جعل امضا، آتشی در اردوگاه دلواپسی
چرا طیف دلواپسان علی‌رغم اطلاع از چنین وضعیتی دست به کاری میزنند که هم خودشان به اصطلاح «سنگ روی یخ» شوند و هم تیم مذاکره کننده با موضعی ضعیفتر مواجه گردد؟
آفتاب‌‌نیوز :
دلواپسان 20 ماه است که فشارهای خود به دولت و تیم هستهای را با این بهانه توجیه میکنند که طرف مقابل مذاکره با ایران باید متوجه باشد که در کشورمان اشتیاق صددرصدی برای رسیدن به توافق و نزدیک شدن به غرب وجود ندارد. آنها معتقدند که چنین تصوری امکان چانهزنی مذاکره‌کنندگان را در مقابل کشورهای 1+5 افزایش میدهد. تصوری که البته تا حد و اندازهای هم درست و منطقی است. با این وجود میتوان پیش‌بینی کرد که طرحهایی مانند طرح سه فوریتی خروج از مذاکرات با ترتیبی که در مجلس ارائه شد تاثیر خود را کاملا مغایر با این هدف نشان دهد.
به گزارش خرداد؛ جعل امضا توسط جواد کریمی قدوسی برای ملزم ساختن دولت در جهت خروج از مذاکرات تا کنون بازخوردهای قابل توجهی از خود به جای گذاشته است. از جمله به هم ریختن صفوف منتقدان و مخالفان مذاکرات. کار در این اردوگاه به شکایت از کریمی قدوسی کشیده و یکدستی گروه مخالفان تا مقدار قابل توجهی از دست رفته است. اما میتوان پیش بینی کرد که اقدام اخیر پیش کشیدن طرح سه فوریتی بدون بازخوردهای خارجی در جریان مذاکرات هم نباشد.
جعل امضا و افشای آن برای طرحی که گفته میشد در راستای تقابل با کنگره و اقدامات تهدیدآمیز آمریکاییها تهیه و تنظیم شده است، نه تنها نمیتواند باعث ایجاد تصور مدنظر دلواپسان در ذهن طرف مقابل شود بلکه به عکس، تصورات قبلی ایجاد شده درباره فشار به تیم هستهای در داخل را نیز کاملا بر باد میدهد.
تیم مذاکره کننده کشورمان تا حدودی در مذاکرات نیاز داشت تا نشان دهد که در داخل تحت فشار نمایندگانی است که میتوانند تصمیماتی تاثیرگذار در حوزه مذاکرات هستهای و توافق احتمالی بگیرند. این وضعیت باعث میشد که دست مذاکره‌کنندگان ایرانی در گرفتن امتیاز بیشتر و البته دادن امتیازات کمتر بازتر باشد. تندروی نمایندگان نزدیک به جبهه پایداری در جریان طرح سه فوریتی اما این تصور را کاملا مخدوش میکند.
اینکه مخالفان مذاکرات در ایران برای طرح خویش مجبور به جعل امضا و دروغ گفتن به همکاران و حتی همفکران خویش میشوند، برای طرفهای مذاکره این پیام را دارد که تهدیدکنندگان داخلی تیم مذاکره کننده هستهای از وزن چندانی بر خوردار نیستند و باقی تهدیدهای آنها نیز توخالی و بدون پشتوانه است. این وضعیت میتواند منجر به فشار بیشتر به تیم هستهای در جریان مذاکرات شود، چون تاکید مذاکره‌کنندگان ایرانی بر فشارهای داخلی تا حدود زیادی معنای خود را از دست میدهد.
اما سوال اساسی این است که چرا طیف دلواپسان علی‌رغم اطلاع از چنین وضعیتی دست به کاری میزنند که هم خودشان به اصطلاح «سنگ روی یخ» شوند و هم تیم مذاکره کننده با موضعی ضعیفتر مواجه گردد؟
پاسخ این سوال تنها دو چیز میتواند باشد؛ یا اینکه دلواپسان عمیقا تمایلی برای رسیدن مذاکرات به نتیجه نهایی ندارند و واقعا در ایران نقش بازی خراب‌کن را بر عهده گرفته‌اند و یا اینکه در درک مفاهیم بازیهای سیاسی و البته مواردی چون دفاع از منافع ملی دچار کج فهمی هستند.
در کل به نظر میرسد جواب منطقی به سوال فوق ترکیبی از دو مورد یاد شده است. در اینکه دلواپسان اصلا مایل نیستند تا دولت یازدهم موفق شود زیر یک توافق هستهای را امضا کند، شکی نیست. چنین اتفاقی قسمت عمدهای از موجودیت سیاسی آنها زیر سوال میبرد. حصول توافق نهایی از یک سو ناکارآمدی آنها را در روشهای سیاست ورزی مد نظرشان نشان خواهد و از سوی دیگر ژست غرب‌ستیزی آنها را به خطر میاندازد. ژستی که در 8 سال دولت احمدینژاد سعی شده به ژست و تمایل کل جامعه ایرانی تعبیر شود.
اما مورد مهمتر عدم درک این طیف از واقعیتهای سیاست‌ورزی و البته مفاهیمی چون منافع ملی است. وقتی عدهای از نمایندگان با جعل امضا برای به جریان انداختن یک طرح، جبههای از همفکران خود را علیه خویش میشورانند و اردوگاه سیاسی خودشان را به هم میریزند، آیا میتوان امیدوار بود که درکی از منافع ملی داشته باشند؟
به عبارتی وقتی چند چهره سیاسی حتی درک و دریافت منطقی از منافع حزبی و جناحی خویش ندارند و اینگونه موجبات آبروریزی خود و همفکرانشان را فراهم میکنند، بسیار طبیعی است که در سطح ملی نیز به شکل اولی چنین بیاندیشند و با همین منطق منافع ملی را تعریف کنند.
نمایندگان مخالف مذاکرات در جریان جعل امضاای طرح سه فوریتی و افتضاحی که در پس آن بروز کرد نشان دادند که هم در تشخیص منافع دچار مشکل عمیق هستند و هم در تعیین راهبرد برای دفاع از آن. اتفاقی که بارها و بارها در سطح ملی افتاده بود و اینک خود را به صورت یک معادله جناحی نشان داده است.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید