ژیان دوباره می غرد! +عکس
حال با عرضه مدل جدید، ژیان قرار است دوباره بغرد ونعره بکشد! سیتروئن ریولت یک سوپرمینی مفهومی هیبریدی است که برای اولین‌بار در نمایشگاه فرانکفورت و در سال ۲۰۰۹ رونمایی شد.
پروژه ریولت که در طراحی ویژگی‌های جسورانه و تاریخی سیتروئن قدیمی را با خود به همراه دارد پس از نمایشگاه فرانکفورت ابتدا به DS۲ و سپس به DS۳ تغییرنام داد و زمانی که طراحانش تصمیم گرفتند آن را برای سال نو ۲۰۱۷ به تولید برسانند، پلتفرم سیتروئن هاچبک C۳ را برای آن مناسب‌تر دیدند.
طول این خودرو ۳.۶۸ متر، ارتفاع آن ۱.۷۳ متر و عرض آن ۱.۳۵ متر است و به چرخ‌هایی مجهز شده که در انتهایی‌ترین قسمت‌های عقب و جلو قرار گرفته‌اند.
خطوط نیرومند کمان‌مانند و منحنی در اطراف بدنه از کنار چرخ‌های جلو تا ستون انتهایی خودرو امتداد داشته و در میانه سقف به طرز ماهرانه‌ای محو می‌شوند. این خودروی مفهومی با موتور الکتریکی قابل شارژ و یک موتور کوچک احتراق معمولی طراحی شده است.
همچنین ریولت به سیستم ZEV مجهز است که می‌تواند بخشی از نیروی مورد نیاز خود را از پیمایش مجدد به دست آورده و به تعبیری انرژی آزاد شده از حرکت چرخ‌ها دوباره به انرژی الکتریکی تبدیل می‌شود.
سقفی با سلول‌های خورشیدی!
قابلیت تمام الکتریکی ژیان جدید سبب شده آلاینده‌های این خودرو در حد صفر باقی بماند. همچنین سقف ریولت به مجموعه سلول‌های خورشیدی مجهز شده که می‌توان از آنها برای شارژ و تقویت باتری‌ها کمک گرفت. این سقف مانند پدربزرگ خود حالتی پارچه‌ای داشته و در صورت نیاز راننده می‌تواند آنها را به سمت عقب ببرد و جمع کند.
موتورهای ترکیبی ریولت در مجموع ۳۲۳ اسب بخار قدرت را در ۱۴۲ نیوتن‌متر گشتاور تولید می‌کنند. طبق اعلام طراحان سیتروئن، حداکثر سرعت این خودرو ۲۲۴ کیلومتر در ساعت بوده و شتاب صفر تا ۱۰۰ آن نیز ۵ ثانیه است.
با نگاه به ریولت به نظر می‌رسد طراحان این خودرو تمام تلاش خود را صرف کرده‌اند تا تمام آنچه در CV۲ اصیل وجود نداشت را در نسل مدرن آن تعبیه کرده و همچنان سادگی را نیز در آن رعایت کنند.
ریولت از نمای جلو خودرویی زیبا و مدرن به نظر می‌رسد. دریچه‌های هوا و جلو پنجره همچنان یادآور نسل ابتدایی CV۲ است و چراغ‌ها نیز به گونه‌ای در شکاف گلگیر قرار گرفته که وجود ابرو را در نمای جلوی این خودرو تداعی می‌کند.
از ژیان تا مک لارن!
هنگامی که وارد کابین ریولت می‌شویم به ناگاه مک لارن F۱ را به یاد می‌آوریم. صندلی راننده حالتی کاملا اسپرت دارد. این در حالی است که صندلی سرنشین جلو به صورت برعکس نصب شده و سرنشینش را رو به داخل اتاق نگه می‌دارد، اما صندلی عقب نسبت به صندلی‌های جلویی این خودرو عجیب‌تر است و طراحان تصمیم گرفته‌اند آن را به صورت صندلی‌های کالسکه‌های قدیمی تولید کنند.
داشبورد از جنسی براق و به رنگ بنفش با لایه‌های رنگی چوب‌گونه ساخته شده که در میانه آن یک صفحه نمایشگر تعبیه شده است. غربیلک ریولت به شکلی کاملا مدرن و متمایز طراحی شده و آرم سیتروئن که روی آن حک شده حالتی اغوا‌کننده به خود گرفته است.
صفحه نمایشگر سرعت، سوخت و دیگر نشانگرهای حیاتی خودرو نیز در فضایی کروی و پشت غربیلک قرار گرفته و به نظر می‌رسد بخوبی در دسترس دید راننده قرار داشته باشد. در کل ترکیب رنگ قرمز و بنفش و استفاده از تجهیزات کرم‌رنگ و آلومینیومی در فضای کلی داخل کابین یک قدم از سلیقه امروزی مصرف‌کنندگان جلوتر است.
احیای قدیمی‌های موفق
در طول تاریخ صنعت خودروسازی، سیتروئن تنها خودروی محبوبی نبود که سازندگانش تصمیم گرفتند نسل‌های مدرن‌تر آن را پس از سال‌ها بازطراحی و به بازار عرضه کنند.
با مروری به پرونده خودروها با اسامی دیگری نیز برخورد می‌کنیم که این شانس را داشتند. هرچند آنها مانند سیتروئن معروف نشدند؛ اما طرفداران بی‌شماری را در جهان شیفته خود کردند.
فولکس بیتل: تاریخچه ساخت فولکس بیتل که در ایران به نام فولکس قورباغه‌ای معروف است به قبل از جنگ جهانی دوم برمی‌گردد.
این خودروی ۴ سیلندر را فردیناند پورشه در سال ۱۹۳۴ طراحی کرد. ساخت این خودرو که خودروی مورد علاقه بسیاری از فرماندهان سطح بالای ارتش نازی نیز بود همچنان تا سال ۱۹۷۹ ادامه پیدا کرد.
در سال ۱۹۹۴ با پوست‌اندازی و تغییرات زیاد با نام نیوبیتل به بازار عرضه شد و تولید آن تا سال ۲۰۰۲ ادامه پیدا کرد.
نمونه‌های ابتدایی بیتل به موتورهای ۱.۱ لیتری مجهز بودند و به مرور موتورهای ۱.۲ و ۱.۳ لیتری نیز برای آن طراحی شد، اما نسل جدید و کاملا مدرن این خودرو در سال ۲۰۰۷ رونمایی شد که موتوری ۱.۶ لیتری داشت و به امکانات رفاهی به روزی نیز مجهز شده بود.
در نهایت این خودرو همچنان همگام با تکنولوژی همراه شد و آخرین نمونه آن نیز در سال ۲۰۱۷ برای علاقه‌مندان عرضه گردید.
فولکس گل: این خودرو که برخلاف تصور عموم هیچ ارتباطی با فولکس گلف ندارد در برزیل و با همکاری شرکت‌های خودروسازی مانند جنرال موتورز ساخته شده است.
طرح اولیه آن به سال ۱۹۷۶ باز می‌گردد و نمونه هاچبک آن بیشتر از سایر نمونه‌هایش مورد توجه قرار گرفته است. در سال ۱۹۸۷ تغییر چهره داد و این بار از قطعاتی همچون گیربکس که در سایر خودروها مثل آئودی نیز مشترک بود بهره برد و به موتور ۱.۶ لیتری مجهز شد که در تولیدات گلف و جتا نیز استفاده می‌شد.
در سال ۱۹۹۴ پس از ۱۴ سال توقف تولید نسل دوم آن در انواع دو و چهار در هاچبک، استیشن و وانت‌بار با طراحی تمام برزیلی تولید شد. پنج سال بعد نسل سوم آن در سه مدل باسیک، کامفورتیبل و تورنادو به بازار آمد. نمونه کامفورتیبل آن شانس حضور در بازار ایران را نیز پیدا کرد.
منبع: جام جم
