواجه شده اند اما به ندرت کسانی را دیده اند که برایشان قدم برداشته و درصدد رفع نیازهایشان برآمده باشند. اگر هم در میان خیل مدیران و مسئولین افرادی وجود داشته اند که دلسوز بوده و توجهی به جانبازان و امثالهم داشته اند در اقلیت بوده و به دلیل جو ناسالم حاکم، ناگزیر به ترک پست و مقام خود شده اند.
امروزه جانباز نیاز به پول توجیبی و یا بن آذوقه و امثالهم ندارد بلکه او محتاج توجه و رسیدگی است. آیا می توان روزی را به چشم دید که جانبازان، آزاده ها و خانواده های شهدا بدون دغدغه زندگی کرده و و نیازمند دراز کردن دست خود پیش کسانی نباشند که خود را از جنس دیگری می دانند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید