پرونده هسته ای ایران: هشدار و تهدیدها
آفتاب‌‌نیوز : 
استراتژی تهران در جریان گفت و گو ها بر بنیان های واقعی قرار داشت؛ نخست، موقعیت سازی در بستر فرصتی که جریان گفت و گوها هم از حیث زمان و هم به لحاظ کسب امتیازی تدریجی فراهم می کرد.
دوم، درک الزام های اروپا در ایجاد امکان پیشرفت مذاکرات حتی به قیمت دادن امتیازهای بیشتر به تهران. تهران به خوبی بر این امر واقف بود که اروپا در قبال پرونده هسته ای ایران مجال محدودی را برای عرض اندام مجدد در صحنه بین الملل مقابل امریکا دارد. پرونده ایران فرصتی برای جبران سرخوردگی های اروپاییان پس از بحران بالکان و تحولات خاورمیانه بود. تهران به خوبی بر این امر واقف بود که تنها پیشرفت در مذاکرات می تواند طرف های اروپایی را نسبت به آینده امیدوار کند. اما همکاری در این امر نیاز به انعطاف پذیری هر چه بیشتر اروپاست.
تهران طی دو سال گذشته توانسته با ابزار بالا بخوبی فرصت های لازم را برای تصمیم سازی و ارائه مواضع قاطع فراهم کند.
سوم؛ تمایل متقابل تهران و اروپا در استمرار گفت و گوها، واشنگتن را وادار به توقف در موضع «انفعال» و «نظاره گر» کم تاثیر کرد تا آنجا که مقام های دولت نئو محافظه کار امریکا خود را در سطح نظاره گر هشیار – و نه مداخله گر فعال ـ تعریف کردند .
چهارم؛ تهران در گفت و گو با اروپا با سه سوال مشخص روبرو شد: میزان پیشرفت تکنولوژی هسته ای ایران با لحاظ اهداف آن، تبعات منطقه ای و بین المللی حاصل از توانمندی هسته ای ایران، رفتار تهران در صورت کسب توانمندی کامل فناوری هسته ای. مجموعه موارد بالا استراتژی معلومی را در روش رفتاری تهران در قبال جامعه بین الملل تعیین می کرد، یعنی استراتژی « اعتماد سازی» در واقع تهران علاوه بر تمام ابرازهای لازم برای چانه زنی در مذاکرات، هدف روشنی را دنبال کرد و آن مهندسی فرآیند اعتماد سازی نزد افکار عمومی و نهاد های بین المللی مرجع نسبت به تلاش خود برای کسب فناوری هسته ای بود.
اکنون به نظر می رسد تهران در تعامل با جامعه بین الملل دچار تهدید یکسان شدن ادبیات طرف های مقابل خود شده است. یکدستی مواضع اروپاییان؛ همسو شدن کامل این مواضع با راهکارهایی که واشنگتن از ابتدا بر آنها تاکید کرده است و سرانجام تحمیل این وضع بر تصور اعضای نهادهای بین المللی، به ویژه شورای حکام آژانس بین المللی انرژی هسته ای، قادر است ضمن به چالش خواندن دستاوردهای گذشته، تهران را در موقعیتی سخت قرار دهد.
به نظر می رسد مهمترین اقدام تهران در وضع کنونی پرهیز از یکدست شدن کامل مواضعی است که می کوشد دستاوردهای ارزشمند ایران را در عرصه فناوری هسته ای تهدید کند.
بازی غرب در قبال تهران با استراتژی بقاء و اعتبار « شکل گرفته است و تهران در فرآیند تازه باید به ابزارهایی بیندیشد که هم بقا و هم اعتبارش را در آنچه تاکنون کسب کرده، تضمین کند.
استراتژی تهران در جریان گفت و گو ها بر بنیان های واقعی قرار داشت؛ نخست، موقعیت سازی در بستر فرصتی که جریان گفت و گوها هم از حیث زمان و هم به لحاظ کسب امتیازی تدریجی فراهم می کرد. دوم، درک الزام های اروپا در ایجاد امکان پیشرفت مذاکرات حتی به قیمت دادن امتیازهای بیشتر به تهران. تهران به خوبی بر این امر واقف بود که اروپا در قبال پرونده هسته ای ایران مجال محدودی را برای عرض اندام مجدد در صحنه بین الملل مقابل امریکا دارد. پرونده ایران فرصتی برای جبران سرخوردگی های اروپاییان پس از بحران بالکان و تحولات خاورمیانه بود. تهران به خوبی بر این امر واقف بود که تنها پیشرفت در مذاکرات می تواند طرف های اروپایی را نسبت به آینده امیدوار کند. اما همکاری در این امر نیاز به انعطاف پذیری هر چه بیشتر اروپاست.
تهران طی دو سال گذشته توانسته با ابزار بالا بخوبی فرصت های لازم را برای تصمیم سازی و ارائه مواضع قاطع فراهم کند.
سوم؛ تمایل متقابل تهران و اروپا در استمرار گفت و گوها، واشنگتن را وادار به توقف در موضع «انفعال» و «نظاره گر» کم تاثیر کرد تا آنجا که مقام های دولت نئو محافظه کار امریکا خود را در سطح نظاره گر هشیار – و نه مداخله گر فعال ـ تعریف کردند .
چهارم؛ تهران در گفت و گو با اروپا با سه سوال مشخص روبرو شد: میزان پیشرفت تکنولوژی هسته ای ایران با لحاظ اهداف آن، تبعات منطقه ای و بین المللی حاصل از توانمندی هسته ای ایران، رفتار تهران در صورت کسب توانمندی کامل فناوری هسته ای. مجموعه موارد بالا استراتژی معلومی را در روش رفتاری تهران در قبال جامعه بین الملل تعیین می کرد، یعنی استراتژی « اعتماد سازی» در واقع تهران علاوه بر تمام ابرازهای لازم برای چانه زنی در مذاکرات، هدف روشنی را دنبال کرد و آن مهندسی فرآیند اعتماد سازی نزد افکار عمومی و نهاد های بین المللی مرجع نسبت به تلاش خود برای کسب فناوری هسته ای بود.
اکنون به نظر می رسد تهران در تعامل با جامعه بین الملل دچار تهدید یکسان شدن ادبیات طرف های مقابل خود شده است. یکدستی مواضع اروپاییان؛ همسو شدن کامل این مواضع با راهکارهایی که واشنگتن از ابتدا بر آنها تاکید کرده است و سرانجام تحمیل این وضع بر تصور اعضای نهادهای بین المللی، به ویژه شورای حکام آژانس بین المللی انرژی هسته ای، قادر است ضمن به چالش خواندن دستاوردهای گذشته، تهران را در موقعیتی سخت قرار دهد.
به نظر می رسد مهمترین اقدام تهران در وضع کنونی پرهیز از یکدست شدن کامل مواضعی است که می کوشد دستاوردهای ارزشمند ایران را در عرصه فناوری هسته ای تهدید کند.
بازی غرب در قبال تهران با استراتژی بقاء و اعتبار « شکل گرفته است و تهران در فرآیند تازه باید به ابزارهایی بیندیشد که هم بقا و هم اعتبارش را در آنچه تاکنون کسب کرده، تضمین کند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید