چاوز در برابر گربه های چاق نفتی
آفتاب‌‌نیوز : 
همه در حال اعتراض به افزایش قیمت نفت هستند، به جز مدیران شرکت های نفتی!
سال گذشته اکسون ـ موبیل، بزرگترین شرکت چند ملیتی جهان، بیشترین سودی را که یک شرکت در طول تاریخ نصیب خود کرده است، بدست آورد؛ سودی معادل 25 میلیارد دلار. این غول نفتی که مرکز آن در « اروینگ» در ایالت تگزاس واقع است، امسال نیز به باور کارشناسان سود بی سابقه ای را نصیب خود خواهد کرد. در آمد روزانه این شرکت، طبق برآوردها اکنون به رقم سرسام آور یک میلیارد دلار در روز بالغ می شود.
وضعیت بازار نفت، ذهن من را به سمت پت رابرتسون و هوگو چاوز معطوف می کند.
رابرتسون، اوانجلیست دست راستی و دوست خانوادگی بوش، هفته گذشته در ملا عام خواستار تلاش دولت امریکا برای قتل ـ و یا حداقل ربودن ـ هوگو چاوز، رییس جمهوری ونزوئلا شد.
رابرتسون گفت: او دشمن خطرناک امریکاست که در جنوب این کشور کنترل دریایی از نفت را در اختیار دارد و به همین سبب می تواند به شدت به ما آسیب برساند. سخنان تندرویانه او باعث اعتراض جمعی شده و در نهایت وی را وادار کرد تا به نوعی پوزش بطلبد. با این وجود وی هم چنان مصرانه می گوید که هدفش معطوف کردن توجه دولتمران امریکا به« مساله ای با اهمیت فزاینده» بوده است.
این « مساله»، اما هوگوچاوز، رهبر تندرو و مردمی ونزوئلا است که چندین بار با کسب آرای مردم این کشور به قدرت رسیده است. وی درحال حاضر کنترل بزرگترین ذخایر منابع نفتی در خارج از خاورمیانه را در دست دارد.
بدیهی است که کنترل این منابع توسط چاوز هرگز مطلوب رابرتسون یا مدیران سابق نفتی چون جورج بوش، دیک چنی، کاندولیزا رایس و حتی دست نشاندگان آنها در اکسون ـ موبیل، شورون و . . . نیست.
در این میان اقدامات چاوز در بهره گیری از ثروت ونزوئلا در جهت رفاه مردم فقیر و حتی کمک به همسایگان نیازمند این کشور ـ و نه فربه تر کردن الیگارشی حاکم ـ باعث شرمساری و البته همزمان دردسر برای مدیران صنایع نفتی امریکا شده است.
هنگامی که رابرتسون حملات شدید خود را متوجه چاوز کرده بود، رئیس جمهوری ونزوئلا در خلیج« مونتگو»در جامائیکا در حال امضای قرار دادی نفتی با نخست وزیر این کشور بود. به موجب این توافق نامه ونزوئلا روزانه 22 هزار بشکه نفت ـ با قیمت تنها 40 دلار به ازای هر بشکه ـ در اختیار جاماییکا قرار خواهد داد. این در حالی است که قیمت نفت این کشور در بازارهای جهانی هم اکنون حدود 65 دلار برآورد می شود. بدین ترتیب چاوز به شهروندان و دولت جامائیکا کمک خواهد کرد تا روزانه نیم میلیون دلار از هزینه واردات نفتی خود کاسته و این مبلغ را صرف بهبود سطح زندگی شهروندان فقیر خود کنند.
چاوز هم چنین اعلام کرده است که دولت او مبلغی معادل 60 میلیون دلار به جاماییکا به صورت بلاعوض کمک خواهد کرد. بهینه سازی پالایشگاه های نفت جاماییکا ـ بدون اینکه این کشور متحمل هزینه ای شود ـ نیز بخش دیگری از کمک چاوز این کشور در حال توسعه است.
توافق صورت گرفته میان ونزوئلا و جاماییکا، بخشی از طرح چاوز موسوم به « پتروکارائیب » است که نخستین بار در اجلاس کشورهای کارائیب در ونزوئلا ( ژوئن گذشته) توسط چاوز مطرح شد.
در آن اجلاس چاوز کمک های مشابهی را به چندین کشور همسایه، از جمله کوبا و جمهوری دومینیکن پیشنهاد ذکر کرد.
لئونل فرناندز رییس جمهوری دومینیکن، بلافاصله پس از شنیدن این پیشنهاد به شدت از آن استقبال کرد چرا که افزایش بهای نفت دولت وی را عملا ورشکسته کرده بود. این کشور تنها در سال گذشته مبلغی معادل 2/1 میلیارد دلار صرف واردات نفت کرده بود و انتظار می رود این مبلغ در سال جاری به بیش از سه میلیارد دلار منتهی شود. در روزهای اخیر بهای هرگالن بنزین در سانتودومینگو به بیش از 4 دلار افزایش یافته است.
بدین ترتیب بدیهی است که پت رابرتسون هنگامی که به یاد چاوز می افتد، از خشم منفجر شود. او می خواهد دولت امریکا چاوز را ـ که به باور او خطری جدی و اهریمنی است ـ از قدرت ساقط کند. در درون کاخ سفید نیز اوضاع تفاوت چندانی ندارد. بوش و یارانش، هر چند زبان و ادبیات ملایمتری را به کار می گیرند اما در نهایت اهداف آنها نیز با اهداف رابرتسون یکسان است.
در امریکای لاتین، اما اوضاع کاملا متفاوت است. در این قاره طی چند سال اخیر چندین دولت لیبرال و مردمی به قدرت رسیده اند. در این قاره فقیر، چاوز« مرد معجزه گر نفتی» است. او برخلاف اکسون ـ موبیل و سایر گربه های چاق نفتی ـ که تنها در فکر افزایش سود سالیانه خود هستند‌ـ ثروت حاصل از نفت را میان تهیدستان توزیع می کند. طبیعی است که باید او را مرد خطرناکی تلقی کرد!
همه در حال اعتراض به افزایش قیمت نفت هستند، به جز مدیران شرکت های نفتی! سال گذشته اکسون ـ موبیل، بزرگترین شرکت چند ملیتی جهان، بیشترین سودی را که یک شرکت در طول تاریخ نصیب خود کرده است، بدست آورد؛ سودی معادل 25 میلیارد دلار. این غول نفتی که مرکز آن در « اروینگ» در ایالت تگزاس واقع است، امسال نیز به باور کارشناسان سود بی سابقه ای را نصیب خود خواهد کرد. در آمد روزانه این شرکت، طبق برآوردها اکنون به رقم سرسام آور یک میلیارد دلار در روز بالغ می شود.
وضعیت بازار نفت، ذهن من را به سمت پت رابرتسون و هوگو چاوز معطوف می کند.
رابرتسون، اوانجلیست دست راستی و دوست خانوادگی بوش، هفته گذشته در ملا عام خواستار تلاش دولت امریکا برای قتل ـ و یا حداقل ربودن ـ هوگو چاوز، رییس جمهوری ونزوئلا شد.
رابرتسون گفت: او دشمن خطرناک امریکاست که در جنوب این کشور کنترل دریایی از نفت را در اختیار دارد و به همین سبب می تواند به شدت به ما آسیب برساند. سخنان تندرویانه او باعث اعتراض جمعی شده و در نهایت وی را وادار کرد تا به نوعی پوزش بطلبد. با این وجود وی هم چنان مصرانه می گوید که هدفش معطوف کردن توجه دولتمران امریکا به« مساله ای با اهمیت فزاینده» بوده است.
این « مساله»، اما هوگوچاوز، رهبر تندرو و مردمی ونزوئلا است که چندین بار با کسب آرای مردم این کشور به قدرت رسیده است. وی درحال حاضر کنترل بزرگترین ذخایر منابع نفتی در خارج از خاورمیانه را در دست دارد.
بدیهی است که کنترل این منابع توسط چاوز هرگز مطلوب رابرتسون یا مدیران سابق نفتی چون جورج بوش، دیک چنی، کاندولیزا رایس و حتی دست نشاندگان آنها در اکسون ـ موبیل، شورون و . . . نیست.
در این میان اقدامات چاوز در بهره گیری از ثروت ونزوئلا در جهت رفاه مردم فقیر و حتی کمک به همسایگان نیازمند این کشور ـ و نه فربه تر کردن الیگارشی حاکم ـ باعث شرمساری و البته همزمان دردسر برای مدیران صنایع نفتی امریکا شده است.
هنگامی که رابرتسون حملات شدید خود را متوجه چاوز کرده بود، رئیس جمهوری ونزوئلا در خلیج« مونتگو»در جامائیکا در حال امضای قرار دادی نفتی با نخست وزیر این کشور بود. به موجب این توافق نامه ونزوئلا روزانه 22 هزار بشکه نفت ـ با قیمت تنها 40 دلار به ازای هر بشکه ـ در اختیار جاماییکا قرار خواهد داد. این در حالی است که قیمت نفت این کشور در بازارهای جهانی هم اکنون حدود 65 دلار برآورد می شود. بدین ترتیب چاوز به شهروندان و دولت جامائیکا کمک خواهد کرد تا روزانه نیم میلیون دلار از هزینه واردات نفتی خود کاسته و این مبلغ را صرف بهبود سطح زندگی شهروندان فقیر خود کنند.
چاوز هم چنین اعلام کرده است که دولت او مبلغی معادل 60 میلیون دلار به جاماییکا به صورت بلاعوض کمک خواهد کرد. بهینه سازی پالایشگاه های نفت جاماییکا ـ بدون اینکه این کشور متحمل هزینه ای شود ـ نیز بخش دیگری از کمک چاوز این کشور در حال توسعه است.
توافق صورت گرفته میان ونزوئلا و جاماییکا، بخشی از طرح چاوز موسوم به « پتروکارائیب » است که نخستین بار در اجلاس کشورهای کارائیب در ونزوئلا ( ژوئن گذشته) توسط چاوز مطرح شد.
در آن اجلاس چاوز کمک های مشابهی را به چندین کشور همسایه، از جمله کوبا و جمهوری دومینیکن پیشنهاد ذکر کرد.
لئونل فرناندز رییس جمهوری دومینیکن، بلافاصله پس از شنیدن این پیشنهاد به شدت از آن استقبال کرد چرا که افزایش بهای نفت دولت وی را عملا ورشکسته کرده بود. این کشور تنها در سال گذشته مبلغی معادل 2/1 میلیارد دلار صرف واردات نفت کرده بود و انتظار می رود این مبلغ در سال جاری به بیش از سه میلیارد دلار منتهی شود. در روزهای اخیر بهای هرگالن بنزین در سانتودومینگو به بیش از 4 دلار افزایش یافته است.
بدین ترتیب بدیهی است که پت رابرتسون هنگامی که به یاد چاوز می افتد، از خشم منفجر شود. او می خواهد دولت امریکا چاوز را ـ که به باور او خطری جدی و اهریمنی است ـ از قدرت ساقط کند. در درون کاخ سفید نیز اوضاع تفاوت چندانی ندارد. بوش و یارانش، هر چند زبان و ادبیات ملایمتری را به کار می گیرند اما در نهایت اهداف آنها نیز با اهداف رابرتسون یکسان است.
در امریکای لاتین، اما اوضاع کاملا متفاوت است. در این قاره طی چند سال اخیر چندین دولت لیبرال و مردمی به قدرت رسیده اند. در این قاره فقیر، چاوز« مرد معجزه گر نفتی» است. او برخلاف اکسون ـ موبیل و سایر گربه های چاق نفتی ـ که تنها در فکر افزایش سود سالیانه خود هستند‌ـ ثروت حاصل از نفت را میان تهیدستان توزیع می کند. طبیعی است که باید او را مرد خطرناکی تلقی کرد!
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید