کد خبر: ۱۲۳۴۲۱
تاریخ انتشار : ۰۲ فروردين ۱۳۹۰ - ۰۳:۵۰

خاطره‌ای خواندنی از فتحعلی‌شاه به روایت عبدالله مستوفی

آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: خاطره ای از" شرح زندگانی من" نوشته عبدالله مستوفی صص 33و۳۴:

گویند در جنگ دوم روس و ایران وقتی قشون روس به تبریز وارد شد و مصمم بود به سمت میانه حرکت کند، دولت ایران خود را در مقابل کار تمام‌شده‌ای دید و ناچار شد شرایط صلحی که دولت روس املا می کرد بپذیرد. فتحعلی‌شاه برای اعلان ختم جنگ و تصمیم دولت در بستن پیمان آشتی، سلاحی خبر کرد. قبلا به جمعی از خاصان دستوراتی راجع به اینکه در مقابل هر جمله ای از فرمایشات شاه چه جواب‌هایی باید بدهند داده شده بود و همگی نقش خود را روان کرده بودند.

شاه بر تخت جلوس کرد و دولتیان سرفرود آوردند. شاه به مخاطب سلام، خطاب کرد و فرمود: اگر ما امر دهیم که ایلات جنوب با ایلات شمال همراهی کنند و یکمرتبه بر روس منحوس بتازند و دمار از روزگار این قوم بی ایمان برآورند چه پیش خواهد آمد؟ مخاطب سلام که در این کمدی نقش خود را خوب حفظ کرده بود تعظیم سجده مانندی کرد و گفت:«بدا به حال روس!! بدا به حال روس!!» شاه مجددا پرسید: «اگر فرمان قضا جریان شرف صدور یابد که قشون خراسان با قشون آذربایجان یکی شود و تواما بر این گروه بی‌دین حمله کنند چطور؟» جواب عرض کرد: «بدا به حال روس!! بدا به حال روس!!»

اعلیحضرت پرسش را تکرار کردند و فرمودند: «اگر توپچی‌های خمسه را هم به کمک توپچی‌های مراغه بفرستیم و امر دهیم که با توپ‌های خود تمام دار و دیار این کفار را با خاک یکسان کنند چه خواهد شد؟» باز جواب: «بدا به حال روس!! بدا به حال روس!!» تکرار شد و خلاصه چندین فقره از این قماش اگرهای دیگر که تماما به جواب یکنواخت بدا به حال روس مکرر تایید می‌شد رد و بدل شد.

شاه تا این وقت روی تخت نشسته پشت خود را به دو عدد متکای مروارید دوز داده بود. در این موقع دریای غضب ملوکانه به جوش آمد و روی دوکنده زانو بلند شد شمشیر خود را که به کمر بسته بود به قدر یک وجبی از غلاف بیرون کشید و این دو شعر را که البته زاده افکار خودش بود به طور حماسه با صدای بلند خواند:

کشم شمشیر مینایی / که شیر از بیشه بگریزد
زنم بر فرق پسکوویچ / که دود از پطر برخیزد

مخاطب سلام با دو نفر که در یمین و یسارش رو به روی او ایستاده بودند خود را به پایه عرش سایه تخت قبله عالم رساندند و به خاک افتادند و گفتند: «قربان مکش، مکش که عالم زیر و رو خواهد شد.»
 
شاه پس از لمحه‌ای سکوت گفت :«حالا که اینطور صلاح می‌دانید ما هم دستور می‌دهیم با این قوم بی‌دین کار به مسالمت ختم کنند.»
بازدید از صفحه اول
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره
عضویت در خبرنامه
انتشار یافته: ۰
ناشناس
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۳:۴۶ - ۱۳۹۰/۰۱/۰۲
0
1
آفرین به ذوق تهیه کننده مطلب جای اینکارها در مملکت ما خیلی خالی است. کم لطفی متخصصان تاریخ این مملکت است که ما را از شنیدن این حکایات محروم کردند
ناشناس
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۰۰:۲۳ - ۱۳۹۰/۰۱/۰۴
0
3
خبر تاریخی بود. البته مایه تاسف و باید این نکته را اشاره کنم که اگر مرحوم قائم مقام فراهانی در آن روزگار نبود و روسها را با سیاست و دریایت وادار به عقب نشینی نمی کرد شاید امروز تبریز هم ضمیمه خاک روس بود.خدا این بزرگ مرد را رحمت کند که به طور علنی در حضور شاه ایشان را از جنگ با روس برحذر داشت و دلیلش هم این بود که شاهی که 6 کرور مالیات می‌گرید. با تزار روس که 600 کرور مالیات می گیرد نباید از در جنگ وارد شود. ولی گوش کسی بدهکار نبود؟! و همین ... تهمت حمایت از روسها را هم به این مرد شریف زدند. در ضمن امیرکبیر قهرمان مبارزه با استعمار دست پروده این انسان بزرگ بود که هر دو شهید راه وطن شدند. روحشان شاد. زنده باد ایران
نظر شما
پرطرفدار ترین عناوین