آفتابنیوز : آفتاب: مرجع تقلید شیعیان با صدور پیامی، توجه به قرآن و باورهای دینی افراد جامعه را موجب رشد معرفت، شعور دینی و درک مقاصد وحیانی و قرآن عنوان کرد.
در پیام آیتالله لطفالله صافی به همایش “قرآن و باورهای دینی” آمده است: ضمن تقدیر از برنامهای که چند سال است به عنوان تقویت مبانی اعتقادی و شبهه زدایی دینی در شهر مذهبی گلپایگان که سوابق دینی و علمی آن معروف و مشهور است انجام میشود و با تاکید بر لزوم کار و اهمیت تبلیغ تحت عنوان مذکور در شرایط کنونی جهان و مشکلات فرقهگراییها و فرقهسازیها و فعالیتهای اضلالی که مخصوصاً نسل جوان را هدف قرار داده و به تضعیف سنتهای ثابته و تخریب ساختارهای مقدس اهتمام دارند، انتخاب عنوان «قرآن و باورهای دینی» برای برنامهی حاضر عالیه المضامین و کثیره الجوانب است.
این موضوع در هر حد در جامعه و نسل حاضر و دانشپژوهان و دانشگاهیان و سایر اصناف مطرح شود موجب رشد معرفت و شعور دینی و درک مقاصد وحیانی و قرآن میشود.
در ادامه پیام آمده است: در خود قرآن کریم، آیات متعددی مردم را به ایمان و باور و اعتقاد دعوت نموده و مثل حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و اله و سلم) را به ایمان توصیف نموده و مؤمنان را به ایمان به خدا و ملائکه و پیامبران و کتابهای آسمانی ستوده است و اوصاف مؤمنین را بیان نموده است.
خلاصه، ایمان در قرآن مجید، نقطه اصلی و مرکزی دعوت انبیا معرفی شده است. نه تنها ایمان و اعتقاد، اساس و اصل معنویات اعلام شده بلکه راههای وصول به قلههای شامخ آن بیان شده است؛ راههایی که در همه جا و در همهی اعصار باوربخش دلهای پاک است. قرآن کریم، معجزه است و در این ایمان بخشی نیز اعجاز دارد که دلیل آن همان توسعهی اسلام در کوتاهترین زمان و مطابق بودن دعوت اسلام با فطرت است. دعوتی که برای هرکس و هر صنف اگر چه درس نخوانده باشد یا سالها مکتبهای مختلف به اصطلاح عقلی و فلسفی را آموخته باشد مورد استفاده قرار میگیرد و به این نتیجه میرسد که بالاتر و مؤثرتر از روش قرآنی که بتواند در این گستردگی جهانی، جوامع اسلامی را به ایمان و اعتقاد به الهیات و معاد و سایر عقاید حقه برساند نیست.
آیت الله صافی در قسمت دیگر پیام خود بیان داشته است: جاذبهی قرآن مجید که به آن سرعت، عالم انسانیت را متوجه به اسلام و معارف آن نمود از آن زمان تا به حال که چهارده قرن گذشته همواره زنده و بیش از پیش جالب و جاذب است و این قرآن است که علیالدوام دلها را به ایمان، جذب مینماید. اعلامیهی جهانی و آزادیبخش آن مثل «تَعَالَوْاْ إِلَى کَلَمَةٍ سَوَاء» و «إِنَّا خَلَقْنَاکُم مِّن ذَکَرٍ وَأُنثَى» و «إِنَّ اللّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالإِحْسَانِ» همیشه و در هر دور و عصر، گوش و دل بشر را مینوازد.
لسان انبیا و زبان وحی و زبان قرآن در دلها چنان نفود و تاثیری دارد که هیچ زبانی این تاثیر را ندارد؛ اگر زبان همهی حکما و به اصطلاح اهل معقول و نوابغ و ارباب فنون فلسفی یک زبان باشد در باوربخشی و ایمان به غیب قطعاً یکصدم اثر زبان قرآن را ندارد؛ هیچ کدام توفیقی که تام باشد نداشتهاند و سخنانشان در این موضوع بیشتر مانند آب در غربال کردن و باد در چنبر بستن بود و گاه خودشان هم از نعمت ایمان محروم شده و در مسائلی مثل ربط حادث به قدیم و معاد عالم دیگر کسی را به باور نرساندند بلکه گمراه شدهاند. صغری و کبری و تشکیل قیاس و برهان منطقی و مطالب فلسفی و کلامی در ایمان بخشی نقش به سزایی ندارد.