روانشناسی سیاست خارجی اوباما
در سال 1972 پروفسور جیمز دیوید باربر کتابی را منتشر کرد تحت عنوان شخصیت ریاست جمهوری؛ که به بررسی و پیشبینی عملکرد کاخ سفید طی سال های متفاوت گذشته و آینده پرداخته بود.
آفتاب‌‌نیوز :
سرویس بین‌الملل- این کتاب به چگونگی شخصیت و ضمیر پرداخته است تا دریابد چگونه رئیس قوه مجریه مسیر خود را تا صندلی کاخ سفید طی کرده و چگونه شکست‌ها و پیروزی‌های دولت خود را رقم می‌زنند.
به گزارش «آفتاب» به نقل از نشنال اینترست، اگرچه در روند کار باربر خطاهایی وجود دارد اما با توجه به آنکه تلاش‌های باربر با ارزش است و می‌تواند نقطه شروعی برای انجام این تحقیقات شود، همچنین می‌تواند منبع مناسبی برای ارزیابی انواع متفاوت شخصیت‌های رئیس‌جمهوری و کیفیت کار آنها محسوب شود. بنابراین درباره ارزیابی شخصیت اوباما نیز می‌توان از این کتاب الهام گرفت.
باربر که در سال 2004 از دنیا رفت، دو شاخص را برای اساس تحقیقات خود در نظر گرفت؛ اول آنکه آیا آنها شخصیتی منفی‌نگر دارند یا مثبت نگرد؛ دوم آنکه آیا عملگرا هستند یا منفعل. بر اساس شاخص اول می‌توان به این پی برد که تصمیمات رئیس‌جمهوری در راستای محافظت از خود، دولت و منافع ملی در مقابل چالش‌های گوناگون گرفته می‌شود. و بر اساس شاخص دوم یعنی میزان پویایی و اهل عمل بودن روسای جمهور این خصوصیت آنها را بر ملاء می‌سازد که آیا توانائی تصمیم‌گیری دارند یا ترجیح می‌دهند که ابتدا کنشی را ببینند و سپس واکنش نشان دهند و به بیانی بهتر به جای عمل کردن، درصدد عکس العمل نشان دادن هستند.
حالا اگر به بررسی ویژگی‌های اوباما بپردازیم، در‌می‌یابیم که او شخصیتی بلند‌‌پروازانه دارد؛ از همان ابتدا او در صدد تغییر فضای اجتماعی و سیاسی و حتی بین‌المللی آمریکا بود. با این وجود سیاست‌های اوباما که گرایش زیادی به مدل دموکراسی اروپائی دارد، می‌تواند او را در دسته روسای‌جمهور منفعل قرار دهد که عکس‌العمل نشان دادن را بیشتر از شروع موازنه عمل کردن ترجیح می‌دهند.
بزرگترین ابتکار اوباما در سیاست خارجی، قدرتمند، هوشمند و ناقص است و آن چرخش به سوی آسیا است. بزرگترین تهدید برای صلح و شکوفایی جهانی در دهه‌ی آینده، از جانب یک گروه تروریستی در سوریه نیست، بلکه مربوط به ظهور چین و تغییر ژئوپولتیک آسیا و جهان است. اگر ایالات متحده بتواند تعادل و اطمینان را در آسیا ایجاد کند، به عدم شکل‌گیری جنگ سرد جدید در این قاره کمک کرده است.
اما تاکنون این چرخش در حد حرف بوده است و هنوز اتفاق نیفتاده است. با وجود این که ایالات متحده وعده‌ی حضور نظامی گسترده‌تر در فیلیپین، سنگاپور و استرالیا را داده است، نشانه‌ی کمی از این اقدامات دیده می‌شود. با وجود تعهد درباره‌ی حضور دیپلماتیک فعال‌تر و پر انرژی‌تر، دیپلمات‌های آسیایی هنوز معتقدند که چین حضور بیشتری در اجلاس‌های منطقه‌ای در مقایسه با ایالات متحده دارد. این درحالی است که اوباما در چهار سال اخیر دو سفرش به آسیا را به تعویق انداخته است.
اوباما یک ابتکار بزرگ دیگر هم در سیاست خارجی دارد و آن مذاکرات هسته‌ای با ایران است. این استراتژی بسیار هوشمندانه است؛ که البته هنوز نمی‌توان نتیجه قطعی برای آن در نظر گرفت.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید