ائتلاف اصولگرایان یا ائتلاف خودم با خودم؟
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب- امیر مقدم*(آینده): هرچه به انتخابات مجلس نهم نزدیک می‌شویم بر تلاش اصولگرایان برای رسیدن به وحدت افزوده می‌شود، "وحدت" با پسوند حداكثری كه گاهی درصد و عددی هم پیرامونش تعریف می‌شود. پر‌واضح است چهره‌هایی چون سید رضا اكرمی، كاتوزیان، علی مطهری نمی‌توانند در یک لیست و در كنار افرادی چون كوچک‌زاده، رسایی و حسینیان قرار گیرند.
از طرفی كس یا كسانی نباید برای خود این حق را قایل باشند كه به نام وحدت و به‌نفع كسانی، حق كاندیدا شدن را از عده دیگری سلب كنند. چرا كه بنا بر هیچ شاخص، منطق و معیاری نمیتوان گفت مثلا آقایان جبهه پایداری از دیگران اصول‌گراترند، مگر اینكه همان كس یا كسان قایل باشند اصول‌گرایی نام یک حزب با مرامنامه و اساسنامه مشخص است و داعیه دبیر كلی آن را داشته باشند كه قطعاً چنین نیست. اصول‌گرایی یک صفت است، متعلق به یک جریان متوع و متكثر با سلیقه‌های مختلف و شاخص‌های تبین شده، آن‌چنان كه كه به تعبیر رهبری اصول‌گرایی در ذات خود اصلاح‌طلبی را دارد.
نمیتوان با اصول‌گرایی برخود دوگانه داشت، روزی كه به عدد و رأی نیاز است، دایره اصول‌گرایی را گسترش داد و در چنین مواقعی اصول‌گرایی را محدود به چند نفر نمود.
بازخوانی مواضع چهره‌های شاخص اصول‌گرا كه این روزها رایج شده و عده‌ای به دنبال عیار اصول‌گرایی دیگران (صرفاً دیگران و نه خود) لابلای آن هستند، به شرط لحاظ شرایط زمانی و ده‌ها فاكتور پیرامونی اعتبار دارد؛ شكل‌گیری ائتلاف اصولگرایان حامی موسوی هم برایند همین واقعیت و اتفاقاً تایید ادعای فوق می‌باشد. همه دلایل آن هم آن‌گونه كه آقای كوهكن در انتقاد به شخص احمدی‌نژاد و دولتش خلاصه می‌دانند نبود، بلكه از جنبه‌های ایجابی نیز برخوردار بود، اگر غیر از این بود، راهكارهایی چون سكوت كه جامعه روحانیت به آن رسید و حمایت از محسن رضایی نیز باز وجود داشتند.
بنا‌بر منطق حمله‌كنندگان به چهرهایی چون باهنر و قالیباف و... آیا نمیتوان گفت مثلاً كلیت همكاران و همراهان دولت در جریان انحرافی تعریف می‌شوند؟ چرا كه تا قبل از افتادن تشت رسوایی دولت جزء ساكتین بودند و بسیاری هنوز هم ساكت هستند.
و آیا در نتیجه چنین رویكردی، به دلیل حذف بسیاری از چهره‌های موجه و كارآمد، نهایتاً جز خودمان كسی خواهد ماند؟ به نظر می‌رسد سخنگویان و حامیان این رویكرد، اساساً همین نتیجه را پیگیری می‌كنند، گویی در صددند با به چالش كشیدن وزن 8+7، توان تاثیرگذاری (بخوانید سهم‌خواهی) خود را افزایش دهند و در این راستا آمادگی هرگونه بداخلاقی را دارند. اینكه حامیان افراطی و سابق احمدی‌نژاد به عنوان مقایسه اظهارات باهنر و نبوی از باهنر فقط اظهاراتش قبل از انتخابات را بازخوانی كرده و در مورد آقای نبوی صرفًا اظهاراتش بعد از انتخابات را از همین موارد است!
این در حالی است كه در آن مقطع آقای نبوی قائم‌‌مقام دبیر كل جامعه مهندسین نبوده و علیرغم اختلاف ملموس بین این دو چهره، در مواضع آنها نسبت به موسوی قبل و بعد از انتخابات تفاوت چندانی هم وجود ندارد.
وانگهی اصلاً چه اشكالی دارد اصول‌گرایانی چون اكرمی، كاتوزیان، غفوری‌فرد و علی مطهری نیز بتوانند در 8+7 نماینده و سلیقه نزدیک به خود را پیدا كنند؟
*عضو و مسئول سابق روابط عمومی جامعه اسلامی مهندسین
آفتاب- امیر مقدم*(آینده): هرچه به انتخابات مجلس نهم نزدیک می‌شویم بر تلاش اصولگرایان برای رسیدن به وحدت افزوده می‌شود، "وحدت" با پسوند حداكثری كه گاهی درصد و عددی هم پیرامونش تعریف می‌شود. پر‌واضح است چهره‌هایی چون سید رضا اكرمی، كاتوزیان، علی مطهری نمی‌توانند در یک لیست و در كنار افرادی چون كوچک‌زاده، رسایی و حسینیان قرار گیرند. از طرفی كس یا كسانی نباید برای خود این حق را قایل باشند كه به نام وحدت و به‌نفع كسانی، حق كاندیدا شدن را از عده دیگری سلب كنند. چرا كه بنا بر هیچ شاخص، منطق و معیاری نمیتوان گفت مثلا آقایان جبهه پایداری از دیگران اصول‌گراترند، مگر اینكه همان كس یا كسان قایل باشند اصول‌گرایی نام یک حزب با مرامنامه و اساسنامه مشخص است و داعیه دبیر كلی آن را داشته باشند كه قطعاً چنین نیست. اصول‌گرایی یک صفت است، متعلق به یک جریان متوع و متكثر با سلیقه‌های مختلف و شاخص‌های تبین شده، آن‌چنان كه كه به تعبیر رهبری اصول‌گرایی در ذات خود اصلاح‌طلبی را دارد.
نمیتوان با اصول‌گرایی برخود دوگانه داشت، روزی كه به عدد و رأی نیاز است، دایره اصول‌گرایی را گسترش داد و در چنین مواقعی اصول‌گرایی را محدود به چند نفر نمود.
بازخوانی مواضع چهره‌های شاخص اصول‌گرا كه این روزها رایج شده و عده‌ای به دنبال عیار اصول‌گرایی دیگران (صرفاً دیگران و نه خود) لابلای آن هستند، به شرط لحاظ شرایط زمانی و ده‌ها فاكتور پیرامونی اعتبار دارد؛ شكل‌گیری ائتلاف اصولگرایان حامی موسوی هم برایند همین واقعیت و اتفاقاً تایید ادعای فوق می‌باشد. همه دلایل آن هم آن‌گونه كه آقای كوهكن در انتقاد به شخص احمدی‌نژاد و دولتش خلاصه می‌دانند نبود، بلكه از جنبه‌های ایجابی نیز برخوردار بود، اگر غیر از این بود، راهكارهایی چون سكوت كه جامعه روحانیت به آن رسید و حمایت از محسن رضایی نیز باز وجود داشتند.
بنا‌بر منطق حمله‌كنندگان به چهرهایی چون باهنر و قالیباف و... آیا نمیتوان گفت مثلاً كلیت همكاران و همراهان دولت در جریان انحرافی تعریف می‌شوند؟ چرا كه تا قبل از افتادن تشت رسوایی دولت جزء ساكتین بودند و بسیاری هنوز هم ساكت هستند.
و آیا در نتیجه چنین رویكردی، به دلیل حذف بسیاری از چهره‌های موجه و كارآمد، نهایتاً جز خودمان كسی خواهد ماند؟ به نظر می‌رسد سخنگویان و حامیان این رویكرد، اساساً همین نتیجه را پیگیری می‌كنند، گویی در صددند با به چالش كشیدن وزن 8+7، توان تاثیرگذاری (بخوانید سهم‌خواهی) خود را افزایش دهند و در این راستا آمادگی هرگونه بداخلاقی را دارند. اینكه حامیان افراطی و سابق احمدی‌نژاد به عنوان مقایسه اظهارات باهنر و نبوی از باهنر فقط اظهاراتش قبل از انتخابات را بازخوانی كرده و در مورد آقای نبوی صرفًا اظهاراتش بعد از انتخابات را از همین موارد است!
این در حالی است كه در آن مقطع آقای نبوی قائم‌‌مقام دبیر كل جامعه مهندسین نبوده و علیرغم اختلاف ملموس بین این دو چهره، در مواضع آنها نسبت به موسوی قبل و بعد از انتخابات تفاوت چندانی هم وجود ندارد.
وانگهی اصلاً چه اشكالی دارد اصول‌گرایانی چون اكرمی، كاتوزیان، غفوری‌فرد و علی مطهری نیز بتوانند در 8+7 نماینده و سلیقه نزدیک به خود را پیدا كنند؟
*عضو و مسئول سابق روابط عمومی جامعه اسلامی مهندسین
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید