احساس حقارت، علل و درمان آن
بیاناتی درباره علت احساس حقارت و راه‌های درمان آن گفت: خانواده اولین جایی است که ما احساسات مختلف را در آن تجربه و پاسخ به آن‌ها را دریافت کرده و از ابتدای تولد و به مرور که رشد می‌کنیم به‌واسطه کوچک‌تر و ضعیف بودن در مقایسه با مراقبین بزرگ‌سالان، حسِ ناتوانی و حقارت را به‌ناچار دریافت می‌کنیم.
وی اضافه کرد: اگر این حس به‌مرور با حسِ توجه و حمایت و تشویق والدین کم نشود، احتمالاً در ما باقی خواهد ماند و چه‌بسا با رفتارهای غلط آن‌ها در وجودِ ما عمیق‌تر هم خواهد شد.
این متخصص افزود: این احساس بی‌ارزشی با برخوردهای اشتباه اعضای خانواده در ما، رفته‌رفته بزرگ‌تر و شدیدتر می‌شود، طوری که در روابطمان با دیگران، آن را احساس می‌کنیم، درحالی‌که درواقع این دیگران نیستند که به ما حس کوچک بودن و بی‌ارزشی می‌دهند این حسی است که ما اغلب اوقات با خود حمل می‌کنیم.
بیاناتی اظهار کرد: ما ابتدا از اعضای خانواده رفتارهایمان را می‌آموزیم و بر روی دیگران بخصوص نزدیک‌ترین و عزیزترین افراد زندگی‌مان همچون همسر و فرزندانمان رفتارِ اشتباهِ تقلیدی را پیاده می‌کنیم. از ترس قضاوت دیگران، خلاف خواسته خود و نزدیکانمان رفتار می‌کنیم حتی اگر بارها و بارها به ضررمان باشد نظر مخالف نمی‌دهیم و عقیده‌مان را ابراز نمی‌کنیم.
به گزارش گروه دریافت ایسنا، متخصص اعصاب و روان بیمارستان امام خمینی (ره) کنگان گفت: ما از کودکی به دلیل ترس از قضاوت شدن و طرد شدن، یاد می‌گیریم کورکورانه همرنگ جماعت باشیم، بدون اینکه مستقل فکر کنیم.
وی ادامه داد: ما اغلب یاد می‌گیریم یا خود را قربانی دیگران کنیم یا اینکه دیگران را قربانی خواسته‌های خودمان کنیم که هر دو درنهایت حس حقارت را در نهانشان دارند.
سمانه بیاناتی بیان کرد: برای دیده شدن، جنبه‌های مثبت و نیکوی خود، باید روابطمان را گسترش بدهیم، در رفتار خود فکر کنیم، زمانی را برای خلوت با خود داشته باشیم و بنویسیم؛ حتی می‌توانیم زمان‌هایی با خودمان حرف بزنیم می‌توانیم خطاب به خودمان روزانه یادداشت برداریم و مطالعه کنیم.
این متخصص گفت: اما خیلی از اوقات لازم است در یک فضای غیر قضاوتی این احساسات را با درمانگر بیان کنیم تا موانع رابطه پنهان که ریشه درگذشته ما دارد پیدا شود و کم‌کم حل‌وفصل شود.
