دلتنگی‌های جهان پس از کرونا
محمد وجدانی فعال اقتصادی در یادداشت ارسالی خود برای آفتابنیوز نوشته است: این روز‌ها همه ما یا بهتره بگوییم همه جهان درگیر ویروسی فراگیر شده‌ایم که از هیچ کشوری چشم‌پوشی نکرده و با همه جوامع در حال دست و پنجه نرم کردن است. از کوچک تا بزرگ، غنی تا فقیر، فرودست تا فرادست، غیرمسئول تا مسئول، ژن معمولی تا ژن خوب را درگیر خود کرده‌است!
این ویروس آنقدر قدرتمند است که علاوه بر نظام سلامت، فرهنگ و اقتصاد جامعه را نیز تحت تأثیر قرار داده‌است. در بعد فرهنگی سبک زندگی جدیدی را برای مردم به ارمغان آورده و در جانب اقتصاد برخی کسب و کار‌ها را از فرش به عرش و برخی دیگر را از عرش به فرش رساند. تولید و توزیع اقلام و محصولات بهداشتی و ارائه کنندگان خدمات اینترنتی و فروشگاه‌های اینترنتی را رونق داد و بسیاری از کسب و کار‌های بزرگ و سودآور را به کام تعطیلی کشاند.
اما جهان پس از کرونا چگونه خواهد بود؟
به‌نظر برخی اندیشمندان جهان پس از کرونا یک تنبه عمیق و سبک زندگی جدیدی را برای بشر به ارمغان می‌آورد و تجربه جدیدی را به‌وجود می‌آورد. از آن طرف عده‌ای نیز اعتقاد دارند جهان پساکرونا به همان جهان پیش از کرونا شباهت دارد و تغییر خاصی در زندگی بشر ایجاد نخواهد شد و زندگی به سبک گذشته ادامه می‌یابد.
اما به‌نظر من جهان پس از کرونا ما را دلتنگ ایام کرونا می‌سازد! البته دلتنگ دوران کرونا و اتفاقاتش، نه دلتنگ بیماری و مرگ و میر عزیزانمان.
ما ایرانی‌ها در فرهنگ خود اینرسی بالایی داریم، به‌عبارتی مقاومت بالایی در تغییر کردن داریم و تمایل داریم در وضع موجود بمانیم. اوایل کرونا نیز مردم بیماری را جدی نمی‌گرفتند و تمایلی به تغییر سبک زندگی خود نداشتند تا حدی‌که برخی اساتید و دانشجویان یا صاحبان مشاغل اصرار بر استمرار فعالیت‌های آموزشی و تجاری داشتند. اما با گذر زمان و جدی شدن مقوله کرونا و آمار‌های تکان‌دهنده از میزان مبتلایان و تلفات الآن هیچ یک از افراد تمایلی به ادامه فعالیت به‌صورت حضوری ندارند و از خود مقاومت نشان می‌دهند. این اینرسی و مقاومت در برابر تغییر جزئی از فرهنگ ما ایرانی‌ها شده‌است.
الآن نیز کرونا و سبک زندگی کرونایی به وضع موجود ما تبدیل شده‌است، پس داریم با آن خو می‌گیریم و جهان پس کرونا برای ما سخت خواهد بود چرا که ما در برابر تغییر مقاوم هستیم.
ما در جهان پس از کرونا دلتنگ کرونا میشویم.
ما به خانه‌نشینی، دورکاری، کلاس مجازی و جلسات کاری مجازی وابسته شده‌ایم.
ما به نظافت و تمیزی و بخشی از درآمد خود را صرف اقلام بهداشتی کردن عادت کرده‌ایم.
ما دلتنگ عدالت کرونا میشویم. کرونایی که همه را به ترس انداخته، حتی ثروتمندان و مسئولان را بیشتر، چرا که جهل بشر درباره این ویروس هنوز نتوانسته دارویی بسازد که فقط ثروتمندان یا صاحبان قدرت بتوانند آن‌را تهیه کنند و فرودستان مظلوم از بی دارویی بمیرند، بلکه این ویروس همه را به یک چشم نگاه می‌کند.
کرونا آمده‌است تا همه یک نوع ترس را تجربه کنند، همه مطلوبیت بیشتری را از دست بدهند، ثروتمندان و قدرتمندان بیش از سایرین ترس دارند، چرا که تحمل بیماری و مرگ برایشان خیلی سخت‌تر است برای آن‌ها، چرا که پول و قدرتشان به یاری آن‌ها نمی‌آید.
ما دلتنگ همدلی‌های این ایام میشویم؛ اجاره نگرفتن صاحبان املاک از مستاجر‌های خود، عزم راسخ در جهت تولید ماسک با چرخ خیاطی‌های خانگی و کارگاه‌های کوچک، ایستگاه صلواتی‌هایی که به توزیع ماسک و ژل و اقلام بهداشتی می‌پردازند، عدم دریافت هزینه از مبتلایان به کرونا، عدم دریافت قسط‌های وام‌های بانکی و خیلی کار‌های همدلانه و جهادی این ایام.
ما دلتنگ مقایسه آمار مبتلایان سایر کشور‌ها با کشور خودمان میشویم که در عین توسعه‌یافتگی و اقتصاد قدرتمند و تحریم نبودن، در تولید ماسک و دستمال توالت ماند‌ه‌اند و همه ما خود را مقلد آن‌ها می‌دانستیم مدت‌ها، اما به موجب این ویروس دانستیم آن‌قدر‌ها هم توسعه‌یافتگی و قدرت اقتصادی در زمان بحران به‌کارشان نمی‌آید.
کرونا به ما خیلی چیز‌ها آموخت و در عین تهدید بودن فرصتی بود برای تغییر؛ تغییری در جهت بهتر شدن و قدرتمند شدن.
امید است به‌زودی بساط این ویروس همه‌گیر از همه جهان برچیده شود و همگان به آرامش و آسایش بازگردیم.
ما دلتنگ کرونا میشویم