مغزهای کوچک زنگ‌زده؛ از واقعیت تا درام

مغزهای کوچک زنگ‌زده، از یک سو سعی دارد تا برداشتی رئال و جسورانه از واقعیات تلخ زندگی بخشی از جغرافیای اجتماعی پایتخت ارائه دهد و در عین حال با بهره‌گیری ماهرانه از المان‌های فیلمنامه‌نویسی و کارگردانی، ماجرا را بر اساس یک درام جذاب پیش می‌برد.

آفتاب‌‌نیوز :

هاتف جلیل‎زاده*- هومن سیدی را معمولا به عنوان کارگردانی می‌شناسیم که سعی دارد از سوژه‌های کلیشه‌ای فاصله بگیرد، حال‌اینکه در آخرین اثر خود (مغزهای کوچک زنگ‌زده) که در جشنواره فیلم فجر امسال حضور داشت، فیلمنامه را نیز خود او نگاشته و اتفاقا اثری یکدست اما متفاوت و در عین حال تماشاگرپسند را ساخته است که به نظر می‌رسد در اکران عمومی هم مورد استقبال خوبی قرار خواهد گرفت.

شاید به اعتقاد برخی، فضایی که این فیلم از جنوب تهران به تصویر می‌کشد سیاه و خشن است اما اولا ویژگی‌ها و نکات فنی فیلم کمتر نقصی را نمایان می‌سازد و نکته دیگر اینکه، همین متن داستان هم هرچند تیره و تاریک است اما با نگاهی منتقدانه و البته دلسوزانه به واقعیت‌های موجود در ابرشهر تهران نوشته شده است و بدیهی است که در چارچوب شکل‌گیری درام، در برخی جاها هم شاهد اندکی غلو و بزرگ‌نمایی از جنس سینما باشیم. در این میان، نمی‌توان از بازی خوب بازیگران و بویژه نقش‌آفرینی بی‌نقص نوید محمدزاده و البته فرهاد اصلانی بی‌تفاوت گذشت. هرچند در میان دیگر بازیگران نیز بازی ضعیف و پرنقصی به چشم نیامد. شاید اغراق نباشد اگر بگوییم کار نوید محمدزاده در این فیلم آنقدر خوب بود که قطعا بهتربن انتخاب هومن سیدی برای این نقش، می‎توانست باشد.

به نظر می‌رسد در یکی دو دهه اخیر، صنعت سینمای کشور سعی داشته است نگاهی عمیق‌ و آسیب‌شناسانه‌تر به موضوعات اجتماعی و بویژه در حوزه فقر و خشونت... داشته باشد و تا حدود زیادی هم موفق بوده است که فیلم مغزهای کوچک زنگ‌زده، جدیدترینِ آن‌ها بود.