اصلاح‌طلبی و منطق فعالیت سیاسی
یک انتقاد از شهردار تهران و اصلاح‌طلبان
ایجاد شدن تلقیِ پشت کردن به دستاوردهای مشترک سیاسی و اجتماعی و احساس عدم رفتارجوانمردانه سیاسی، نتیجه‌ای جز دلسردی، بی‌انگیزگی و رویگردانی از فرایند انتخابات و هرگونه کنشگری سیاسی و اجتماعی نخواهد داشت.
آفتاب‌‌نیوز :
جمال محبتی- آقای نجفی، شهردار محترم تهران در پاسخ به انتقاداتی که از انتصابات وی می‌شود، -بسیاری از اعضای شورای شهر، فعالان ستادی و جوانان اصلاح‌طلب منتقد رویکرد نجفی هستند-، متن پاسخی را نوشته‌اند که در انتهایش یک جمله کلیدی دارد: "مساله پیش‌روی من و مدیریت شهری تهران نه محافظه‌کاری، معامله و بی‌توجهی به انتظارات و وعده‌ها، بلکه پدیده نوظهور در محدود کردن اصلاحات به عزل و نصب‌هایی خاص است".
گو اینکه ایشان انتصابات و به کارگیری‌ها را امری جدای از تحقق وعده‌ها و پاسخ به مطالبات می‌دانند. نگارنده این سطور هر چند نقشی کم یا زیاد در انتخاب شورای شهر فعلی داشته است اما جزو آن دو هزار نفری که برای آقای نجفی رزومه فرستاده‌اند (و کار خوبی هم کرده‌اند!) نیست و اساساَ برنامه‌ای برای حضور در شهرداری تهران نداشته و ندارد. اما فکر می‌کند که برخی از دوستان اصلاح‌طلب، تجاهل‌العارف می‌کنند.
عمده نگرانی و دغدغه کسانی که ندای تغییرات سر می‌دهند و اتفاقا پای هزینه‌های جریان اصلاحات هم ایستاده و ایستاده‌اند، بی‌توجهی به تناسبِ فرایند تغییر با حاملان آن است. اگر اوضاع شهرداری تهران و دولت جمهوری اسلامی ایران امروز این نقطه‌ای است که هست، تنها بخشی از آن ناشی از مدیریت‌های نادرست بالادستی‌ها و عوامل دیگرست، بخش زیادی ناشی از متناسب نبودن دانش، توانایی، پتانسیل و انگیزه‌های مجریان با نیازهای کشور و مشخصاَ در شهر تهران بوده است. به هر حال وضعیت امروز ناشی از عملکرد مدیران دیروز کشور است. تغییر و تحول، "حاملان" خود را می‌خواهد. بسترهای خود را می‌خواهد. محیط مساعد خود را می‌خواهد. به قول سعدی علیه الرحمه:
باران که در لطافت طبعش خلاف نیست
در باغ لاله روید و در شوره زار خس
حتی اگر فرض کنیم که برنامه آقای دکتر نجفی باران رحمت الهی باشد، اگر در محیط نامساعد فرود آید، حاصل پرثمری نخواهد داشت. محیط مساعد هم از ساختمان‌ها و تجهیزات شهرداری‌ها تحصیل نمی‌شود، بلکه منابع انسانی، ایده‌ها، خلاقیتها و انگیزه‌هایشان ایجاد‌کننده محیط مناسب پیشرفت هستند.
چگونه آقای دکتر نجفی می‌خواهند با کسانی که هنر مدیریتشان استخدام بزن بهادرها برای برخورد با بی‌پناهانی است که از فرط نیاز دستفروشی می‌کنند، به " تهران: شهر امید، مشارکت و شکوفایی" برسند و تهران را به شهری تبدیل کنند که "همه شهروندان آن را از آن خود بدانند"؟ بالاخره این، نیروی انسانی متعهد به برنامه‌های ایشان است که می‌تواند تهران را به شهری شهروند مدار و مشارکت جو تبدیل کند.
نکته دیگری که معمولا در تحلیلهای برخی دوستان و از جمله در مطلب اخیر آقای عبدی نادیده انگاشته می‌شود، منطق فعالیت سیاسی است. در واقع با تحلیل‌هایی که ارائه می‌شود، فعالیت سیاسی برای کنشگران بدون معنا می‌شود. آیا هدف از فعالیت سیاسی کسب، حفظ و افزایش قدرت، البته برای رسیدن به اهداف درست و خیرِ جمعی نیست؟! (قبلا که در نوشته‌های دوستان این تعریف پذیرفته شده بود،اما امروز که دوران بازنشستگی نزدیک شده است را نمی‌دانم!)
فرض می‌کنیم که همه منصوبان جناح بازنده انتخابات در مناصب بالایی، (که حساب مناصب میانی و کارشناسی جداست) انسانهایی شایسته و کاردان باشند، اما آیا در خیل حامیانِ جریان برنده‌ی انتخابات، انسانهایی شایسته و توانمند یافت می‌نشود، جسته‌اید شما!؟ یک هدف اصلی انتخابات همین "گردش نخبگان" و ایستا نشدن افراد در پستها و احساس مشارکت و نقش داشتن در قدرت برای همه گرایشات سیاسی است. این استدلال، بسیار استدلالی بدیهی است که اگر قرار باشد عده‌ای فعالیت سیاسی کنند برای به قدرت رسیدن همفکرانشان و همفکران به قدرت رسیده‌ی ایشان، تلاش کنند برای به قدرت رسیدن غیر‌همفکرانشان، همفکران باید دچار نوع حادی از جنون باشند که دیگر به دعوت بنده و امثال بنده برای شرکت در کنشهای سیاسی، پاسخ آری بدهند.
نکته‌ای که در برخی تحلیلهای ارائه شده در نظر گرفته نمی‌شود، همین تاثیر بلندمدتی است که برخی رفتارهای پساانتخاباتی در میان بدنه فعالان برجای می‌گذارد. ایجاد شدن تلقیِ پشت کردن به دستاوردهای مشترک سیاسی و اجتماعی و احساس عدم رفتارجوانمردانه سیاسی، نتیجه‌ای جز دلسردی، بی‌انگیزگی و رویگردانی از فرایند انتخابات و هرگونه کنشگری سیاسی و اجتماعی نخواهد داشت. رویکردی که قبلاَ هم تست شده و متاسفانه آثار و تبعات آن همچنان دامنگیر کشور به طور عام و تهران به طور خاص می‌باشد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید