نقش چاقی شکمی در تکرار حملات قلبی و سکته‌های مغزی
محققان علم پزشکی اعلام کردند؛ چاقی شکمی خطر ابتلا به حملات قلبی مکرر و سکته‌های مغزی را افزایش می‌دهد حتی اگر برای پیشگیری از این خطرات، دارو مصرف کرده باشید.
بر اساس مقاله محققان که در شماره اخیر نشریه اروپایی پیشگیری از بیماری‌های قلبی عروقی منتشر شد، شکم برآمده از عوامل مهمی است که به افزایش خطر ابتلا به سکته‌های مغزی و حملات قلبی کمک می‌کند.
رژیم غذایی سالم و ورزش منظم بهترین روش برای کاهش خطرات قلبی و سکته‌های مغزی است.
در مطالعه محققان که بر روی ۲۲ هزار نفر انجام شد رابطه بین چاقی شکمی و حملات قلبی و سکته‌های مغزی بررسی شد.
دکتر هانیه محمدی و همکارانش در موسسه معتبر کارولینسکای سوئد اعلام کردند هر قدر میزان چربی دور شکمی بیشتر باشد خطر بروز وقایع قلبی عروقی بالاتر می‌رود.
این عامل، به خصوص در تکرار شدن حملات قلبی تاثیر دارد.
به بیان دیگر، دارو‌هایی که برای کاهش چربی‌های خون و فشار خون استفاده می‌شوند و نیز دارو‌های کنترل کننده دیابت، در پیشگیری از بروز حملات قلبی مجدد، بسیار ناکارآمدتر از کم کردن قطر شکم هستند.
دکتر محمدی به پایگاه خبری جهان دوندگان گفت: هر قدر قطر شکم مناسب‌تر و سالم‌تر باشد پیشگیری از حملات قلبی و سکته‌های مغزی نیز میسرتر خواهد بود.
چاقی شکمی، به طور مستقیم نشان گر وجود چربی احشایی است که نوعی چربی عمقی بدن است که دور احشای حیاتی را دربر می‌گیرد و این نوع چاقی، با مشکلات متابولیک و بیماری قلبی عروقی همچون فشار خون، افزایش چربی خون، بالا بودن قند خون و مقاومت در برابر انسولین همراه است.
همراهی همه این مجموعه عوامل به ایجاد سندروم متابولیک منجر می‌شوند.
به گفته دکتر محمدی، عادات سالم که به کاهش چربی به ویژه چربی دور شکم می‌انجامد برای بهبود سلامت بسیار اهمیت دارند.
به گزارش پایگاه خبری جهان دوندگان در اینترنت، عوامل موثر در ایجاد چاقی شامل عوامل ارثی، پرخوری، تغییر سوخت وساز بافت چربی، کاهش تولید گرما، کاهش فعالیت جسمی بدون کاهش مقدار غذای دریافتی و برخی از داروهاست.
افزایش چربی شکم نیز که به چاقی شکم موسوم است با افزایش خطر بروز بیماری‌های قلبی عروقی همراه است.
محققان بر این باورند که ذخیره اصلی انرژی بدن، چربی است.
برخی بیماران از افزایش پیشرونده وزن شکایت می‌کنند، حال آنکه مقدار غذای دریافتی آن‌ها افزایش نیافته است.
باید گفت که چنین وضعیتی کاملاً امکان پذیر است.
کاهش پیشرونده توده عضلانی بدن که با افزایش سن روی می‌دهد، امری اجتناب ناپذیر است.
در عین حال به دلیل کاهش توانایی بدن در سوزاندن چربی ها، وزن افزایش می‌یابد.
در این حالت اگر مقدار کالری دریافتی به میزان قبلی باقی بماند، به ناچار افزایش وزن خواهیم داشت که بیشتر از چربی تشکیل شده است؛ بنابراین تولید انرژی کاهش می‌یابد و برای جبران انرژی از دست رفته نیاز به دریافت مقدار بیشتری ماده غذایی خواهد بود.
