گری سیک: مذاکره با ایران، آغاز صلح در خاورمیانه است
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: گری سیک در دوره های ریاست جمهوری جرالد فورد، جیمی کارتر و رونالد ریگان عضو شورای امنیت ملی آمریکا بوده و در زمان وقوع انقلاب اسلامی ایران و تسخیر سفارت آمریکا در ایران، به عنوان دستیار امور ایران در کاخ سفید خدمت می کرده است.
سیک روز گذشته در مصاحبه ای با شبکه خبری «سی ان ان» در رابطه با اوضاع کنونی منطقه خاورمیانه به بحث پرداخته و اظهار داشته با وجود پیچیدگی اوضاع در این منطقه و ارتباط نزدیک همه مسائل به یکدیگر، اولین قدم در راه حل مسائل این منطقه، رسیدن به توافقی با ایران است.
وی با تشریح اوضاع منتج به مسائل کنونی در رابطه با ایران، می گوید اوباما چهار سال پیش و در ابتدای انتخاب خود به ریاست جمهوری آمریکا، وعده داد با ایران وارد تعامل شود. اما سیک مدعی است با وجود تلاش وی، وقوع مسائل مختلفی در هر دو طرف، این تصمیم و تلاش را ناکام گذاشت.
به گزارش تابناک،پس از آن، ایالات متحده ضمن بازگشت به موضع پیشین خود، تشدید تحریم ها علیه ایران و به طور همزمان، تلاش برای انجام مذاکرات درباره برنامه هسته ای ایران در چارچوب گروه ۱+۵ را در دستور کار خود قرار داد.
سیک در ادامه با اشاره به بازگشت ایران به پای میز مذاکره، تأیید می کند که در دوره مبارزات انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، اوباما مایل نبود پیشنهادی جدی را به ایران عرضه کند و وضعیت مسئله هسته ای ایران در نوعی برزخ باقی ماند.
گری سیک در رابطه با تحریم ها می گوید اصولاً تحریم ها دو هدف عمده را دنبال می کنند؛ یکی بازگرداندن ایران به پای میز مذاکره و دیگری دادن این فرصت به طرف تحریم کننده که در ازای دادن پاره ای امتیازات، ابزاری برای چانه زنی در اختیار داشته باشد.
با این حال، به عقیده وی، ایالات متحده تاکنون در مقابل درخواست امتیازات مهم از ایران، تمایلی به ارائه پیشنهادات مهم و از میان برداشتن جدی تحریم ها نداشته است. در این صورت، تحریم ها خود حیاتی مستقل پیدا کرده و اندک اندک غیر قابل تغییر می شوند. اگر چنین وضعیتی ادامه پیدا کند؛ هیچ چشم اندازی برای مذاکرات جدی وجود نخواهد داشت.
با این وجود، به اعتقاد وی، استفاده دیگری که می شود از تحریم ها کرد، کاربرد آن به منظور مجازات طرف مقابل و یا به طور بالقوه، وادار کردن آن به انتخاب میان تسلیم و سقوط است. وی می گوید هرچند درباره این بعد از تحریم ها کمتر سخن به میان می آید، اما تحریم های ایران کم کم این حالت را به خود گرفته است.
اما وی اشاره می کند که تحریم های ایران به هیچ وجه در راستای رسیدن به این هدف موفق نبوده اند. در عوض، این تحریم ها تنها به مردم عادی فشار وارد کرده و به مشکلات آن ها دامن زده است. به اعتقاد وی، هجوم شریرانه به رفاه و زندگی مردم یک کشور، می تواند سبب پیدایش حس خصومت و انزجاری از «دشمن» شود که به مدت چندین دهه دوام پیدا کند.
سیک معتقد است آنچه در حال حاضر فقدان آن احساس می شود، رسیدن به این جمع بندی است که اکنون لحظه انجام معامله ای است که نیاز به موافقت دوجانبه دارد.
وی در این رابطه می گوید ایالات متحده و متحدانش باید ساز و کاری را برای غنی سازی اورانیوم در ایران بپذیرند. در مقابل، ایران نیز باید اعمال محدودیت هایی را بر کلیت فعالیت های هسته ایش بپذیرد و با بازرسی ها و نظارت های بیشتر موافقت کند. تمامی این موارد باید در فرایندی گام به گام اتفاق بیفتد.
سیک در ادامه به چالش های موجود بر سر چنین مذاکرات و توافق هایی می پردازد و در این زمینه به مواردی از جمله مخالفت برخی جنگ طلبان و همچنین مخالفت ها و مانع تراشی های کشورهای حاشیه خلیج فارس اشاره می کند.
اما در رابطه با سبک و نوع چنین توافقی، سیک بر این باور است که نقطه آغاز، باید مذاکرات محرمانه و دوجانبه ایران و آمریکا باشد که به یک دستور کار مورد توافق منتهی شود. با این حال، اطمینان از اینکه نمایندگان حاضر در این مذاکرات، دقیقاً بازتاب دهنده دیدگاه های رهبرانشان باشند، موضوعی بسیار مهم است.
گری سیک می گوید احتمال اینکه یک دستورکار مورد توافق، از مذاکرات دوجانبه خارج از عرصه عمومی بیرون بیاید، بیشتر است. در صورتی که چنین چیزی حاصل شود، مذاکرات اصلی می تواند در چارچوب فعلی ۱+۵ انجام بگیرد.
به بیان وی، حتی رسیدن به یک توافق مقدماتی (برقراری یک فرایند قابل پذیرش دوجانبه با یک نقطه پایانی مشخص) می تواند به حل و فصل برخی از مسائل پیچیده خاورمیانه کمک کند.
سیک می گوید در چنین صورتی، تهدید یک جنگ جدید در خاورمیانه فروکش می کند؛ احتمال استفاده از همکاری ایران در حل بحران سوریه افزایش می یابد؛ خطر اشاعه هسته ای در منطقه حداقل به طور موقت کاهش می یابد و با خاموش شدن برخی نقاط اشتعال در منطقه خلیج فارس، فرصت برای انجام ابتکارات سازنده تر فراهم می شود.
سیک در نهایت با اشاره به اینکه تاریخ روابط ایران و آمریکا، داستان خصومتی شدید و مجموعه ای فرصت های از دست رفته است، اظهار می دارد که بخت حصول پیشرفت در این روابط، بسیار به ندرت و تنها هر ده سال یکبار اتفاق می افتد. به این ترتیب وی خطاب به اوباما می گوید: «ماهیت فعلی اوضاع در رابطه با ایران، احتمالاً بهترین حالتی است که می توانی به دست بیاوری. نگذار این فرصت از دست برود».
سیک روز گذشته در مصاحبه ای با شبکه خبری «سی ان ان» در رابطه با اوضاع کنونی منطقه خاورمیانه به بحث پرداخته و اظهار داشته با وجود پیچیدگی اوضاع در این منطقه و ارتباط نزدیک همه مسائل به یکدیگر، اولین قدم در راه حل مسائل این منطقه، رسیدن به توافقی با ایران است.
وی با تشریح اوضاع منتج به مسائل کنونی در رابطه با ایران، می گوید اوباما چهار سال پیش و در ابتدای انتخاب خود به ریاست جمهوری آمریکا، وعده داد با ایران وارد تعامل شود. اما سیک مدعی است با وجود تلاش وی، وقوع مسائل مختلفی در هر دو طرف، این تصمیم و تلاش را ناکام گذاشت.
به گزارش تابناک،پس از آن، ایالات متحده ضمن بازگشت به موضع پیشین خود، تشدید تحریم ها علیه ایران و به طور همزمان، تلاش برای انجام مذاکرات درباره برنامه هسته ای ایران در چارچوب گروه ۱+۵ را در دستور کار خود قرار داد.
سیک در ادامه با اشاره به بازگشت ایران به پای میز مذاکره، تأیید می کند که در دوره مبارزات انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، اوباما مایل نبود پیشنهادی جدی را به ایران عرضه کند و وضعیت مسئله هسته ای ایران در نوعی برزخ باقی ماند.
گری سیک در رابطه با تحریم ها می گوید اصولاً تحریم ها دو هدف عمده را دنبال می کنند؛ یکی بازگرداندن ایران به پای میز مذاکره و دیگری دادن این فرصت به طرف تحریم کننده که در ازای دادن پاره ای امتیازات، ابزاری برای چانه زنی در اختیار داشته باشد.
با این حال، به عقیده وی، ایالات متحده تاکنون در مقابل درخواست امتیازات مهم از ایران، تمایلی به ارائه پیشنهادات مهم و از میان برداشتن جدی تحریم ها نداشته است. در این صورت، تحریم ها خود حیاتی مستقل پیدا کرده و اندک اندک غیر قابل تغییر می شوند. اگر چنین وضعیتی ادامه پیدا کند؛ هیچ چشم اندازی برای مذاکرات جدی وجود نخواهد داشت.
با این وجود، به اعتقاد وی، استفاده دیگری که می شود از تحریم ها کرد، کاربرد آن به منظور مجازات طرف مقابل و یا به طور بالقوه، وادار کردن آن به انتخاب میان تسلیم و سقوط است. وی می گوید هرچند درباره این بعد از تحریم ها کمتر سخن به میان می آید، اما تحریم های ایران کم کم این حالت را به خود گرفته است.
اما وی اشاره می کند که تحریم های ایران به هیچ وجه در راستای رسیدن به این هدف موفق نبوده اند. در عوض، این تحریم ها تنها به مردم عادی فشار وارد کرده و به مشکلات آن ها دامن زده است. به اعتقاد وی، هجوم شریرانه به رفاه و زندگی مردم یک کشور، می تواند سبب پیدایش حس خصومت و انزجاری از «دشمن» شود که به مدت چندین دهه دوام پیدا کند.
سیک معتقد است آنچه در حال حاضر فقدان آن احساس می شود، رسیدن به این جمع بندی است که اکنون لحظه انجام معامله ای است که نیاز به موافقت دوجانبه دارد.
وی در این رابطه می گوید ایالات متحده و متحدانش باید ساز و کاری را برای غنی سازی اورانیوم در ایران بپذیرند. در مقابل، ایران نیز باید اعمال محدودیت هایی را بر کلیت فعالیت های هسته ایش بپذیرد و با بازرسی ها و نظارت های بیشتر موافقت کند. تمامی این موارد باید در فرایندی گام به گام اتفاق بیفتد.
سیک در ادامه به چالش های موجود بر سر چنین مذاکرات و توافق هایی می پردازد و در این زمینه به مواردی از جمله مخالفت برخی جنگ طلبان و همچنین مخالفت ها و مانع تراشی های کشورهای حاشیه خلیج فارس اشاره می کند.
اما در رابطه با سبک و نوع چنین توافقی، سیک بر این باور است که نقطه آغاز، باید مذاکرات محرمانه و دوجانبه ایران و آمریکا باشد که به یک دستور کار مورد توافق منتهی شود. با این حال، اطمینان از اینکه نمایندگان حاضر در این مذاکرات، دقیقاً بازتاب دهنده دیدگاه های رهبرانشان باشند، موضوعی بسیار مهم است.
گری سیک می گوید احتمال اینکه یک دستورکار مورد توافق، از مذاکرات دوجانبه خارج از عرصه عمومی بیرون بیاید، بیشتر است. در صورتی که چنین چیزی حاصل شود، مذاکرات اصلی می تواند در چارچوب فعلی ۱+۵ انجام بگیرد.
به بیان وی، حتی رسیدن به یک توافق مقدماتی (برقراری یک فرایند قابل پذیرش دوجانبه با یک نقطه پایانی مشخص) می تواند به حل و فصل برخی از مسائل پیچیده خاورمیانه کمک کند.
سیک می گوید در چنین صورتی، تهدید یک جنگ جدید در خاورمیانه فروکش می کند؛ احتمال استفاده از همکاری ایران در حل بحران سوریه افزایش می یابد؛ خطر اشاعه هسته ای در منطقه حداقل به طور موقت کاهش می یابد و با خاموش شدن برخی نقاط اشتعال در منطقه خلیج فارس، فرصت برای انجام ابتکارات سازنده تر فراهم می شود.
سیک در نهایت با اشاره به اینکه تاریخ روابط ایران و آمریکا، داستان خصومتی شدید و مجموعه ای فرصت های از دست رفته است، اظهار می دارد که بخت حصول پیشرفت در این روابط، بسیار به ندرت و تنها هر ده سال یکبار اتفاق می افتد. به این ترتیب وی خطاب به اوباما می گوید: «ماهیت فعلی اوضاع در رابطه با ایران، احتمالاً بهترین حالتی است که می توانی به دست بیاوری. نگذار این فرصت از دست برود».
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۰
ناشناس
| 
۰۷:۵۶ - ۱۳۹۱/۰۸/۲۸
پاسخ
سلام ، یعنی ایران آنقدر مخل صلح خاورمیانه است ؟؟؟؟؟؟ ناشناس
| ۰۹:۰۰ - ۱۳۹۱/۰۸/۲۸
پاسخ
حرفهاي ايشون بنظر منطقي مياد. فكر مي كنم اگر تيمهاي مذاكره كننده منطقي و صادقانه و البته بدون اعمال تفكرات شخصي چنين مذاكراتي را دنبال كنند، بهترين گزينه در جهت آرامش و ثبات باشد. ضمنا اگر رابطه برقرار شد مي توانيم مراقب شيطنتهاي احتمالي آمريكا باشيم. 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید