ما مخالفیم اما هتاک نیستیم/ ایرانی به فرهنگش می بالد

آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: رضا رئیسی: تمامی ممالک دنیا به شاخصه ای شناخته می شوند؛ از ممالک تازه بر آمده در عرصه ژئوپولتیک تا کشورهایی که سابقه تمدنی کهن ساله دارند. از روم و یونان باستان تا همین کشورهای تازه استقلال یافته بلوک شرق. همین المان هاست که تمدن و فرهنگ یک کشور را سامان داده و در میان ممالک پر شمار دنیا به جایگاهشان قوام می بخشد.

نام ایران از قدیم الایام تا همین روزهای روز با پسته های خندانش؛ با فرش های ابریشمی زربافت و نقش و نگارهای بی مثالش با مینیاتورهای دلبرنده اش شهره عام و خاص بوده اما آنچه ایران را متمایز از کشورهای دیگر می کند و نام کشورمان را در تمامی قرون متمادی سپری شده  به تلالو بر تارک گیتی به درخشش  درآورده نه پسته و زعفرانش که ردیف و قافیه ادبیان اش، غزل و مثنوی و رباعی شاعرانش بوده است. ایرانی را به کلام سنجیده و فاخر، به متانت و ادب گرانسنگ اش می شناخته و ارج و قرب می نهادند. ملتی که گنجینه فاخر کلامی اش بی گمان در دنیا یگانه و بی همتاست و منظومه های شعرایش تا همین امروزها از پر فروش ترین های دنیا.

حال این ملت که با این اندوخته پر بار سر به آسمان می سائیده در سال های اخیر با پدیده ای روبرو گشته که آنرا می توان هجوم بی محابای ابتذال کلامی به فرهنگ بیانی ایرانی نام نهاد. هشت سال پیش که رئیس دولت نهم به عنوان رئیس جمهور پا به عرصه سیاست ورزی گذاشت منطبق بارویکردی که آنرا همنوایی و همدلی با بطن و  متن مردم عنوان می داشت دیگرگونه می پوشید و آنگونه سخن می گفت. گونه ای که کمترین سنخیتی با ادبیات شسته و رفته دیپلماتیک و متعارف سیاستمداران آنهم در این سطح و رتبه نداشت. "آب را بریزید آنجا که سوخت؛ آن ممه را لولو برد؛ آنقدر قطعنامه صادر کنید تا قطعنامه دانتان بترکد؛ روشنفکران به اندازه بزغاله نمی فهمند و........ " جملاتی که در آن برهه به سوژه طنز پردازان تبدیل شده و گاه خنده را به لبان مردم می آورد و سوژه پیامک های مختلف می شد اما این وجه آن مورد غفلت قرار می گرفت که این جملات ناپسند چه بر سر ادبیات و فرهنگ رسمی ما می آورد.

ساده انگاری و سخیف نگری مستتر در این واژگان آن تاثیر مذموم و نا متعارف خود را بر جای گذاشت و با تکرار مکرر، بتدریج قبح بکارگیری این واژگان را در میان بسیاری ریخت و بتدریج مسئولین دون پایه نیز که می دیدند رئیس دولت بی هیچ دغدغه و نگرانی این واژگان را بکار می گیرد عنان از کف داده و سخنانی بر زبان می راندند که مدعوین را به شگفت آورده و  چشم هایشان را گرد می کرد.

آخرین نمونه از این دست هنرنمایی هایی که بی حساب و کتاب زبان را به گردش درآورده و با بکارگیری واژگانی خاص ضرباتی هنگفت به کشور وارد کرده و چهره ایران و ایرانی را در جهان مخدوش و بی اعتبار می کند و زمینه سوء استفاده ناخیرخواهان را فراهم می آورد ؛ همین امروز رخ نمایاند و یکبار دیگر زیاده گویی نا بخردانه و بسیار مشمئز کننده فردی که در دوران احمدی نژاد پستی دون پایه داشته ابعادی بین المللی یافت و یکبار دیگر ایران و ایرانی را سوژه پروپاگاندای رسانه های غربی کرد.

فرهنگ چند هزار ساله ایرانیان که با مدد فرهنگ اسلامی غنایی دو چندان یافته و کژی و پلشتی کلامی در آن نه تنها مورد مذمت و نکوهش قرار گرفته که موید آن امری نکوهیده و مستوجب حد نیز عنوان شده، این روزها توسط عده ای چنان به تاراج و یغمای جملات شنیع و ناپسند رفته که مشخص نیست حدیقف آن نیز تا کجاست؟.

اگر تا دیروز بکارگیری جملات ناسنجیده و ناپخته هزینه های درازمدت و پرشماری را بر گرده مردم تحمیل کرده و بکارگیری ادبیات نا متعارف کشور را به سمت و سوی انزوای بین المللی سوق می داد امروز که با تغییر دولت این رفتار و گفتار از ساحت رسمی بدور داشته شده و امید مرهم گذاری بر آن گسل سازی های فرصت سوزانه پر رنگ شده و خیال مردم تا حدودی از این سمت و سو راحت گشته است باز عقبه آن تفکر و ذهنیت از پای ننشسته و به بدترین شکل ممکن جملاتی را بر زبان می آورد که هزینه های آن فراتر از هر نکته ای نام و عنوان ایرانی در سطح جهانی را مخدوش کرده و پرنسیب ملتی که به مفاخر ادبی و فرهنگی خود می نازد را به ثمن بخس به تاراج می برد.

حرمزاده خواندن یک فرد ولو دشمن آنهم کسی که ما چه بپسندیم و چه نپسندیم منتخب یک ملت نام دارد با کدامین مولفه عرفی و اخلاقی و دینی ما همخوانی دارد؟ مگر در قرآن کریم به مسلمانان توصیه نشده که در جنگ با دشمن هم از زیاده روی و هتک حرمت بپرهیزند و بر اساس موازین اخلاقی عمل کنند؟ آیا این مسئول دون پایه سابق ذره ای با روندهای دیپلماتیک آشنایی داشته و می داند هر کلام بدرآمده از زبان وی در فضای حساس فعلی می تواند با بولد شدنش چه تبعات و بار روانی به همراه داشته باشد؟ مگر عرصه دیپلماسی چاله میدان است که هر کسی به خود اجازه میدهد دهان را باز کرده و اظهار فضل کند؟ نابخردی تا کجا که سخن از تجاوز به دختر رئیس جمهور یک کشور می شود؟ آیا این اظهارات توخالی و پوچ دولت آمریکا را مرعوب کرده یا به بدترین وجه ممکن افکار عمومی این کشور و در بعدی وسیع تر جهان را علیه ما بسیج می کند؟ ما تا کی باید هزینه این سخیف گویی هایی را بپردازیم که نه با سیاست های رسمی و متعارف نظام جمهوری اسلامی همخوانی دارد و نه کمترین اقبال و استقبالی در میان لایه های مختلف و متکثر مردم ما دارد؟ چرا مردم ما باید قربانی این زیاده گویی های سراسر نابخردانه ای شوند که از سوی عموم آنان مورد نکوهش و طرد است؟

به گزارش خرداد، سیاست های اصولی نظام جمهوری اسلامی و ایدئولوژی و گفتمانی که دارد قطعا با سیاست های زیاده طلبانه و یکجانبه نگرانه غرب در خاورمیانه همخوان نیست و از حسن اتفاق نکته ای که ما به آن می بالیم تکیه بر فرهنگ غنی اسلامی است اما عده ای می خواهند در لوای این فضای منازعه بر آتش مجادله بدمند و منازعه بما هو منازعه را پیش ببرند و در این راه حیات آنان در گرو پیش برد و دامن زنی بر افتراق ها و غلتیدن فضا به حیط جنگ و نبرد فیزیکی است.  ایران و غرب در وضعیت موازنه منفی قرار دارند و بدیهیست که این جملات با توجه به دانستگی راویان بر انعکاس آن با مقصد و مقصودی خاص عنوان می شود، نکته ای که باید واکنشی درخور یافته و این افراد بی مسئولیت و زیاده گو مورد برخورد و بازخواست قرار بگیرند و از سوی دیگر ساز و کاری اندیشیده شود که افراد نتوانند با اظهارات نابخردانه خود هزینه های بی مورد و مضاعف را بر کشور تحمیل کنند و البته چه خوب است برای زدودن اثرات بار روانی این گفتار مدعی العموم خود به میدان بیاید و با طرح اتهام علیه وی او را به دادگاه بخواند و این فرد را به جرم اظهارات غیر اخلاقی و سخیف به محاکمه بکشد که اینگونه ما بدنیا ثابت خواهیم کرد قانون و قانونمداری را بیش از هر چیزی بها داده و برایمان حقوق دشمن و دوست فرقی ندارد که این منش و روش بزرگان دینی و ملی ما در همه ادوار بوده و ان شاء الله خواهد بود.