اشکهایی برای 'ایرانی' که گم شده است
مرگ پاشایی و شکست یا پیروزی تیم ملی فوتبال بهانه است، مهم کوبیدن درد و رنج گم گشتگی به پنجره ای رو به حیات (زندگی) است که در این دوران گشوده نیست.
آفتاب‌‌نیوز :
آفتاب: سایت فرارو در ادامه نوشته است: وقتی ارزش ها تداخل پیدا می کنند و سلسله مراتب شان به هم می ریزد، همه چیز در هم می شود.
بشر در چنین مختصاتی گیج و گنگ می شود. احساساتش را در نمی یابد و نمی داند چه می خواهد. در چنین جهانی، انباشت تجربه رخ نمی دهد و آگاهی از دست سر می خورد و لاجرم، خودآگاهی پبش از قوام، پر پر می شود.
در این زیست جهانِ تورم زده، عددها درشت و قاعده و قانون دستمالی حقیرترین کسان می شود.
پرسش پیرامون آن است که دلیل گردهم آیی بی سابقه برای مرگ مرتضی پاشایی خواننده جوان پاپ چیست؟
در جستجوی پاسخ، بسیاری به شماتت خویش در عدم شناخت جامعه ایران روی آوردند و برخی به بیراه های سیاسی و اجتماعی کشیده شدند و عملی را که از عدم آگاهی و فقدان خودآگاهی سر زده است را به خودآگاهی اجتماعی و اعتراض نسبت دادند. اما حقیقت ماجرا چیست؟ در زیر جامعه ایران در این بازه از زمان چه چیزی جریان دارد که در رو، سبب غافلگیری می شود؟
وقتی قاعده ای در کار نباشد شوکه شدن قاعده می شود. راز عمل اجتماعی ایرانیان، که در دوران معاصر فراوان غافلگیر می کند، بیش از آنکه از دلیل و باور و معرفتی برخاسته باشد، حاصل گم شدگی و درهم شدگی ارزش ها است.
'ایرانی' گم شده است. در گم گشتگی خود بر در و دیوار می کوبد بدون آنکه بداند، راه خروج از کدام طرف است!
اینکه چه شد 'بشر ایرانی' گم شد و تقصیر چه بود و چه کس در این مجال نمی گنجد اما بر پایه این گم گشتگی می توان رخ دادهای اجتماعی بسیاری را تبین و تحلیل کرد.
موج مدرک گرایی، پول پرستی، قدرت دوستی، ظاهرپرستی، فوتبال دوستی افراطی، بر صدر نشاندن ورزشکاران و تنومندان و زیر افکندن اندیشمندان، ذلیل شدن قانون و ناچیز شدن راستی و درستی و زیبایی، بسیار شدن اختلاس و دزدی و سالوس و تندروی و... همه را می توان در گم شدگی و درهم شدگی ارزش ها، بهتر فهمید و درک کرد.
مسئله این است 'ایرانی' گم شده است. نمی داند چه می خواهد و در دور باطل از خودبیگانگی و درنیافتن خود، کردار و پندارش بی قاعده می نماید.
تراژدی مرگ به واسطه سرطان در جوانی یا خواننده ای محبوب بودن، نمی تواند، تحریک کننده جامعه ایران برای حضور مجازی و واقعی پر شور و هیجان برای مرتضی پاشایی باشد چرا که در این سالها رخدادهای تراژیک تر بسیار اتفاق افتاده و محبوب تر از پاشایی نیز بسیار از دنیا رفته است.
اشکهایی که در سوگ پاشایی ریخته می شود، سوگواری برای 'ایرانی' است که گم شده است. اشک هایی که توان به هم پیوسته شدن و تشکل شدن را ندارند، چرا که در فردانیت خویش اسیرند و هیچ یک سودای مشترکی در سر ندارند.
در جهانی چنین نهان از ارزش ها و توده وار، هم برای شادی و هم برای مرگ، هم برای شکست و هم برای پیروزی، می توان به خیابان آمد و هر آنچه که فقدان است را بیرون ریخت.
مرگ پاشایی و شکست یا پیروزی تیم ملی فوتبال بهانه است، مهم کوبیدن درد و رنج گم گشتگی به پنجره ای رو به حیات (زندگی) است که در این دوران گشوده نیست.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید