مدیر جشنواره کن: جشنواره رفتن را دوست داشتم
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: مدیر عامل جشنواره فیلم کن با کشاندن پای فیلم‌های مستند و انیمیشن به بخش مسابقه مهمترین رویداد سینمایی دنیا و پذیرش سینمای آمریکا اثر انگشت خود را پای دفتر جشنواره ثبت کرده است.
به گزارش مهر، «تیه‌ری فرومو» پس از اعلام اسامی فیلم‌های حاضر در بخش‌های مختلف شصت و یکمین دوره جشنواره کن درباره برنامه‌هایش برای جشنواره و جایگاه آینده سینمای هنری با اسکرین دیلی سخن گفته است.
«تیه‌ری فرومو»، مدیر عامل کن در مورد اینکه از حضور در کدام جشنواره‌ها لذت می‌برد، گفت:« پیش از اینکه کارم را با جشنواره کن آغاز کنم، رفتن به جشنواره‌ها را دوست داشتم. با علاقه خاص در جشنواره تلوراید شرکت می‌کردم و رفتن به جشنواره سن فرانسیسکو عادتم شده بود. تماشاگران منطقه آمریکای شمالی را از سخاوتمندترین تماشاگران دنیا یافتم، برلین را هم دوشت داشتم، به ویژه پس از فروپاشی دیوار برلین در دهه 90 و همچنین لوکارنو و بولونیا را. اما امروز به لطف دوستی‌ام با دیتر کاسلیک (رئیس جشنواره برلین) و مارکو مولر (مدیر هنری جشنواره ونیز) به این دو جشنواره می‌روم و البته به پوسان.»
وی درمورد تعداد زیاد جشنواره‌ها گفت: «جشنواره‌های زیادی هست با کارکرد یکسان و این مسئله اصلی است. همه این جشنواره‌ها هم مدعی‌اند جایگاهی مساوی دارند. عبارت "جشنواره" برای رویدادهایی به کار می‌رود که اساسا محتوی، شیوه و اندازه متفاوت دارند.این قابل درک است که هر شهری دوست دارد جشنواره خودش را داشته باشد. اما بد نیست کمی هم وضعیت را بسنجیم. یک جشنواره کوچک باید فیلم‌های به نمایش درآمده را بپذیرد و چندان در قید و بند نخستین نمایش جهانی فیلم‌ها نباشد.»
مدیر عامل کن افزود: «یک جشنواره برای رسیدن به جایگاه خاص خود اول باید یک ایده قوی داشته باشد ، دوم یک جای مناسب و سوم یک روح زنده داشته باشد . همین که شما این سه پارامتر را داشته باشید، می‌توانید یک رویداد بزرگ راه بیندازید.»
وی در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه امسال نخستین دوره جشنواره کن پس از مرگ اینگمار برگمان و میکل‌آنجلو آنتونیونی است. به نظر شما وارثان طبیعی این بزرگان چه کسانی هستند؟ گفت: «نام بردن از یک وارث خاص سخت است. اما آنچه مهم است اینکه وقتی برگمان و آنتونیونی از دنیا رفتند، دنیا به آنها اداء احترام کرد. جالب اینکه وقتی آنها در دهه‌های 50 و 60 فعال بودند، جسارت و گاهی طبعیت بنیادگرای آنها انتقادهای فراوان برمی‌انگیخت. می‌خواهم بگویم امروز تعداد زیادی برگمان و آنتونیونی داریم. فیلمسازان بسیاری هستند که تلاش می‌کنند با زیبایی‌شناسی خاص خود و خطرپذیری به شیوه‌هایی جدید دست پیدا کنند؛ کسانی که تلاش می‌کنند به بیراهه‌های استانداردسازی تصاویر و سینما برسند. ما نمی‌توانیم تا لحظه مرگ آنها صبر کنیم و بعد بگوییم این مهم بود. ما باید بلافاصله آنها را شناسایی کنیم. این همان کاری است که جشنواره‌های بزرگ، منتقدان و حرفه‌ای‌ها انجام می‌دهند. ما امسال در جشنواره شصت و یکم کن فیلمسازانی را خواهیم دید که به راه و روش آنتونیونی و برگمان رفته‌اند.»
تی‌یری فرومو در ادامه این گفت‌و‌گو افزود: «وقتی ژیل ژاکوب (رئیس جشنواره کن) مرا دعوت به کار کرد، اول گفت "هرگزفکر نکن کن، بزرگترین جشنواره دنیاست، بلکه هر کاری می‌توانی بکن تا در این موقعیت بماند." بنابراین سعی دارم به شرایطی فکر کنم که کن را به بزرگترین گردهمایی سینما در دنیا تبدیل کند. کن برای من یک ارثیه دسته جمعی است. مسئولیت جشنواره با ماست، اما جشنواره به کسانی تعلق دارد که در ساختن دهکده‌ای جهانی و منحصر بفرد در دنیا مشارکت می‌کنند. عادت کرده‌ام بگویم کن به کسانی تعلق دارد که آن را می‌سازند، نه آنها که آن را شکست می‌دهند.»
وی در پاسخ به این سوال که چیزی را که برای جشنواره آورده‌اید، چطور تعریف می‌کنید؟
گفت: «جشنواره کن در چند سال اخیر به حضور فیلم‌های مستند، انیمیشن، سینمای عامه‌پسند و ژانر در جشنواره‌های بزرگ رسمیت بخشیده و بسیاری از همکاران ما از ما پیروی کرده‌اند که من به آن افتخار می‌کنم. تلاش کرده‌ام به کن کمک کنم درهایش را به روی همه نوع سینما باز کند. هر چه جشنواره قویتر باشد، بیشتر می‌تواند به فیلمسازان و مشخصا به وارثان امثال برگمان و سینماگران مولف کمک کند.»
آفتاب: مدیر عامل جشنواره فیلم کن با کشاندن پای فیلم‌های مستند و انیمیشن به بخش مسابقه مهمترین رویداد سینمایی دنیا و پذیرش سینمای آمریکا اثر انگشت خود را پای دفتر جشنواره ثبت کرده است. به گزارش مهر، «تیه‌ری فرومو» پس از اعلام اسامی فیلم‌های حاضر در بخش‌های مختلف شصت و یکمین دوره جشنواره کن درباره برنامه‌هایش برای جشنواره و جایگاه آینده سینمای هنری با اسکرین دیلی سخن گفته است.
«تیه‌ری فرومو»، مدیر عامل کن در مورد اینکه از حضور در کدام جشنواره‌ها لذت می‌برد، گفت:« پیش از اینکه کارم را با جشنواره کن آغاز کنم، رفتن به جشنواره‌ها را دوست داشتم. با علاقه خاص در جشنواره تلوراید شرکت می‌کردم و رفتن به جشنواره سن فرانسیسکو عادتم شده بود. تماشاگران منطقه آمریکای شمالی را از سخاوتمندترین تماشاگران دنیا یافتم، برلین را هم دوشت داشتم، به ویژه پس از فروپاشی دیوار برلین در دهه 90 و همچنین لوکارنو و بولونیا را. اما امروز به لطف دوستی‌ام با دیتر کاسلیک (رئیس جشنواره برلین) و مارکو مولر (مدیر هنری جشنواره ونیز) به این دو جشنواره می‌روم و البته به پوسان.»
وی درمورد تعداد زیاد جشنواره‌ها گفت: «جشنواره‌های زیادی هست با کارکرد یکسان و این مسئله اصلی است. همه این جشنواره‌ها هم مدعی‌اند جایگاهی مساوی دارند. عبارت "جشنواره" برای رویدادهایی به کار می‌رود که اساسا محتوی، شیوه و اندازه متفاوت دارند.این قابل درک است که هر شهری دوست دارد جشنواره خودش را داشته باشد. اما بد نیست کمی هم وضعیت را بسنجیم. یک جشنواره کوچک باید فیلم‌های به نمایش درآمده را بپذیرد و چندان در قید و بند نخستین نمایش جهانی فیلم‌ها نباشد.»
مدیر عامل کن افزود: «یک جشنواره برای رسیدن به جایگاه خاص خود اول باید یک ایده قوی داشته باشد ، دوم یک جای مناسب و سوم یک روح زنده داشته باشد . همین که شما این سه پارامتر را داشته باشید، می‌توانید یک رویداد بزرگ راه بیندازید.»
وی در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه امسال نخستین دوره جشنواره کن پس از مرگ اینگمار برگمان و میکل‌آنجلو آنتونیونی است. به نظر شما وارثان طبیعی این بزرگان چه کسانی هستند؟ گفت: «نام بردن از یک وارث خاص سخت است. اما آنچه مهم است اینکه وقتی برگمان و آنتونیونی از دنیا رفتند، دنیا به آنها اداء احترام کرد. جالب اینکه وقتی آنها در دهه‌های 50 و 60 فعال بودند، جسارت و گاهی طبعیت بنیادگرای آنها انتقادهای فراوان برمی‌انگیخت. می‌خواهم بگویم امروز تعداد زیادی برگمان و آنتونیونی داریم. فیلمسازان بسیاری هستند که تلاش می‌کنند با زیبایی‌شناسی خاص خود و خطرپذیری به شیوه‌هایی جدید دست پیدا کنند؛ کسانی که تلاش می‌کنند به بیراهه‌های استانداردسازی تصاویر و سینما برسند. ما نمی‌توانیم تا لحظه مرگ آنها صبر کنیم و بعد بگوییم این مهم بود. ما باید بلافاصله آنها را شناسایی کنیم. این همان کاری است که جشنواره‌های بزرگ، منتقدان و حرفه‌ای‌ها انجام می‌دهند. ما امسال در جشنواره شصت و یکم کن فیلمسازانی را خواهیم دید که به راه و روش آنتونیونی و برگمان رفته‌اند.»
تی‌یری فرومو در ادامه این گفت‌و‌گو افزود: «وقتی ژیل ژاکوب (رئیس جشنواره کن) مرا دعوت به کار کرد، اول گفت "هرگزفکر نکن کن، بزرگترین جشنواره دنیاست، بلکه هر کاری می‌توانی بکن تا در این موقعیت بماند." بنابراین سعی دارم به شرایطی فکر کنم که کن را به بزرگترین گردهمایی سینما در دنیا تبدیل کند. کن برای من یک ارثیه دسته جمعی است. مسئولیت جشنواره با ماست، اما جشنواره به کسانی تعلق دارد که در ساختن دهکده‌ای جهانی و منحصر بفرد در دنیا مشارکت می‌کنند. عادت کرده‌ام بگویم کن به کسانی تعلق دارد که آن را می‌سازند، نه آنها که آن را شکست می‌دهند.»
وی در پاسخ به این سوال که چیزی را که برای جشنواره آورده‌اید، چطور تعریف می‌کنید؟
گفت: «جشنواره کن در چند سال اخیر به حضور فیلم‌های مستند، انیمیشن، سینمای عامه‌پسند و ژانر در جشنواره‌های بزرگ رسمیت بخشیده و بسیاری از همکاران ما از ما پیروی کرده‌اند که من به آن افتخار می‌کنم. تلاش کرده‌ام به کن کمک کنم درهایش را به روی همه نوع سینما باز کند. هر چه جشنواره قویتر باشد، بیشتر می‌تواند به فیلمسازان و مشخصا به وارثان امثال برگمان و سینماگران مولف کمک کند.»
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید