آفتاب-سرویس سیاسی: روحانیون بلندپایه و فعال در عرصه مبارزات انقلابی، در سال 1356جامعه‌‌روحانیت مبارز را بنانهادند که یکی از اهداف آن برخورد متعهدانه و فعال با رویدادهای مهم داخلی و خارجی بود. این جامعه علی‌رغم نقش منحصر به فرد در پیروزی انقلاب اسلامی ایران، تا سالها پس از انقلاب نیز همچنان در مرکز توجهات احزاب، گروهها و شخصیت‌های سیاسی انقلابی، به عنوان مرجعی فکری و هدایت‌گر بود.

در آخرین سالهای حیات بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، گروهی از اعضاء جامعه روحانیت مبارز تهران با نظر مساعد امام (ره) ازآن انشعاب كردند. مهدی كروبی، سید محمد موسوی خوئینی، سید محمد خاتمی و جمعی دیگر دست به تاسیس گروهی سیاسی زدند كه امروز نام مجمع روحانیون مبارز را به خود گرفته است هرچند مهدی كروبی پیرو وقایع انتخابات ریاست جمهوری سال 1384 از مجمع جدا شد و حزب اعتماد ملی را بنیان نهاد اما هیچ گاه مرزبندی خود با جامعه روحانیت را از یاد نبرد. 

اكنون با گذشت سالها از آن انشعاب بزرگ، نسل اول انقلابیون گویی به هم نزدیک‌تر می‌شوند. عملكرد اقتصادی و سیاسی محمود احمدی نژاد و مشكلات گوناگونی كه این تصمیم‌سازی‌ها برای مردم و كشور پدید آورده است بسیاری را به تكاپو واداشته تا با گذر از همه اختلاف سلیقه های قدیمی برای نجات كشور چاره‌ای بیاندیشند. در همین راستا در محافل سیاسی خبرهایی درباره مذاكره برخی از اعضاء متنفذ روحانی كه سابقه فعالیتهای پارلمانی را نیز در كارنامه خود دارند با جناح مقابل برای توافق حول یك چهره میانه‌روی واجد كارنامه مشخص سیاسی به گوش می‌رسد. 

البته احزاب همسو با جامعه روحانیت و مجمع روحانیون نیز از این قاعده مستثنی نیستند و آنان نیز راه شیوخ خود را در پیش گرفته اند. بطور مثال حجاریان عضو شورای مركزی حزب مشاركت در گفتگوی خود با عباس عبدی كه در هفته نامه شهروندامروز به چاپ رسیده است رسماً از تمایل دوستان خود برای معرفی یك چهره میانه رو كه بتواند مسیر كشور را از وضع فعلی به سوی مسیر عقلایی برگرداند سخن می‌گوید. وی در این گفتگو  تحقق این هدف را حتی اگر این نامزد حجت‌الاسلام علی اكبر ناطق نوری باشد مثبت می شمارد. 

از سوی دیگر حسین مرعشی از چهره های تاثیر گذار حزب كارگزاران سازندگی چندی پیش ورود چهره های سابقه دار و مورد توافق جناحین را در شرایط فعلی مهم و ضروری خوانده بود.  

وی در همین راستا از افرادی چون دكتر حسن روحانی برای حصول ائتلاف نام می برد. زمزمه هایی كه در محافل سیاسی درباره ورود چهره های میانه رو و مورد وفاق هردو جناح به گوش می رسد حاكی از وقوع انتخاباتی متفاوت در سال آینده دارد. اگر این گمانه ها تحقق یابد، محمود احمدی نژاد رئیس دولت نهم، در سال آینده وارد رقابتی خواهد شد كه با رقابت قبلی تفاوت‌های ماهوی دارد. 

اگر در سال 84 رقیب وی از سوی احزاب اصلاح طلب و نخبگان اجتماعی حمایت می‌شد و جامعه روحانیت و جامعه مدرسین به گمان اصولگرا بودن هردو كاندیدا سكوت پیش كرده بودند اینك و در آستانه نبرد 88 همه جناح‌ها خطر فراموش شدن توسعه‌کشور و کم‌رنگ شدن دستاوردهای سی ساله نظام را جدی ارزیابی كرده اند. 

سخن گفتن از كاندیداهایی چون علی‌اکبر ولایتی، حسن روحانی و... كه این روزها برای تحقق این ائتلاف بزرگ مطرح‌اند شاید كار چندان دشواری نباشد اما آنچه بیش از نام نامزدها مهم ارزیابی می‌شود بازگشت شیوخ به خانه اصلی است. 

به نظر می رسد تحقق این اتحاد راهبردی كه بیش از هر چیز بر اساس علاقه به سرنوشت كشور (ونه تنها سودای قدرت) شكل می‌گیرد، بیش از هر عامل دیگری توسعه همه جانبه سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ایران را پر شتاب خواهد كرد.