سرمقاله سرمایه؛ همه رای می‌دهیم
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: روزنامه سرمایه در سرمقاله امروز 21 خرداد 88 آورده است:
این که گویی این کنم یا آن کنم این دلیل اختیار است ای صنم(مولوی) در مسیر مردم سالاری، کشور در آستانه انتخابی بزرگ است. ناظران سیاسی معتقدند تعداد شهروندان تحریمی‌در این انتخابات در مقایسه با ارقام 30 سال تاریخ انقلاب اسلامی‌حداقل خواهد بود.
اگر به مردم سالاری علاقه‌مند باشیم، ناچاریم نقش تحریم در مردم سالاری را مورد بررسی قرار دهیم. بایکوت انتخاباتی البته در دموکراسی‌ای که کار می‌کند، جایگاهی ندارد. زیرا مشارکت در کانون فرآیندهای مردم سالارانه است.
تحریم انتخابات نوعی اعتراض سیاسی است که در آن گروهی از رأی‌دهندگان احساس می‌کنند تقلب انتخاباتی محتمل است، یا نظام انتخاباتی علیه کاندیداهای خاصی جبهه‌گیری می‌کند و به نفع کاندیدای خاصی عمل می‌کند، و یا گروه اداره کننده انتخابات فاقد مشروعیت است. حال، پرسش آن است که وقوع کدام شرایط در فرآیند دموکراتیک می‌تواند تحریم را توجیه کند؟ قبل از این که تصمیم به تحریم گرفته شود، این موارد یک به یک باید مورد بررسی قرار گیرد. مثلاً، باید بپرسیم آیا در ایران شبیه به تایلند به دلیل قانون اساسی‌ای که تثبیت قدرت نیرویی خاص را ممکن می‌کند، تحریم، توجیه‌پذیر است؟ به نظر نمی‌رسد این توجیه در مورد ایران صادق باشد.
سوال دیگر آن است که آیا روندهای گذشته و معمول در انتخابات قبلی بیانگر آن است که رای دادن فایده‌ای ندارد؟ در این مورد نیز پاسخ منفی است، چرا که در دوم خرداد نیز شرایط انتخاباتی برای جریان اصلاحات کاملاً نامناسب تشخیص داده می‌شد، اما نتیجه متفاوت شد.
در دموکراسی‌ای که کار نمی‌کند و در آن رقابت عادلانه ناممکن است، تحریم می‌تواند نقش ایفا کند. مشکل در این نهفته است که تشخیص دهیم در چه شرایطی و در چه نقطه‌ای از فرآیند دموکراتیک، انتخابات عادلانه کلاً ناممکن است تا آن حد که تحریم را امری موجه می‌سازد. البته، به گمان بسیاری از کارشناسان سیاسی، حتی اگر به نقطه‌ای برسند که در آن تحریم توجیه پذیر باشد، باز هم تحریم به عنوان علاج آخر و آخرالدوا تلقی می‌شود. چه بسیار اتفاق می‌افتد که در سایر کشورهای جهان احزاب سیاسی در فرآیند انتخاباتی به این نتیجه برسند که انتخابات در مواردی رقابتی و برابر نیست، اما مشارکت مفید است و تحریم کمکی به توسعه مردم سالاری نمی‌کند. به نظر می‌رسد جمهوری اسلامی ایران در چنین مرحله‌ای از تحول اجتماعی که تحریم را توجیه کند، قرار دارد.
این تشخیص که خارج دایره انتخابات بایستیم، در این لحظات حساس از توسعه دموکراسی در کشور تاکتیک سیاسی پرخطری است که با هزینه‌های بسیار می‌تواند همراه باشد. تاثیر تحریم در انتخابات جاری ایران حتماً حداقل است و آثار آن توسط مخالفان دموکراسی خنثی می‌شود. برخی معتقدند ممکن است تحریم تاثیری بر مشروعیت داشته باشد، اما بی‌شک بر نتیجه انتخابات تاثیری نخواهد داشت. گروه‌های جامعه مدنی در ایران معتقدند که تحریم در انتخابات جاری خطر بزرگی در بلندمدت دارد و آثار زیانباری بر فرآیند دموکراتیک کشور باقی می‌گذارد. در واقع، اکنون اجماعی ملی شکل گرفته که حامیان تحریم را به حاشیه گفتمان انتخاباتی ایران عقب رانده است.
تثبیت مردم سالاری زمان بر است. زمان می‌خواهد تا دموکراسی با بطن جامعه تلفیق شود. دموکراسی تنها شکل گیری چند نهاد نیست. کثرت نهادهای حامی مردم سالاری در سطوح مختلف (قانون اساسی، مجالس مقننه، احزاب سیاسی، دادگاه‌ها، رسانه‌ها، نهادهای مدنی و غیره) لازم است. این نهادها همه باید به ارزش‌های دموکراتیک پایبند باشند، و نه این که صرفاً بیانگر شکاف ها و عدم اطمینان‌هایی باشند که در جامعه یافت می‌شود. به علاوه، این نهادها می‌باید از میان مردم یارگیری کنند و توسط مردم حمایت شوند. جامعه ایرانی با وجود برداشتن گام های بلند البته با مرحله مطلوب فاصله دارد.
در جامعه مردم سالارانه، مردم برای دموکراسی ذهنیت و فضای فکری مناسب دارند. چنین کاری به وقت نیاز دارد و زمان می‌برد تا جامعه به چنین مرحله‌ای برسد، به ویژه اگر مردم در تاریخ چند هزار ساله خود، سال‌های طولانی در اقتصادها و رژیم‌های سلطه/ قدرت زندگی کرده باشند. جامعه ایران هنوز با رسیدن به جامعه‌ای دموکراتیک پرفاصله است. در ایران هنوز عده‌ای به اشکال مختلف و به دلایل مختلف مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرند. فرقه گرایی، ترس و امنیت، عدم توسعه یافتگی اقتصادی، و احساس ناامنی اجتماعی کردن همه عواملی است که ممکن است مردم را به سمت انتخاب‌های کوتاه مدتی ببرد که در بلندمدت مردم سالاری آنها را به خطر می‌اندازد.
با این همه، در ایران، دموکراسی امری در جریان است، و البته روشن است که به پختگی کامل نرسیده است، و نمی‌توان آن را روی دکمه خودکار گذاشت. برای تعمیق آن و حمایت از آن چه به دست آمده، می‌باید زحمت کشید. شرکت در انتخابات و تشویق گسترده دیگران به این حوزه و دعوت از آنان برای رأی به جریان اصلاحات ضرورت تام دارد.
بنابراین، در روز جمعه 22 خردادماه 1388 همگی به طور گسترده در انتخابات شرکت کرده، و حرکت اصلاح گرایانه جاری کشور را پیش خواهیم برد و به تعمیق دموکراسی و توسعه در ایران کمک خواهیم کرد.
آفتاب: روزنامه سرمایه در سرمقاله امروز 21 خرداد 88 آورده است: این که گویی این کنم یا آن کنم این دلیل اختیار است ای صنم(مولوی) در مسیر مردم سالاری، کشور در آستانه انتخابی بزرگ است. ناظران سیاسی معتقدند تعداد شهروندان تحریمی‌در این انتخابات در مقایسه با ارقام 30 سال تاریخ انقلاب اسلامی‌حداقل خواهد بود.
اگر به مردم سالاری علاقه‌مند باشیم، ناچاریم نقش تحریم در مردم سالاری را مورد بررسی قرار دهیم. بایکوت انتخاباتی البته در دموکراسی‌ای که کار می‌کند، جایگاهی ندارد. زیرا مشارکت در کانون فرآیندهای مردم سالارانه است.
تحریم انتخابات نوعی اعتراض سیاسی است که در آن گروهی از رأی‌دهندگان احساس می‌کنند تقلب انتخاباتی محتمل است، یا نظام انتخاباتی علیه کاندیداهای خاصی جبهه‌گیری می‌کند و به نفع کاندیدای خاصی عمل می‌کند، و یا گروه اداره کننده انتخابات فاقد مشروعیت است. حال، پرسش آن است که وقوع کدام شرایط در فرآیند دموکراتیک می‌تواند تحریم را توجیه کند؟ قبل از این که تصمیم به تحریم گرفته شود، این موارد یک به یک باید مورد بررسی قرار گیرد. مثلاً، باید بپرسیم آیا در ایران شبیه به تایلند به دلیل قانون اساسی‌ای که تثبیت قدرت نیرویی خاص را ممکن می‌کند، تحریم، توجیه‌پذیر است؟ به نظر نمی‌رسد این توجیه در مورد ایران صادق باشد.
سوال دیگر آن است که آیا روندهای گذشته و معمول در انتخابات قبلی بیانگر آن است که رای دادن فایده‌ای ندارد؟ در این مورد نیز پاسخ منفی است، چرا که در دوم خرداد نیز شرایط انتخاباتی برای جریان اصلاحات کاملاً نامناسب تشخیص داده می‌شد، اما نتیجه متفاوت شد.
در دموکراسی‌ای که کار نمی‌کند و در آن رقابت عادلانه ناممکن است، تحریم می‌تواند نقش ایفا کند. مشکل در این نهفته است که تشخیص دهیم در چه شرایطی و در چه نقطه‌ای از فرآیند دموکراتیک، انتخابات عادلانه کلاً ناممکن است تا آن حد که تحریم را امری موجه می‌سازد. البته، به گمان بسیاری از کارشناسان سیاسی، حتی اگر به نقطه‌ای برسند که در آن تحریم توجیه پذیر باشد، باز هم تحریم به عنوان علاج آخر و آخرالدوا تلقی می‌شود. چه بسیار اتفاق می‌افتد که در سایر کشورهای جهان احزاب سیاسی در فرآیند انتخاباتی به این نتیجه برسند که انتخابات در مواردی رقابتی و برابر نیست، اما مشارکت مفید است و تحریم کمکی به توسعه مردم سالاری نمی‌کند. به نظر می‌رسد جمهوری اسلامی ایران در چنین مرحله‌ای از تحول اجتماعی که تحریم را توجیه کند، قرار دارد.
این تشخیص که خارج دایره انتخابات بایستیم، در این لحظات حساس از توسعه دموکراسی در کشور تاکتیک سیاسی پرخطری است که با هزینه‌های بسیار می‌تواند همراه باشد. تاثیر تحریم در انتخابات جاری ایران حتماً حداقل است و آثار آن توسط مخالفان دموکراسی خنثی می‌شود. برخی معتقدند ممکن است تحریم تاثیری بر مشروعیت داشته باشد، اما بی‌شک بر نتیجه انتخابات تاثیری نخواهد داشت. گروه‌های جامعه مدنی در ایران معتقدند که تحریم در انتخابات جاری خطر بزرگی در بلندمدت دارد و آثار زیانباری بر فرآیند دموکراتیک کشور باقی می‌گذارد. در واقع، اکنون اجماعی ملی شکل گرفته که حامیان تحریم را به حاشیه گفتمان انتخاباتی ایران عقب رانده است.
تثبیت مردم سالاری زمان بر است. زمان می‌خواهد تا دموکراسی با بطن جامعه تلفیق شود. دموکراسی تنها شکل گیری چند نهاد نیست. کثرت نهادهای حامی مردم سالاری در سطوح مختلف (قانون اساسی، مجالس مقننه، احزاب سیاسی، دادگاه‌ها، رسانه‌ها، نهادهای مدنی و غیره) لازم است. این نهادها همه باید به ارزش‌های دموکراتیک پایبند باشند، و نه این که صرفاً بیانگر شکاف ها و عدم اطمینان‌هایی باشند که در جامعه یافت می‌شود. به علاوه، این نهادها می‌باید از میان مردم یارگیری کنند و توسط مردم حمایت شوند. جامعه ایرانی با وجود برداشتن گام های بلند البته با مرحله مطلوب فاصله دارد.
در جامعه مردم سالارانه، مردم برای دموکراسی ذهنیت و فضای فکری مناسب دارند. چنین کاری به وقت نیاز دارد و زمان می‌برد تا جامعه به چنین مرحله‌ای برسد، به ویژه اگر مردم در تاریخ چند هزار ساله خود، سال‌های طولانی در اقتصادها و رژیم‌های سلطه/ قدرت زندگی کرده باشند. جامعه ایران هنوز با رسیدن به جامعه‌ای دموکراتیک پرفاصله است. در ایران هنوز عده‌ای به اشکال مختلف و به دلایل مختلف مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرند. فرقه گرایی، ترس و امنیت، عدم توسعه یافتگی اقتصادی، و احساس ناامنی اجتماعی کردن همه عواملی است که ممکن است مردم را به سمت انتخاب‌های کوتاه مدتی ببرد که در بلندمدت مردم سالاری آنها را به خطر می‌اندازد.
با این همه، در ایران، دموکراسی امری در جریان است، و البته روشن است که به پختگی کامل نرسیده است، و نمی‌توان آن را روی دکمه خودکار گذاشت. برای تعمیق آن و حمایت از آن چه به دست آمده، می‌باید زحمت کشید. شرکت در انتخابات و تشویق گسترده دیگران به این حوزه و دعوت از آنان برای رأی به جریان اصلاحات ضرورت تام دارد.
بنابراین، در روز جمعه 22 خردادماه 1388 همگی به طور گسترده در انتخابات شرکت کرده، و حرکت اصلاح گرایانه جاری کشور را پیش خواهیم برد و به تعمیق دموکراسی و توسعه در ایران کمک خواهیم کرد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید