عضو شورای مرکزی حزب اعتدال و توسعه:
پول نفت را در جاهایی خرج کنیم که توانمندی‌ها و دارایی‌های ملی‌مان را افزایش بدهد
واردات سنگین تولید داخلی را فلج کرده است
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: "درآمدهای نفتی" برای ایران و کلیه کشورهایی که به عنوان منابع نفتی جهان شناخته شده اند و به همین دلیل مشخص مورد توجه قرار می گیرند، موقعیت ویژه ای را پدید آورده است. درآمدهای بالای نفتی در ایران در حالی با سیاستی که البته نمی تواند سیاستی منطقی تلقی شود خرج موارد مصرفی می شود و به همین دلیل است که ایران هر چه را که احتیاج دارد به راحتی می تواند از کشورهای صادر کننده وارد کند. اما این روش همیشه منتقدانی جدی داشته است. آنها به طور دائم هشدار می دهند که "نگاهی مصرفی به درآمدهای نفتی" در دراز مدت هزینه های زیادی را به کشور تحمیل خواهد کرد و به همین دلیل پیشنهاد می دهند که منابع مالی باید در خدمت تولید باشند.
اکبر ترکان با گفتن اینکه "نوع نگاه به درآمدهای نفتی" باید به عنوان یکی از دغدغه های جدی مورد توجه کارشناسی قرار بگیرد، به استقبال سئوالات "فرارو" می رود.
برای استفاده مطلوب تر از درآمدهای نفتی در اقتصاد کشور توجه به چه بایدها و نبایدهایی لازم است؟
برای اینکه به برداشت صحیحی از نوع استفاده از داشته ها و درآمدهای نفتی مان داشته برسیم تا به برنامه صحیحی برای استفاده از پول حاصل از فروش نفت دست پیدا کنیم، باید نگاهی جدی به 100 سال اخیرمان بیاندازیم و ببینیم مدیریت نفتی مان چه ایرادات و چه حسن هایی داشته است تا از این به بعد که اتفاقا نفت را باید با هزینه‌های گزاف و دشواری زیادی استخراج کنیم، بتوانیم بیشترین بهره برداری ممکن را ببریم.
" نفت را باید با هزینه های گزاف و دشواری زیادی استخراج کنیم" توضیح می دهید؟
ببینید! واقعیت موجود این است که نفت دیگر به مانند قبل به طور طبیعی تولید نمی شود و برای رساندن به مرحله عرضه به مشتریان به کنش ها و واکنش هایی احتیاجی دارد که باطبع مستلزم هزینه های زیادی است. باید این را در نظر گرفت که هم اکنون گازهای همراه نفت خارج شده است و به همین دلیل نفت در مخزن غلظت بالایی دارد و همین موجب شده تا استخراجش سخت باشد و در نتیجه هزینه هایی به مراتب بیشتر از گذشته بر روی دست کشورهای نفت‌خیز بگذارد که همین عامل موجب شده تا با قیمت تمام شده‌ی بسیار بیشتری آماده صادر کردن شود.
سئوال مهمی که در این بین مطرح می شود، این است که ما به عنوان یکی از کشورهایی که بیشترین امکان صادر نفت را دارا هستیم، درآمدهای نفتی مان را چطور مدیریت می کنیم؟ آیا نگاه مان به آن، نگاهی منطقی و دور بینانه است یا اینکه با سطحی نگری رویه ای مصرفی داریم و پول نفت را خرج و صرف نیازهای روزمره خود می کنیم.
واقعیت موجود و البته تلخ نشان می دهد که در 100 سال اخیر تنها 20 درصد از درآمدهای نفتی ایران به دارایی های ماندگار بدل شد است و مابقی با سیاست غلط و نگاه مصرفی، به بودجه عمومی دولت تبدیل شده و برای واردات هزینه شده است یا بهتر است گفته شود که به هدر رفته تا به این نتیجه برسیم که با وجود نفت‌خیز بودن راه استفاده از منافع منابع نفتی را یاد نگرفته‌ایم.
این نوع نگاه مصرفی به درآمدهای نفتی مختص دوران فعلی است یا در گذشته هم چنین رویکردی وجود داشت؟
این شرایط به همه دوران نفت چه قبل از انقلاب و چه بعد از انقلاب بر می گردد که موجب شده تا 80 درصد درآمد یکصد سال که قریب به 10000000000000 است را به راحتی از دست بدهیم.
البته درآمد نفتی در شش سال اخیر به مراتب بیشتر از سال های پیش بوده است.
دقیقا همینطور است. به عنوان مثال در شش سال اخیر 450 میلیارد دلار درآمد خالص نفتی داشته‌ایم.
با این حال همچنان توجه زیاد و البته غیرمنطقی ای به مقوله واردات می شود.
مشاهدات و مستندات نشان می دهد که متاسفانه از این درآمد و درآمدهای غیر نفتی حدود 440 میلیارد دلار واردات به ثبت رسیده تا مشخص شود که با "حل مشکل با راه حل نادرستی به نام واردات" سیاستی هزینه‌ساز و فرصت‌سوز را پیش گرفته‌ایم. به طوریکه نقدینگی کشور که در سال 83 شصت و سه هزار میلیارد تومان بوده است امروز به سیصد و هشتاد هزار میلیارد تومان رسیده که نشان می دهد نقدینگی شش برابرشده و این یعنی که تقاضای عمومی هم تا همین حد افزایش یافته است اما عرضه کل فقط 20 درصد زیاد شده است و به همین دلیل قیمت ها 500 درصد بالا رفته است تا عرضه کل هم 600 درصد رشد داشته باشد.
تولید داخلی و وضعیت تولیدکنندگان را در این اوضاع چطور می بینید؟
همچنین باید گفت واردات سنگین تولید داخلی را هم فلج کرده است به طوریکه گزارش های رسمی نشان می دهد که فقط 30 درصد از ظرفیت های تولیدی فعال هستند که نتیجه اش تعطیلی واحدهای تولیدی و عرضه انواع و اقسام کالای وارداتی و البته بعضا نامرغوب به مردم است.
برای خروج از بحران خودساخته ای که نفت و درآمدهای نفتی را حیف و میل می کند، چه باید کرد؟
باید با در نظر گرفتن اینکه نفت مهم ترین کالای موجود در دنیا است و همچنین در نظر گرفتن اینکه مدیریت علمی و صحیح منابع مالی به ما این امکان را می دهد تا اقتصادی پویا را تجربه کنیم، تلاش کنیم تا درآمد نفت را در راستای سرمایه‌گذاری‌های هزینه کنیم تا نفت که "دارا"یی زیر زمینی است را به "داشته"ای روی زمینی بدل کنیم تا بتوانیم منافع ماندگاری را به اقتصاد کشور تزریق کنیم و به جای بودجه جاری، پول نفت را در جاهایی خرج کنیم که توانمندی‌ها و دارایی‌های ملی‌مان را افزایش بدهد تا بتوانیم درآمدهای غیر نفتی مان را هم روز به روز افزایش بدهیم تا به جای سوزاندن بی مورد درآمدهای نفتی آنها را به ذخایر تمام ناشدنی ملی بدل کنیم.
به نظر نمی رسد اراده ای با این مضمون در بین مسئولان وجود داشته باشد؟
متاسفیم که با وجود بحران های مالی هنوز نمی‌دانیم یا نمی‌خواهیم بدانیم که نفت کالایی مصرفی نیست و باید به عنوان منبعی درآمدزا وقف تولید شود تا واردات.
آفتاب: "درآمدهای نفتی" برای ایران و کلیه کشورهایی که به عنوان منابع نفتی جهان شناخته شده اند و به همین دلیل مشخص مورد توجه قرار می گیرند، موقعیت ویژه ای را پدید آورده است. درآمدهای بالای نفتی در ایران در حالی با سیاستی که البته نمی تواند سیاستی منطقی تلقی شود خرج موارد مصرفی می شود و به همین دلیل است که ایران هر چه را که احتیاج دارد به راحتی می تواند از کشورهای صادر کننده وارد کند. اما این روش همیشه منتقدانی جدی داشته است. آنها به طور دائم هشدار می دهند که "نگاهی مصرفی به درآمدهای نفتی" در دراز مدت هزینه های زیادی را به کشور تحمیل خواهد کرد و به همین دلیل پیشنهاد می دهند که منابع مالی باید در خدمت تولید باشند. اکبر ترکان با گفتن اینکه "نوع نگاه به درآمدهای نفتی" باید به عنوان یکی از دغدغه های جدی مورد توجه کارشناسی قرار بگیرد، به استقبال سئوالات "فرارو" می رود.
برای استفاده مطلوب تر از درآمدهای نفتی در اقتصاد کشور توجه به چه بایدها و نبایدهایی لازم است؟
برای اینکه به برداشت صحیحی از نوع استفاده از داشته ها و درآمدهای نفتی مان داشته برسیم تا به برنامه صحیحی برای استفاده از پول حاصل از فروش نفت دست پیدا کنیم، باید نگاهی جدی به 100 سال اخیرمان بیاندازیم و ببینیم مدیریت نفتی مان چه ایرادات و چه حسن هایی داشته است تا از این به بعد که اتفاقا نفت را باید با هزینه‌های گزاف و دشواری زیادی استخراج کنیم، بتوانیم بیشترین بهره برداری ممکن را ببریم.
" نفت را باید با هزینه های گزاف و دشواری زیادی استخراج کنیم" توضیح می دهید؟
ببینید! واقعیت موجود این است که نفت دیگر به مانند قبل به طور طبیعی تولید نمی شود و برای رساندن به مرحله عرضه به مشتریان به کنش ها و واکنش هایی احتیاجی دارد که باطبع مستلزم هزینه های زیادی است. باید این را در نظر گرفت که هم اکنون گازهای همراه نفت خارج شده است و به همین دلیل نفت در مخزن غلظت بالایی دارد و همین موجب شده تا استخراجش سخت باشد و در نتیجه هزینه هایی به مراتب بیشتر از گذشته بر روی دست کشورهای نفت‌خیز بگذارد که همین عامل موجب شده تا با قیمت تمام شده‌ی بسیار بیشتری آماده صادر کردن شود.
سئوال مهمی که در این بین مطرح می شود، این است که ما به عنوان یکی از کشورهایی که بیشترین امکان صادر نفت را دارا هستیم، درآمدهای نفتی مان را چطور مدیریت می کنیم؟ آیا نگاه مان به آن، نگاهی منطقی و دور بینانه است یا اینکه با سطحی نگری رویه ای مصرفی داریم و پول نفت را خرج و صرف نیازهای روزمره خود می کنیم.
واقعیت موجود و البته تلخ نشان می دهد که در 100 سال اخیر تنها 20 درصد از درآمدهای نفتی ایران به دارایی های ماندگار بدل شد است و مابقی با سیاست غلط و نگاه مصرفی، به بودجه عمومی دولت تبدیل شده و برای واردات هزینه شده است یا بهتر است گفته شود که به هدر رفته تا به این نتیجه برسیم که با وجود نفت‌خیز بودن راه استفاده از منافع منابع نفتی را یاد نگرفته‌ایم.
این نوع نگاه مصرفی به درآمدهای نفتی مختص دوران فعلی است یا در گذشته هم چنین رویکردی وجود داشت؟
این شرایط به همه دوران نفت چه قبل از انقلاب و چه بعد از انقلاب بر می گردد که موجب شده تا 80 درصد درآمد یکصد سال که قریب به 10000000000000 است را به راحتی از دست بدهیم.
البته درآمد نفتی در شش سال اخیر به مراتب بیشتر از سال های پیش بوده است.
دقیقا همینطور است. به عنوان مثال در شش سال اخیر 450 میلیارد دلار درآمد خالص نفتی داشته‌ایم.
با این حال همچنان توجه زیاد و البته غیرمنطقی ای به مقوله واردات می شود.
مشاهدات و مستندات نشان می دهد که متاسفانه از این درآمد و درآمدهای غیر نفتی حدود 440 میلیارد دلار واردات به ثبت رسیده تا مشخص شود که با "حل مشکل با راه حل نادرستی به نام واردات" سیاستی هزینه‌ساز و فرصت‌سوز را پیش گرفته‌ایم. به طوریکه نقدینگی کشور که در سال 83 شصت و سه هزار میلیارد تومان بوده است امروز به سیصد و هشتاد هزار میلیارد تومان رسیده که نشان می دهد نقدینگی شش برابرشده و این یعنی که تقاضای عمومی هم تا همین حد افزایش یافته است اما عرضه کل فقط 20 درصد زیاد شده است و به همین دلیل قیمت ها 500 درصد بالا رفته است تا عرضه کل هم 600 درصد رشد داشته باشد.
تولید داخلی و وضعیت تولیدکنندگان را در این اوضاع چطور می بینید؟
همچنین باید گفت واردات سنگین تولید داخلی را هم فلج کرده است به طوریکه گزارش های رسمی نشان می دهد که فقط 30 درصد از ظرفیت های تولیدی فعال هستند که نتیجه اش تعطیلی واحدهای تولیدی و عرضه انواع و اقسام کالای وارداتی و البته بعضا نامرغوب به مردم است.
برای خروج از بحران خودساخته ای که نفت و درآمدهای نفتی را حیف و میل می کند، چه باید کرد؟
باید با در نظر گرفتن اینکه نفت مهم ترین کالای موجود در دنیا است و همچنین در نظر گرفتن اینکه مدیریت علمی و صحیح منابع مالی به ما این امکان را می دهد تا اقتصادی پویا را تجربه کنیم، تلاش کنیم تا درآمد نفت را در راستای سرمایه‌گذاری‌های هزینه کنیم تا نفت که "دارا"یی زیر زمینی است را به "داشته"ای روی زمینی بدل کنیم تا بتوانیم منافع ماندگاری را به اقتصاد کشور تزریق کنیم و به جای بودجه جاری، پول نفت را در جاهایی خرج کنیم که توانمندی‌ها و دارایی‌های ملی‌مان را افزایش بدهد تا بتوانیم درآمدهای غیر نفتی مان را هم روز به روز افزایش بدهیم تا به جای سوزاندن بی مورد درآمدهای نفتی آنها را به ذخایر تمام ناشدنی ملی بدل کنیم.
به نظر نمی رسد اراده ای با این مضمون در بین مسئولان وجود داشته باشد؟
متاسفیم که با وجود بحران های مالی هنوز نمی‌دانیم یا نمی‌خواهیم بدانیم که نفت کالایی مصرفی نیست و باید به عنوان منبعی درآمدزا وقف تولید شود تا واردات.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید