سرویس اقتصادی- پس از امضای توافق اخیر ۲۵ ساله میان ایران و چین در حوزه‌های گوناگون امنیتی، انرژی، سرمایه گذاری در پروژه‌های عمرانی و زیرساختی و نفتی جامعه ایران به دو گروه موافق و مخالف این قرارداد تبدیل شده است.
به گزارش آفتاب‌نیوز؛ شبکه خبری "الجزیره" عربی درباره چشم‌انداز توافق ایران و چین می‌نویسد: "ایران درصدد است تا از طریق توافق با چین به منابع و موفقیت‌های مالی و اقتصادی دست یابد؛ منابعی که پیش‌تر نتوانست آن را از طریق غرب تامین کند چرا که تحریم‌های اقتصادی شدید امریکا باعث شد ایران نتواند ثمره‌ای از برجام کسب کند و سایر امضا کنندگان برجام نیز نتوانستند تعهدات‌شان را به ایران عملی سازند. در نتیجه، ایران از غرب دور شده و به شرق روی آورده و با آن کشور توافق ۲۵ ساله به امضا رسانده است. موافقان توافق معتقدند که ایران از طریق آن عضوی فعال در اقتصاد بین‌المللی باقی می‌ماند و می‌تواند صادرات نفت و گاز خود را به چین افزایش داده و در مقابل، فناوری‌های چینی را وارد کند. آنان معتقدند سرمایه‌گذاری چین در زیرساخت‌های ایران ارزشی بیش از ۴۰۰ میلیارد دلار دارد و آن کشور را از سرمایه‌خارجی دیگر کشور‌ها بی‌نیاز می‌سازد".
این شبکه خبری در ادامه می‌افزاید: در مقابل، بسیاری مخالف این توافق هستند. "حسین راغفر" اقتصاددان معتقد است که چین تنها به منافع خود می‌اندیشد و در بسیاری از کشور‌های امریکای لاتین، در سری‌لانکا، کشور‌های آفریقایی و پاکستان سابقه سرمایه‌گذاری و فعالیت اقتصادی در آن مناطق با هزینه آن کشور‌ها را داشته است.
راغفر اشاره می‌کند که حتی در ایران نیز چینی‌ها سابقه ترک پروژه‌های نفتی و گازی را داشته‌اند. او توافق اخیر را با مشاجره اخیر دیپلمات‌های امریکایی و چینی مرتبط می‌داند و معتقد است که چین از ایران به عنوان کارت بازی برای اعمال فشار بر امریکا استفاده می‌کند.
"بهمن آرمان" اقتصاددان نیز می‌گوید به دلیل تحریم‌های امریکا بسیاری از شرکت‌های چینی ایران را ترک کردند و وضعیت فعلی نیز به دلیل عدم پذیرش مفاد اف‌ای تی اف از سوی ایران ایجاد شده است.
از دید او حتی فروش نفت ایران به چین نیز باعث نمی‌شود تا نفع چندانی به ایران رسد چرا که تاکنون نیز بخش مهمی از درآمد‌های نفتی ایران از سوی چین پرداخت نشده‌اند.
آرمان اشاره می‌کند که میزان صادرات نفت ایران به چین از محدوده خاصی فراتر نرفته است و سایر کشور‌های حوزه خلیج فارس هستند که تا سال ۲۰۲۵ میلادی تولیدات نفتی و پتروشیمی بیشتری را به فروش خواهند رساند.
همچنین، مشخص نبودن مفاد قرارداد و چشم‌انداز نامعلوم پایبندی یا عدم پایبندی ایران به مفاد اف‌ای تی اف سبب می‌شود تا توافق ایران و چین نیز کمک چندانی به بهبود وضعیت اقتصاد ایران نکند.