کی این عادت را ترک می‌کنیم؟
زندگی فقط برنده‌شدن و خندیدن نیست، گاهی باید شکست خورد، باید به زمین افتاد و گریست. مگر نه آن‌که شکست پُلی است برای پیروزی ، مگر نه آن‌که با هر شکست پخته‌تر می‌شویم، پس چگونه است که ظرفیت شکسته‌شدن و باختن را نداریم؟ چرا نمی‌توانیم بپذیریم اشتباه کرده‌ایم ، اشتباه رفته‌ایم و اشتباه خوانده‌ایم؟
آفتاب‌‌نیوز :
چرا به جای تلاش و کم‌کردن ضعف‌ها تنها به دنبال راهی هستیم تا فشار شکست را بر خودمان کم کنیم؟ چرا نیاموخته‌ایم ( و گویا نخواهیم آموخت) شکست هم وجود دارد؟ همه ما پیروزی را دوست داریم . همه ما دوست داریم بعد از هر پیروزی بالا و پایین بپریم و از شدت شادی آن فریاد بکشیم. اما خب شکست هم وجود دارد. البته ما ( ایرانی‌ها ) عادت داریم موفقیت را به نام خودمان و شکست را به نام دیگری بزنیم و به او مربوط بدانیم. از کودکی این‌گونه رشد کرده‌ایم و ظاهرا تا زمان مرگ هم روی این موضع خواهیم ایستاد . در سیاست ، فرهنگ ، اقتصاد و ورزش هم این‌گونه‌ایم. نمی‌توانیم بپذیریم اگر آنچه می‌خواستیم و نشده ، به خودمان مربوط می‌شود و ما مقصر به وجود آمدن آن هستیم. علم استفاده از امکاناتِ در دسترس را نداریم ، مقابل آموزش و تغییر هم مقاوم هستیم. در فضای مجازی، بد بازی می‌کنیم و به جای اصلاح و آموزش ، انگشت اتهام خود را به سمت "فضای مجازی" می‌چرخانیم که " اگر فضای مجازی نبود ، اگر اینترنت نبود و ماهواره پنج کانال ( فقط مستند) بیشتر نداشت این گندها زده نمی‌شد" یا " اگر تلکرام و فیس‌بوک نبودند ایرانی جماعت با آن فرهنگ چند هزار ساله‌ای که ردپای آن را به ندرت می‌توان این روزها در عالم واقع دید، به بازیگران و ورزشکاران اهانت نمی‌کرد. اگر فضای مجازی نبود پیجِ هیچ بازیگری شبیه سطل زباله نمی‌شد! اگر فضای مجازی نبود معضلات اجتماعی ، بزه‌ها و طلاق‌ها کم و کمتر می‌شد. اگر اینترنت نبود در جام جهانی 2014 برزیل ، حذف که نمی‌شدیم هیچ ، تا فینال هم بالا می‌آمدیم و از اعتبار فوتبال‌مان دفاع می‌کردیم."
آری، ما عادت کرده‌ایم به شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیت‌ها و نپذیرفتن اشکالات و شاهد آن هستیم که این عادت ، روز به روز شکل بدتری به خود می گیرد. در دوران تحصیل (نونهالی تا جوانی) زیر بار نمرات ضعیف نمی‌رفتیم و امروز در اقتصاد ، فرهنگ ، سیاست و ورزش هم همین‌گونه رفتار می‌کنیم. اگر نمره خوب می‌گرفتیم خودمان گرفته بودیم و اگر بد، معلم ، استاد ، بابای مدرسه ، شیر آبخوری و سیستم فَشل آموزشی دست به دست هم داده بودند!
و حالا باز هم یک ماجرای تازه و باز هم هجمه‌ها و نپذیرفتن‌ها و ....
استقلال خوزستان با شایستگی قهرمان لیگ فوتبال می‌شود اما ما به جای تبریک و قبول موفقیتش به یحیی گل‌محمدی بد و بیراه می‌گوییم و او را مقصر شکست خودمان می‌دانیم! در یک رقابت دیگر دست‌های استقلال مقابل تراکتور قدرتمند قلعه‌نوعی بالا می‌رود اما چون پذیرش این موضوع برایمان سخت است ، توهین می‌کنیم و ایراد می‌گیریم که چرا قلعه‌نوعی با این تجربه ، متوجه شرایط استقلال نبوده است! ما کی این عادت را ترک می‌کنیم؟
منبع: ایسنا
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید