آفتابنیوز : سودابه رادفرد-شاید کمتر کسی فکر میکرد که یک پزشک ، آنهم اصولگرا بتواند شهرداری تهران را که بازلزله ۱۰ریشتر هم تکان نمیخورد، به لرزه درآورد. کمتر کسی فکر میکرد که یک نفر از جماعت پزشکان که اینروزها با انواع و اقسام تهمتها و به لطایف الحیل آماج تندترین تهمتها قرار میگیرند و گویی پرنسیب اجتماعیشان علی الدوام حسادت عده ای را برمی انگیزد تا علیشهان موضع بگیرند، بتواند تن شهردار سردار را بلرزاند. اما حافظی این مهم را رقمزد. اگرچه در اینکه شهردار تهران یک مدیر اجرایی قوی بود که بسیاری از بحرانها را هم از سرگذراند، شکی نیست اما کاستیهایش قابل اغماض نبود و حافظی اول با تعهد به رای مردم جلو آمد و در مقابل سومدیریتها و سوجریانات ایستاد و پس از آنکه پس پرده ای ها زحماتش را به باد دادند، با تعهد به تعهد از ثبت نام مجدد در انتخابات شورای شهر علی رغم اصرار تمام گروه ها و جناحها امتناع کرد.
دکتر حافظی اثبات کرد که تعهد بر تخصص ارجح است و چه بسیار متخصصین علوم شهری و مدیریت و عمران و...در همین شورای شهر کاری از پیش نبردند. وقتی حافظی حافظ منافع ملت شد.در ابتدای انقلاب تب اولویت تعهد بر تخصص چنان بالا گرفت که بسیاری از متخصصین که سالها تجربه اندوخته بودند از کار برکنار و بعضاً کارها به دست کسانی سپرده شد که کمترین تخصصی در موضوع نداشتند و این خود موجب اتلاف منابع و تحمیل هزینه های قابل توجهی به کشور شد. یکی دو دهه بعد که کشور به بحران کمبود متخصص برخورد؛ اداره کنندگان کشور به این فکر افتادند که نمی توان صرفاً با تکیه بر تعهد کشور را اداره کرد و اداره ی کشور ، تخصص می خواهد. بعد از آن بود که تب تخصص بالا گرفت. ما ملتی که عمدتاً به افراط و تفریط شهره ایم این بار در دام تخصص افتادیم و تعهد را فراموش کردیم. این بار بدون توجه به تعهد ، متخصصین را به کار گرفتیم. تجربه ی تلخی بود. حتی وقتی شهرداری را انتخاب کردیم که متخصص بود ولی نگاه و تعهدش بیش از آنکه به اداره ی شهر باشد به ساختمان نهاد ریاست جمهوری بود. متخصصی که نه شهردار خوبی شد و نه رئیس جمهور خوبی.
باید از خطاهامان درس بگیریم. تکیه بر تخصص، بدون توجه به تعهد نتایج خوبی در بر نداشته است. علی الخصوص آنکه صرفاً گرفتن مدرک در رشته ای به معنای داشتن تخصص در آن موضوع نیست. امروز به کسانی نیاز است که تخصص داشته باشند ولی از آن مهم تر ، رنگ و لعاب صندلی ها گولشان نزند. عافیت طلب نباشند. وقتی پای منافع ملت به میان آمد ، شهامت نظارت و دادن هزینه های آن را داشته باشند.