آیا رویاهای ایران به واقعیت خواهند پیوست؟
آفتاب‌‌نیوز : 
تمام امیدهای منطقه در مورد حل بحران هسته ای ایران و کشورهای اروپایی و آمریکا از بین رفت و به سوی پیونگ یانگ سوق پیدا کرد. تهران فرض می کرد که طرح انزوای آن در واقع دامی از سوی آمریکا است و در نتیجه لحن تدافعی خود را به بالاترین نقطه رساند. ولی همه کشورهای خلیج فارس به رغم تهدیدات نفتی ایران و نیروی سپاه این کشور، در انتظار جنگ آمریکا با ایران بودند.
این زبان تهاجمی ایران نخستین نشانه سیاست جامع مواجهه این کشور در صورت ارجاع پرونده به شورای امنیت است. واضح است که موضع ایران توپ رادیکالیسم آمریکا را به زمین اروپایی ها انداخت و منجر به ارائه پیشنهادات در لحظات آخر شد. در این میان اطمینان زیادی از وتوی چین و روسه در شورای امنیت در صورت موفقیت آمریکا برای انتقال موضوع ایران از وین به نیویورک وجود دارد.
دلیل این موضوع هم این است که تهران می داند پوتین از پایگاه های نظامی آمریکا در قلب آسیای مرکزی و نزدیکی روسیه غافل نیست و در پی فرصتی است که تک روی بوش در رسم نقشه جهان و دور زدن شریک خود را پاسخ دهد. البته در محاسبات روس ها، منافع مادی هم وجود دارد که شامل فروش صنایع هسته ای روسیه به ایران در ازای تکمیل نیروگاه بوشهر است.
ولی جنبه دیگری که در مواجهه هسته ای تهران – واشنگتن به چشم می خورد اوضاع عراق است. مدتی طول کشید که دولت بوش از پیامدهای مخرب جنگ عراق آگاه شود و نفهمید که ایران حضور خود را در جنوب عراق و در دو سال گذشته بیشتر کرده است. برخورد آمریکا در عراق هنوز هم با ادعاهایی چون سرکوب شورش ها در مناطق سنی نشین و دنبال کردن زرقاوی و القاعده ادامه دارد در حالی که قدرت گرفتن ایران در استان های جنوبی عراق واقعیتی انکارناپذیر است.
واشنگتن مدت مدیدی مراقب دمشق بود که مایل به همکاری هم نبود ولی دست ایران را که در کار بود ندید. کابینه جعفری هنوز هم می گوید که کشورهای منطقه زیاد در مورد مسأله ایران - آمریکا در عراق حساس شده اند و یا دست کم از پیامدهای غفلت واشنگتن از برنامه تهران در عراق آگاه نیستند. طبیعی است که هرگونه تجزیه ای در عراق، لطمه ای به جمهوری اسلامی ایران نخواهد زد و دلیل آن هم حمایت این کشور از شیعیان عراق و رویای به دست آوردن قدرتی برتر در منطقه ای است که با دستاوردهای آمریکا کاملا آماده چنین اقدامی است.
بنابراین یا توجه به اغماض نا آشکار و دو طرفه ایران و آمریکا، توجیه بالا رفتن لحن ایران در مسأله هسته ای دشوار می نماید مگر اینکه بتوان گفت تصمیم ایران بر این است که چالشی عظیم برای بوش ایجاد کند زیرا از این موضوع آگاه است که بوش به رغم تمایل برای جنگ با ایران، در شرایطی نیست که جنگی دیگر آغاز کرده و نیروهای خود را بعد از عراق و افغانستان، در جبهه سومی یعنی ایران قرار دهد.
تمام امیدهای منطقه در مورد حل بحران هسته ای ایران و کشورهای اروپایی و آمریکا از بین رفت و به سوی پیونگ یانگ سوق پیدا کرد. تهران فرض می کرد که طرح انزوای آن در واقع دامی از سوی آمریکا است و در نتیجه لحن تدافعی خود را به بالاترین نقطه رساند. ولی همه کشورهای خلیج فارس به رغم تهدیدات نفتی ایران و نیروی سپاه این کشور، در انتظار جنگ آمریکا با ایران بودند. این زبان تهاجمی ایران نخستین نشانه سیاست جامع مواجهه این کشور در صورت ارجاع پرونده به شورای امنیت است. واضح است که موضع ایران توپ رادیکالیسم آمریکا را به زمین اروپایی ها انداخت و منجر به ارائه پیشنهادات در لحظات آخر شد. در این میان اطمینان زیادی از وتوی چین و روسه در شورای امنیت در صورت موفقیت آمریکا برای انتقال موضوع ایران از وین به نیویورک وجود دارد.
دلیل این موضوع هم این است که تهران می داند پوتین از پایگاه های نظامی آمریکا در قلب آسیای مرکزی و نزدیکی روسیه غافل نیست و در پی فرصتی است که تک روی بوش در رسم نقشه جهان و دور زدن شریک خود را پاسخ دهد. البته در محاسبات روس ها، منافع مادی هم وجود دارد که شامل فروش صنایع هسته ای روسیه به ایران در ازای تکمیل نیروگاه بوشهر است.
ولی جنبه دیگری که در مواجهه هسته ای تهران – واشنگتن به چشم می خورد اوضاع عراق است. مدتی طول کشید که دولت بوش از پیامدهای مخرب جنگ عراق آگاه شود و نفهمید که ایران حضور خود را در جنوب عراق و در دو سال گذشته بیشتر کرده است. برخورد آمریکا در عراق هنوز هم با ادعاهایی چون سرکوب شورش ها در مناطق سنی نشین و دنبال کردن زرقاوی و القاعده ادامه دارد در حالی که قدرت گرفتن ایران در استان های جنوبی عراق واقعیتی انکارناپذیر است.
واشنگتن مدت مدیدی مراقب دمشق بود که مایل به همکاری هم نبود ولی دست ایران را که در کار بود ندید. کابینه جعفری هنوز هم می گوید که کشورهای منطقه زیاد در مورد مسأله ایران - آمریکا در عراق حساس شده اند و یا دست کم از پیامدهای غفلت واشنگتن از برنامه تهران در عراق آگاه نیستند. طبیعی است که هرگونه تجزیه ای در عراق، لطمه ای به جمهوری اسلامی ایران نخواهد زد و دلیل آن هم حمایت این کشور از شیعیان عراق و رویای به دست آوردن قدرتی برتر در منطقه ای است که با دستاوردهای آمریکا کاملا آماده چنین اقدامی است.
بنابراین یا توجه به اغماض نا آشکار و دو طرفه ایران و آمریکا، توجیه بالا رفتن لحن ایران در مسأله هسته ای دشوار می نماید مگر اینکه بتوان گفت تصمیم ایران بر این است که چالشی عظیم برای بوش ایجاد کند زیرا از این موضوع آگاه است که بوش به رغم تمایل برای جنگ با ایران، در شرایطی نیست که جنگی دیگر آغاز کرده و نیروهای خود را بعد از عراق و افغانستان، در جبهه سومی یعنی ایران قرار دهد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید