تداوم عصبانیت ها از نقش آیت‌الله هاشمی در حماسه سیاسی 24 خرداد
نگاهی از سر تأمل به مطالبی که طی یکی دو ماه اخیر علیه آیت الله هاشمی رفسنجانی در یکی، دو روزنامه معلوم الحال طرفدار دولت های نهم و دهم و معروف القال و سایت های خبری همسو، به طور هماهنگ و برنامه ریزی شده به رشته تحریر و انتشار درآمده و می آیند، با هیچ یک از معیارهای مثبت و منفی «نقد» سازگاری ندارند
آفتاب‌‌نیوز :
آفتاب: معروف است وقتی قاضی غیرعادلی، حکم ناحق متهمی را برایش خواند و از او خواست برگه حکم را امضا کند، متهم، چون به اصل حکم اعتراض داشت، در حالی که با دست تقاضای خود کار می کرد، گفت: لطفاً، آن کلنگ خود را بدهید تا امضا کنم.
قاضی با تعجب گفت: این یک خودکار است. متهم که حالا دیگر محکوم هم بود، گفت: نخیر، خودت خبر نداری، آنچه در دست توست و با آن حکم ناحق صادر کردی، می تواند به مراتب مخرّب تر از کلنگ باشد، زیر خانه ام را ویران کرده است.
رضا سلیمانی در ادامه این یادداشت خود که انتخاب آن را منتشر کرده است، نوشت: با این مقدمه و با نهایت احترامی که برای قلم و صاحبان شریف آن قائلم، باید بگویم متأسفانه برخی قلم ها، چنان در دست های بعضی ها می چرخند که گویی رسالت آن را فراموش کرده و یا خود را به فراموشی زده اند. قلمی که در قرآن کریم، مقدس یاد شده، تا جایی که به آن و سطرهای نوشته شده در «نون والقلم و ما یسطرون» سوگند می خورند، گاه در ادبیات سیاسی کشور، آن هم در ماه مبارک رمضان، ماهی که فرصتی برای تذهیب نفس و دوری از گناه، غیبت و تهمت است، چنان، دروغها، تهمتها و خبرسازیهای جعلی در بعضی از روزنامه ها و سایت های مدعی اصول ارزشی، مشاهده میشود که نه تنها هیچ نشانی از نزاکت ندارند، بلکه به هجویه های قاجاریه شبیه است که به سفارش شاهزادگان قجری در دیوان منشأت تهیه و تدوین می شد. گویا این عده از به اصطلاح نویسندگان، مصداق کامل «قلم به مزدها» هستند که نمی دانند چه می نویسند، فقط می دانند برای که و چه می نویسند!
نگاهی از سر تأمل به مطالبی که طی یکی دو ماه اخیر علیه آیت الله هاشمی رفسنجانی در یکی، دو روزنامه معلوم الحال طرفدار دولت های نهم و دهم و معروف القال و سایت های خبری همسو، به طور هماهنگ و برنامه ریزی شده به رشته تحریر و انتشار درآمده و می آیند، با هیچ یک از معیارهای مثبت و منفی «نقد» سازگاری ندارند و در ادعای دین مداری و استناد به آیات و روایات، نعل بالنعل شبیه بیانیه های سلطنت طلبها و گروهک های فرقان و فدائیان خلق در سالهای قبل و بعد از انقلاب اسلامی است که پس از ترور فیزیکی بزرگان نظام، پخش می کردند و در الفاظ نیز انگار قلندران تاریخ هستند که برای سرقت اعتبار دیگران و کمک به همفکران و افزودن به اعتبار نداشته خود، نقشه راه می کشند، وگرنه در فضای سیاسی فعلی کشور که «تدبیر» محور تصمیمات دولت و «امید» معیار ابراز احساسات ملت است، نگارش متونی سراسر توهین به رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام را هیچ عقل سلیمی نمی پسندد و نمی توان پذیرفت که این نوع نوشته ها که متأسفانه از ناحیه افکار مدعی ارزشمداری و اصولگرایی نیز نشأت می گیرد، در جهت تقویت نظام باشد، البته برای کسانی که در فضای مملو از غبار و بوی سرگین هیاهو، به نان و نام و نوا رسیده بودند و از یارانه های بی حساب و کتاب مطبوعاتی بیت المال، به عنوان نورچشمی ها استفاده کرده بودند، تنفّس در فضای سیاسی سرشار از شمیم آرامش گل سخت است که از یارانه ویژه مطبوعات شولای تبعیض گذشته را برکند و خرقه عدالت پوشید، لذا آن گروه قلم را وسیله عقده گشایی و انتقام گیری می نمایند که البته هدف، وسیله آنان را توجیه می کند.
نکته ظریف این نوع نوشته ها، سلاخی تفکر اعتدال است که این تفکر با دو احتمال به مسلخ می رود:
1- اگر با صاحبان این نوع قلم های افراطی و عقده گشا، برخورد قانونی شود، مرگ زود هنگام «آزادی بیان» را یکصدا فریاد می زنند و با استفاده از تریبون های باز و با حاشیه امن نوشتاری، گفتاری، دیداری و شنیداری که به وفور در اختیار دارند، شیوه خود را مرّ قانون و خود را شاقول اعتدال و هرگونه تذکر را عدول از فرهنگ اعتدال و ورود به وادی افراط و تفریط می خوانند!! در حالی که همین جماعت مدعی، در عصر قدرت انحصاری خود، کوچکترین ندای مخالف و انتقاد را تاب نیاورده و با برچسب ها و انگ های عجیب و غریب سیاسی، مخالفان را از میدان به در کرده و به آن افتخار نیز می کردند.
2- اگر این عده به حال خویش رها شوند (که گویا فعلاً سیاست بر همین منوال است و توهین به بزرگانی نظیر آیت الله هاشمی رفسنجانی، ناطق نوری، بیت معزز امام و.... سایر شخصیتهای معتدل این طیف هیچ مدافعی و مدعی المعمول ندارد) و ولنگاری بعضی از روزنامه ها و سایت های وابسته همسو را با آزادی رسانه ای توجیه کنند، آنگاه کم کم این شیوه نگارش، ادبیات رایج رسانهای می شود و آنچه در گرد و غبار آن فراموش شده و یا شکل عوض می کند، باز هم فرهنگ اعتدال است. هرچند اغماض از بداخلاقی های جناح های سیاسی همسو و تبعیض و برخورد دوگانه با منتقدین، شمشیر دولبه ای است که روزی دامن خود آنها را هم خواهد گرفت.
از سوی دیگر، اگر شخصیت تاریخی آیت الله هاشمی رفسنجانی برای انقلاب، شخصیت حقوقی ایشان در نظام اسلامی و تعابیر بلند و بی نظیر امام راحل و رهبری معظم انقلاب را برای او نادیده بگیریم و فقط حق شهروندی را مانند همه شهروندان ایران برای ایشان درنظر بگیریم که براساس قوانین موجود می توانست برای انتخابات ریاست جمهوری اخیر نام نویسی کند، مگر چه گناه ملی، دینی و قانونی، مرتکب شده است که عده ای از روی عصبانیت از نقش سازنده دیروز ایشان و احتمال نقش آفرینی مؤثرتر در انتخابات آتی مجالس شورای اسلامی و خبرگان رهبری، تخریب دیروز، امروز و حتی فردای او را «قربه الی الله» و انتشار مطالب تخریبی در روزنامه ها و سایت های خبری را «حی علی خیرالعمل» می دانند؟!! ضمن اینکه به اعتراف دوست و دشمن، ایشان، با ثبتنام در انتخابات و رد صلاحیت، بیشترین نقش را در خلق حماسه سیاسی سال 1392 بر عهده داشتند که البته از دید این جماعت افراطی، این خود جرم کمی نیست!!
جای بسی شگفتی است که بعضی ها، حتی به «نهی از معروف» هم بسنده نمی کنند و «امر به منکر» می کنند!! و قلم را که رسالتی متین و مقدس دارد، تا پایین ترین سطح عقده گشایی تنزّل می دهند و بهتان را آزادی بیان می خوانند!!
و آخر اینکه، هرچند حلم، بردباری، صبر و سکوت معنادار آیت الله هاشمی رفسنجانی و دیگر بزرگان و شخصیتهای معتدل نظام در برابر حجم تخریبها، اهانتها و عصبانیت این طیف افراطی، زبانزد خاص و عام بوده و راز موفقیت و محبوبیت آنان نزد مردم نیز همین سکوت و بردباری و تحمل فحاشی ها و بداخلاقی های سیاسی و باندی بوده است، ولی آیا نباید مدعی العمومی برای برخورد با این حجم از عقده گشایی ها و تخریب های ناجوانمردانه پیدا شود؟!!
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید