دكتر تقي زاده :
آمريكا در شرايطي نيست كه ايران را تهديد كند
آفتاب‌‌نیوز : 
دكتر تقي زاده در باره علت اتخاذ سياست جديد از سوي ايران بمني بر مذاكره با اژانس به جاي سه كشور اروپايي مي گويد :
ايران به علت مواضع سختتر اروپا در قبال برنامه هسته ايش حالا از رفتار اروپا راضي نيست و در اين ابراز نارضايتي سعي مي كند موضع اروپا را انكار كند، در حالي كه دو سال گذشته اروپا با ميانجيگري در پرونده هسته اي ايران خطر رفتن پرونده ايران به شوراي امنيت را از ميان برد.
جمهوري اسلامي معتقد است كه نتايج حاصل از مذاكرات با اروپا رضايت بخش نبوده است و در اين ميان سه كشور اروپايي به دليل اينكه نمايندگان آژانس نبوده اند ، توافقات ايران با آنها داراي هيچ ضمانت اجرايي نيست . دكتر تقي زاده در اين باره مي گويد : درست است كه اروپا يك موضع حقوقي در ارتباط با سازمان انرژي اتمي ندارد، ولي با موافقت سه جانبه ايران، سازمان انرژي اتمي و جامعه اروپا، اروپايي ها با ميانجيگري باعث شدند كه ايران تعهداتي را در آن زمان قبول كند در سعدآباد تهران و بعد اين تعهدات در پاريس در نوامبر سال گذشته تحكيم تر شد. اين ميانجيگري به صورت جنبي مورد موافقت سه گروه بود. ولي حالا ايران با ابراز نارضايتي از رفتار اروپا موضع حقوقي اروپا را مورد ترديد قرار مي دهد.
اما آيا امكان قبول پيشنهادايران مبني بر مذاكره مستقيم با آژانس ، پس از طي دوران طولاني مذاكره با اروپا وجود دارد؟ اين كارشناس علوم سياسي مي گويد : سازمان انرژي اتمي سازماني نيست كه با ايران مستقيما وارد مذاكره شود، مگر اين كه ايران مواضع خودش را در شوراي حكام مطرح كند و شوراي حكام از طريق كارشناسي سئوالاتي را كه دارد يا به جواب برسد يا نرسد. بنابراين انكار موضع اروپا، انكار توافقي است كه ايران از طريق سازمان انرژي اتمي با اروپا در دو سال گذشته به عمل آورده بود و حالا به علت نارضايي به اين توافق پشت مي كند.
در گذر اين دوران به نظر مي رسد كه موضع طرفين به تدريج تغيير كرده است به نحوي كه اكنون هر يك ديگري را تهديد به عدم رعايت توافقات مي كند . پرسش ديگري كه دكتر تقي زاده به آن پاسخ مي دهد مربوط به تغيير موضع ايران در طي اين دوران است و اينكه آيا اصولا انتظارات ايران از طرف مذاكره كننده در طول دوران مذاكرات تغيير يافته است؟ . اين استاد ايراني در پاسخ مي گويد : تفاوتي كه بين موضع امروز ايران و موضع دو سال پيش ايران وجود دارد؛ دو سال پيش ايران تلاش مي كرد كه بحران را خنثي كند و از رفتن پرونده به شوراي امنيت پيشگيري كند. در آن زمان ايران خودش را آسيب پذيرتر مي ديد. يك به اين علت كه مدعي عمده ايران يعني دولت آمريكا در موضع قوي تري بود و مي توانست محل جدي خطر باشد و ايران تمهيداتي را كه آنها فكر مي كنند در طول دو سال گذشته فراهم كردند، تا به حال فراهم نكرده بود. ولي حالا در فاصله دو سال از آن تاريخ يعني از دسامبر 2003 به اين سو ايران فكر مي كند ظرفيت هاي دفاعي و اقتصادي لازم فراهم كرده كه ظرفيت هاي دفاعي به عنوان عامل بازدارنده عمل خواهند كرد و ظرفيت هاي اقتصادي به ايران كمك خواهد كرد كه حتي در صورت اعمال فشارهاي اقتصادي قدرت مقاومت بالايي داشته باشد و در هم نشكند.
ايالات متحده اكنون به شدت سرگرم رايزني براي اعمال فشار بيشتر بر ايران است و در اين راه به نظر مي رسد توافق كشورهاي مهم اروپايي را نيز كسب كرده است . اما آيا واشنگتن واقعا مي تواند تهديدي جدي براي ايران تلقي شود ؟ دكتر تقي زاده مي گويد: مدعي اصلي برنامه هسته اي ايران يعني آمريكا در شرايطي نيست كه بتواند محل خطر جدي علي ايران باشد. يك، مسائل مربوط به عراق هنوز خارج از كنترل است، دو، قيمت نفت همچنان بالا است و اكنون با حادثه اي كه در آمريكا اتفاق افتاده، دولت آمريكا مشغوليتي جدي تر از آن دارد كه بتواند به عنوان يك خطر متوجه ايران باشد. بنابراين اصرار بيشتر مي كند و طرح خواسته هاي بيشتر دارد و فكر مي كند در اين شرايط مي تواند هدف هايي را كه در دو سال گذشته براي تعقيب برنامه هسته اي داشت حالا پيجويي كند، بدون آنكه در خطر آسيب جدي قرار گيرد.
دكتر تقي زاده در باره علت اتخاذ سياست جديد از سوي ايران بمني بر مذاكره با اژانس به جاي سه كشور اروپايي مي گويد : ايران به علت مواضع سختتر اروپا در قبال برنامه هسته ايش حالا از رفتار اروپا راضي نيست و در اين ابراز نارضايتي سعي مي كند موضع اروپا را انكار كند، در حالي كه دو سال گذشته اروپا با ميانجيگري در پرونده هسته اي ايران خطر رفتن پرونده ايران به شوراي امنيت را از ميان برد.
جمهوري اسلامي معتقد است كه نتايج حاصل از مذاكرات با اروپا رضايت بخش نبوده است و در اين ميان سه كشور اروپايي به دليل اينكه نمايندگان آژانس نبوده اند ، توافقات ايران با آنها داراي هيچ ضمانت اجرايي نيست . دكتر تقي زاده در اين باره مي گويد : درست است كه اروپا يك موضع حقوقي در ارتباط با سازمان انرژي اتمي ندارد، ولي با موافقت سه جانبه ايران، سازمان انرژي اتمي و جامعه اروپا، اروپايي ها با ميانجيگري باعث شدند كه ايران تعهداتي را در آن زمان قبول كند در سعدآباد تهران و بعد اين تعهدات در پاريس در نوامبر سال گذشته تحكيم تر شد. اين ميانجيگري به صورت جنبي مورد موافقت سه گروه بود. ولي حالا ايران با ابراز نارضايتي از رفتار اروپا موضع حقوقي اروپا را مورد ترديد قرار مي دهد.
اما آيا امكان قبول پيشنهادايران مبني بر مذاكره مستقيم با آژانس ، پس از طي دوران طولاني مذاكره با اروپا وجود دارد؟ اين كارشناس علوم سياسي مي گويد : سازمان انرژي اتمي سازماني نيست كه با ايران مستقيما وارد مذاكره شود، مگر اين كه ايران مواضع خودش را در شوراي حكام مطرح كند و شوراي حكام از طريق كارشناسي سئوالاتي را كه دارد يا به جواب برسد يا نرسد. بنابراين انكار موضع اروپا، انكار توافقي است كه ايران از طريق سازمان انرژي اتمي با اروپا در دو سال گذشته به عمل آورده بود و حالا به علت نارضايي به اين توافق پشت مي كند.
در گذر اين دوران به نظر مي رسد كه موضع طرفين به تدريج تغيير كرده است به نحوي كه اكنون هر يك ديگري را تهديد به عدم رعايت توافقات مي كند . پرسش ديگري كه دكتر تقي زاده به آن پاسخ مي دهد مربوط به تغيير موضع ايران در طي اين دوران است و اينكه آيا اصولا انتظارات ايران از طرف مذاكره كننده در طول دوران مذاكرات تغيير يافته است؟ . اين استاد ايراني در پاسخ مي گويد : تفاوتي كه بين موضع امروز ايران و موضع دو سال پيش ايران وجود دارد؛ دو سال پيش ايران تلاش مي كرد كه بحران را خنثي كند و از رفتن پرونده به شوراي امنيت پيشگيري كند. در آن زمان ايران خودش را آسيب پذيرتر مي ديد. يك به اين علت كه مدعي عمده ايران يعني دولت آمريكا در موضع قوي تري بود و مي توانست محل جدي خطر باشد و ايران تمهيداتي را كه آنها فكر مي كنند در طول دو سال گذشته فراهم كردند، تا به حال فراهم نكرده بود. ولي حالا در فاصله دو سال از آن تاريخ يعني از دسامبر 2003 به اين سو ايران فكر مي كند ظرفيت هاي دفاعي و اقتصادي لازم فراهم كرده كه ظرفيت هاي دفاعي به عنوان عامل بازدارنده عمل خواهند كرد و ظرفيت هاي اقتصادي به ايران كمك خواهد كرد كه حتي در صورت اعمال فشارهاي اقتصادي قدرت مقاومت بالايي داشته باشد و در هم نشكند.
ايالات متحده اكنون به شدت سرگرم رايزني براي اعمال فشار بيشتر بر ايران است و در اين راه به نظر مي رسد توافق كشورهاي مهم اروپايي را نيز كسب كرده است . اما آيا واشنگتن واقعا مي تواند تهديدي جدي براي ايران تلقي شود ؟ دكتر تقي زاده مي گويد: مدعي اصلي برنامه هسته اي ايران يعني آمريكا در شرايطي نيست كه بتواند محل خطر جدي علي ايران باشد. يك، مسائل مربوط به عراق هنوز خارج از كنترل است، دو، قيمت نفت همچنان بالا است و اكنون با حادثه اي كه در آمريكا اتفاق افتاده، دولت آمريكا مشغوليتي جدي تر از آن دارد كه بتواند به عنوان يك خطر متوجه ايران باشد. بنابراين اصرار بيشتر مي كند و طرح خواسته هاي بيشتر دارد و فكر مي كند در اين شرايط مي تواند هدف هايي را كه در دو سال گذشته براي تعقيب برنامه هسته اي داشت حالا پيجويي كند، بدون آنكه در خطر آسيب جدي قرار گيرد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید