رسول صدرعاملی: آرمان‌هایی که سه دهه قبل برای آن هزینه دادم به سرانجام نرسیده‌اند
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: رسول صدرعاملی طی هفته‌ی سپری شده به عنوان یکی از پرکارترین و شاخص‌ترین فیلمسازان اجتماعی که هنجارها و ناهنجاری‌های شهری را به تصویر کشیده است، در جشنواره‌ی فیلم «شهر» مورد تقدیر قرار گرفت اما در مراسم بزرگداشتش سخنی نگفت.
این کارگردان سینما درباره‌ی دلایل سکوتش گفت: آنچه باید می‌گفتم، در همان فیلم کلیپ بزرگداشت گفتم و ترجیح می‌دادم، سکوت کنم.
صدرعاملی که سه فیلمش «زندگی با چشمان بسته»، «شب» و «در انتظار معجزه» هنوز به نمایش درنیامده است، مطرح کرد: اگر این روزها خستگی خیلی آزاردهنده‌ای را احساس می‌کنم، برای آن است که رویا و آرمان‌هایی که سه دهه قبل، شخصا برای آن هزینه دادم هیچکدام به سرانجام نرسیده‌اند.
کارگردان «من ترانه، 15 سال دارم» با بیان اینکه سینمای اجتماعی قصه‌هایش را از مردم می‌گیرد، ادامه داد: من فیلمساز شدم و در تداوم سال‌ها کار روزنامه نگاری، قصه‌هایم را از قصه‌های روزمره مردم گرفتم.
صدرعاملی اذعان داشت: سینمای اجتماعی، سینمای هشدار است که یکی از وظایف آن می‌تواند سیاه‌نمایی نیز باشد. در جامعه، فیلمساز ژانر اجتماعی باید تلاش کند تا یک لکه سیاه کوچک را نیز بزرگ بنماید تا توجه همه به آن جلب شده و پیش از آنکه آن لکه گسترش یابد و به فاجعه تبدیل شود، متولیان جامعه از خانواده تا مسئولان باید برای آن راه حل پیدا کنند.
وی در عین حال گفت: سال‌هاست که عنوان سیاه‌نمایی یک تابوی بدی برای فیلمسازان اجتماعی و مستندسازان شد است که با این اتهام فیلم‌های‌شان به ممیزی ناعادلانه منجر می‌شود.
رسول صدرعاملی درباره سرنوشت اکران فیلم «زندگی با چشمان بسته» گفت: اگر قرار باشد، میزان اصلاحاتی که بر فیلم «زندگی با چشمان بسته» وارد شده است را اعمال کنم، چیزی در حد تیتراژ شروع و پایان فیلم باقی خواهد ماند. اصلاحات وارد بر فیلم در حد حذف یک کاراکتر است.
وی در پاسخ به اینکه با این شرایط فیلم امکان اکران عمومی نخواهد داشت، پاسخ داد: معتقدم اگر در جمع دوستانی که در اداره نظارت فیلم را دیده‌اند، خودم حضور داشتم حتما متوجه‌شان می‌کردم که دچار سوء‌تفاهم شده‌اند، بنابراین فکر می‌کنم این موضوع قابل حل است.
صدرعاملی خاطر نشان کرد: فیلم «زندگی با چشمان بسته» درباره‌ی تحجر و تعصب ساخته شده که امیدوارم نهایتا خود این فیلم هم دچار تعصب و تحجر نشود.
این کارگردان درباره‌ی سرنوشت اکران فیلم «شب» هم گفت: آنقدر اکران «شب» به تاخیر افتاد که این فیلم کم‌کم دارد فراموش می‌شود، اما من امیدوارم ظرف یکی دو ماه آینده اکران عمومی شود.
صدرعاملی درباره‌ی روند ساخت فیلم «در انتظار معجزه» (شب و قسم به دلتنگی) توضیح داد: تدوین اولیه فیلم توسط خانم صفی یاری در حال انجام است و صحنه‌هایی از فیلمبرداری باقی مانده که ظرف هفته‌های آینده فیلمبرداری خواهد شد و فیلم وارد مونتاژ نهایی می‌شود.
رسول صدرعاملی در کلیپی که در جشنواره فیلم شهر به مناسبت بزرگداشتش ساخته شده بود پس از نمایش بخش‌هایی از «پائیزان»، گفته بود: «دو سال قبل از اینکه این فیلم را بسازم «گل‌های داودی» به نمایش درآمد و اکران عمومی موفقی هم داشت. به همین دلیل ساخت، «پائیزان» برای من سخت بود. از طرفی هم می‌خواستم یک سینمای جاده‌ای را تجربه کنم که کمتر در آن تجربه داشتم و از طرف می‌خواستم یک فیلم تماشاگرپسند باشد.»
صدرعاملی در ادامه از تجربه‌ی «دختری با کفش‌های کتانی» سخن می‌گوید: «پس از شش سال بیکاری این فیلم راساختم و این بیکاری باعث شد بود،آدم‌ها از کنارم دور شوند. لحنم عوض شد و با وفاداری به دانش‌های ژورنالیسم به سینما نزدیک‌تر شدم. این روند ادامه داشت تا به «من ترانه 15 سال دارم» رسیدم.»
به‌گفته‌ی این کارگردان ایده‌ی ساخت «من ترانه 15 سال دارم» از اواسط مونتاژ «دختری با کفش‌های کتانی» به سراغم آمد. در «دختری با کفش‌های کتانی» یک دختر شکننده را می‌بینیم اما در «ترانه 15 سال دارم» می‌خواستم این شکنندگی وارونه شود و یک دختر مقاوم را ببینم که اسطوره‌وار در تقابل با مشکلات جامعه ایستاده است. هر کس که فیلمنامه این فیلم را می‌خواند، می‌گفت که چرا ترانه باید بچه‌اش را نگه دارد؟! دو پلان معروف در فیلم بود که به این سوال پاسخ می‌داد.»
صدرعاملی در بخش پایانی صحبت‌هایش گفته بود: «فیلم به فیلم که می‌گذرد، بزرگتر می‌شویم و نسبت به کاری که می‌کنیم به درک می‌رسیم. صادقانه می‌گویم این درک ما را به جایی می‌رساند که می‌فهمیم آنقدر که فکر می‌کردیم فیلم‌ها مهم نیستند بلکه آدم‌ها مهمتر هستند. خیلی دوست دارم فیلمی بسازم درباره اینکه پیر شدن چقدر زیباست چون موهای سفید، چهره چروکیده آدمی را به نوعی درک می‌رساند، خیلی وقت است که ساخت این سوژه دغدغه ذهنی‌ام شده است.»
این کارگردان سینما درباره‌ی دلایل سکوتش گفت: آنچه باید می‌گفتم، در همان فیلم کلیپ بزرگداشت گفتم و ترجیح می‌دادم، سکوت کنم.
صدرعاملی که سه فیلمش «زندگی با چشمان بسته»، «شب» و «در انتظار معجزه» هنوز به نمایش درنیامده است، مطرح کرد: اگر این روزها خستگی خیلی آزاردهنده‌ای را احساس می‌کنم، برای آن است که رویا و آرمان‌هایی که سه دهه قبل، شخصا برای آن هزینه دادم هیچکدام به سرانجام نرسیده‌اند.
کارگردان «من ترانه، 15 سال دارم» با بیان اینکه سینمای اجتماعی قصه‌هایش را از مردم می‌گیرد، ادامه داد: من فیلمساز شدم و در تداوم سال‌ها کار روزنامه نگاری، قصه‌هایم را از قصه‌های روزمره مردم گرفتم.
صدرعاملی اذعان داشت: سینمای اجتماعی، سینمای هشدار است که یکی از وظایف آن می‌تواند سیاه‌نمایی نیز باشد. در جامعه، فیلمساز ژانر اجتماعی باید تلاش کند تا یک لکه سیاه کوچک را نیز بزرگ بنماید تا توجه همه به آن جلب شده و پیش از آنکه آن لکه گسترش یابد و به فاجعه تبدیل شود، متولیان جامعه از خانواده تا مسئولان باید برای آن راه حل پیدا کنند.
وی در عین حال گفت: سال‌هاست که عنوان سیاه‌نمایی یک تابوی بدی برای فیلمسازان اجتماعی و مستندسازان شد است که با این اتهام فیلم‌های‌شان به ممیزی ناعادلانه منجر می‌شود.
رسول صدرعاملی درباره سرنوشت اکران فیلم «زندگی با چشمان بسته» گفت: اگر قرار باشد، میزان اصلاحاتی که بر فیلم «زندگی با چشمان بسته» وارد شده است را اعمال کنم، چیزی در حد تیتراژ شروع و پایان فیلم باقی خواهد ماند. اصلاحات وارد بر فیلم در حد حذف یک کاراکتر است.
وی در پاسخ به اینکه با این شرایط فیلم امکان اکران عمومی نخواهد داشت، پاسخ داد: معتقدم اگر در جمع دوستانی که در اداره نظارت فیلم را دیده‌اند، خودم حضور داشتم حتما متوجه‌شان می‌کردم که دچار سوء‌تفاهم شده‌اند، بنابراین فکر می‌کنم این موضوع قابل حل است.
صدرعاملی خاطر نشان کرد: فیلم «زندگی با چشمان بسته» درباره‌ی تحجر و تعصب ساخته شده که امیدوارم نهایتا خود این فیلم هم دچار تعصب و تحجر نشود.
این کارگردان درباره‌ی سرنوشت اکران فیلم «شب» هم گفت: آنقدر اکران «شب» به تاخیر افتاد که این فیلم کم‌کم دارد فراموش می‌شود، اما من امیدوارم ظرف یکی دو ماه آینده اکران عمومی شود.
صدرعاملی درباره‌ی روند ساخت فیلم «در انتظار معجزه» (شب و قسم به دلتنگی) توضیح داد: تدوین اولیه فیلم توسط خانم صفی یاری در حال انجام است و صحنه‌هایی از فیلمبرداری باقی مانده که ظرف هفته‌های آینده فیلمبرداری خواهد شد و فیلم وارد مونتاژ نهایی می‌شود.
رسول صدرعاملی در کلیپی که در جشنواره فیلم شهر به مناسبت بزرگداشتش ساخته شده بود پس از نمایش بخش‌هایی از «پائیزان»، گفته بود: «دو سال قبل از اینکه این فیلم را بسازم «گل‌های داودی» به نمایش درآمد و اکران عمومی موفقی هم داشت. به همین دلیل ساخت، «پائیزان» برای من سخت بود. از طرفی هم می‌خواستم یک سینمای جاده‌ای را تجربه کنم که کمتر در آن تجربه داشتم و از طرف می‌خواستم یک فیلم تماشاگرپسند باشد.»
صدرعاملی در ادامه از تجربه‌ی «دختری با کفش‌های کتانی» سخن می‌گوید: «پس از شش سال بیکاری این فیلم راساختم و این بیکاری باعث شد بود،آدم‌ها از کنارم دور شوند. لحنم عوض شد و با وفاداری به دانش‌های ژورنالیسم به سینما نزدیک‌تر شدم. این روند ادامه داشت تا به «من ترانه 15 سال دارم» رسیدم.»
به‌گفته‌ی این کارگردان ایده‌ی ساخت «من ترانه 15 سال دارم» از اواسط مونتاژ «دختری با کفش‌های کتانی» به سراغم آمد. در «دختری با کفش‌های کتانی» یک دختر شکننده را می‌بینیم اما در «ترانه 15 سال دارم» می‌خواستم این شکنندگی وارونه شود و یک دختر مقاوم را ببینم که اسطوره‌وار در تقابل با مشکلات جامعه ایستاده است. هر کس که فیلمنامه این فیلم را می‌خواند، می‌گفت که چرا ترانه باید بچه‌اش را نگه دارد؟! دو پلان معروف در فیلم بود که به این سوال پاسخ می‌داد.»
صدرعاملی در بخش پایانی صحبت‌هایش گفته بود: «فیلم به فیلم که می‌گذرد، بزرگتر می‌شویم و نسبت به کاری که می‌کنیم به درک می‌رسیم. صادقانه می‌گویم این درک ما را به جایی می‌رساند که می‌فهمیم آنقدر که فکر می‌کردیم فیلم‌ها مهم نیستند بلکه آدم‌ها مهمتر هستند. خیلی دوست دارم فیلمی بسازم درباره اینکه پیر شدن چقدر زیباست چون موهای سفید، چهره چروکیده آدمی را به نوعی درک می‌رساند، خیلی وقت است که ساخت این سوژه دغدغه ذهنی‌ام شده است.»
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید