مرگ در قاب عكس / گزارش تصویری
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: چیزی كه بیشتر از همه توجه مرا جلب كرد وجود فرد زنده‌ای است كه در كنار مرده ژست گرفته است. این فرد باید ساكت و بدون هیچ احساس و تغییر در صورتش ژست می‌گرفت. كه با دقت در دو عكس پایینی می‌توانیم ذره‌ای احساس در چهره بچه‌ها‌یی كه با برادر مرده‌شان عكس انداخته‌اند ببنیم و متوجه می‌شویم كه از روی اجبار و اكراه قبول كرده‌اند در این عكس‌ها حاضر شوند.
عزاداری مقوله عجیبی است و فرهنگ‌ها‌ی مختلف با روش‌ها‌ی كاملا متفاوتی با این قضیه برخورد می‌كنند. از روش‌ها‌ی سوگواری عصر ویكتوریایی یادگاری از فرد درگذشته بود كه البته از یادگاری عجیبی استفاده می‌كردند.
درحقیقت این نوع عكاسی پس از مرگ در دوران ویكتوریایی -خصوصا در آمریكا- بیشتر از هر نوع عكس دیگری گرفته می‌شد. برای انداختن این عكس‌ها فوق‌العاده زحمت كشیده و صحنه‌پردازی می‌كردند. از كتاب استنلی برن زیبای خفته: عكاسی یادبودی در آمریكا.
به نوشته خبر؛ این عكس‌ها یک جنبه مشترک از فرهنگ آمریكایی بودند، بخشی از عزاداری و یادآوری اشخاص مرده. خانواده‌ها‌یی كه زنده مانده بودند به این عكس‌ها افتخار می‌كردند و آنها را در خانه‌ها‌یشان آویزان می‌كردند، كپی آنها را برای دوستان و اقوام خود می‌فرستادند، آنها را به گردنشان آویزان كرده و یا در آیینه‌ها‌ی جیبی‌شان با خودشان همه جا می‌بردند. آمریكایی‌ها‌ی قرن نوزدهم می‌دانستند چگونه به این عكس‌ها واكنش نشان دهند. اما امروزه از نظر فرهنگی هیچ نوع واكنش بهنجار در مورد عكس‌ها‌ی پس از مرگ وجود ندارد.
پس به غیر از اینكه قبلا با اینجور عكس‌ها برخورد نداشته‌اید به شما پیشنهاد می‌دهیم اگر تحمل دیدن عكس‌ها‌ی ناراحت كننده را ندارید به پایین صفحه نروید. {$old_album_117591}
آفتاب: چیزی كه بیشتر از همه توجه مرا جلب كرد وجود فرد زنده‌ای است كه در كنار مرده ژست گرفته است. این فرد باید ساكت و بدون هیچ احساس و تغییر در صورتش ژست می‌گرفت. كه با دقت در دو عكس پایینی می‌توانیم ذره‌ای احساس در چهره بچه‌ها‌یی كه با برادر مرده‌شان عكس انداخته‌اند ببنیم و متوجه می‌شویم كه از روی اجبار و اكراه قبول كرده‌اند در این عكس‌ها حاضر شوند. عزاداری مقوله عجیبی است و فرهنگ‌ها‌ی مختلف با روش‌ها‌ی كاملا متفاوتی با این قضیه برخورد می‌كنند. از روش‌ها‌ی سوگواری عصر ویكتوریایی یادگاری از فرد درگذشته بود كه البته از یادگاری عجیبی استفاده می‌كردند.
درحقیقت این نوع عكاسی پس از مرگ در دوران ویكتوریایی -خصوصا در آمریكا- بیشتر از هر نوع عكس دیگری گرفته می‌شد. برای انداختن این عكس‌ها فوق‌العاده زحمت كشیده و صحنه‌پردازی می‌كردند. از كتاب استنلی برن زیبای خفته: عكاسی یادبودی در آمریكا.
به نوشته خبر؛ این عكس‌ها یک جنبه مشترک از فرهنگ آمریكایی بودند، بخشی از عزاداری و یادآوری اشخاص مرده. خانواده‌ها‌یی كه زنده مانده بودند به این عكس‌ها افتخار می‌كردند و آنها را در خانه‌ها‌یشان آویزان می‌كردند، كپی آنها را برای دوستان و اقوام خود می‌فرستادند، آنها را به گردنشان آویزان كرده و یا در آیینه‌ها‌ی جیبی‌شان با خودشان همه جا می‌بردند. آمریكایی‌ها‌ی قرن نوزدهم می‌دانستند چگونه به این عكس‌ها واكنش نشان دهند. اما امروزه از نظر فرهنگی هیچ نوع واكنش بهنجار در مورد عكس‌ها‌ی پس از مرگ وجود ندارد.
پس به غیر از اینكه قبلا با اینجور عكس‌ها برخورد نداشته‌اید به شما پیشنهاد می‌دهیم اگر تحمل دیدن عكس‌ها‌ی ناراحت كننده را ندارید به پایین صفحه نروید. {$old_album_117591}
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید