ناگفته‌هایی از بازی تاریخی با استرالیا
آفتاب‌‌نیوز : آفتاب: مدافع سالهای نه چندان دور فوتبال که در بازی ایران و استرالیا حضور داشت از آن بازی تاریخی می گوید. افشین پیروانی معتقد است رفاقت آن روزها بود که توانست به تیم خیلی کمک کند در حالی که اصلا بازیکنان شرایط مالی شان با الان قابل مقایسه نیست.
به گزارش افکار نیوز،به عنوان یکی از بازیکنان بازی ایران و استرالیا درباره حماسه ملبورن صحبت کنید.
آن روز بدون شک روزی ملی بود که در تاریخ ماندگار شد. یک سری جوان ایرانی کنار هم توانستند کاری بزرگ انجام دهند و با فوتبال دل مردم را شاد کنند. خدا را شکر می کنم که آن روز شرمنده مردم نشدیم و توانستیم دلشان را شاد کنیم.
جو ورزشگاه کریکت ملبورن قبل از بازی چطور بود ؟
تماشاگرهایشان خوب بودند و جو ورزشگاه آزادی بسیار سنگین تر از ملبورن بود. اما استرالیایی ها همه چیز را تمام شده می دانستند. قبل از بازی جشن صعود گرفتند و قهرمانانشان در پیست دور زمین با ماشین های گران قیمت رژه می رفتند. فکر می کردند همه چیز با توجه به تساوی در تهران تمام شده و حتی سرود صعود به جام جهانی قبل از بازی در ورزشگاه کریکت پخش می شد.
این کارها روی بازیکنان چه تاثیری داشت ؟
ما این صحنه ها را که می دیدیم عزممان برای صعود جدی تر می شد. با توجه به حرف هایی که از هموطنانمان که در استرالیا زندگی می کردند شنیده بودیم و اتفاقات بازی رفت آمده بودیم که خیلی چیزها را ثابت کنیم.
ایرانی های مقیم استرالیا چه می گفتند ؟ ماجرای بازی رفت چیست ؟
ایرانی ها که آنجا بودند می گفتند که استرالیایی ها می گویند اصلا ایران را نمی شناسیم و اسم این کشور برایمان غریبه است. مربی آنها قبل از بازی رفت ایران را کشوری خطرناک و قحطی زده خطاب کرده بود و حتی با خودشان آب و غذا به تهران آوردند. خدا را شکر که در ملبورن کاری کردیم که برای همیشه نام ایران در یادشان بماند.
شرایط آن موقع تیم ها با الان چقدر تفاوت داشت ؟
آن زمان واقعا تیم ها خیلی قوی بودند. شما در همین آسیا حریف های ما را برای رسیدن به جام جهانی ۹۸ نگاه کنید می بینید که در آن دوران بهترین ها بودند. عربستان، کویت و ژاپن تیمهایی بودند که واقعا بازی کردن مقابل آنها سخت بود اما الان می بینیم که از آن تیم ها به غیر از ژاپن بقیه تیم ها فوتبالشان به شدت ضعف کرده است.
از جریان بازی بگویید .
به هر حال بازی در زمین حریف بود و آنها با تمام قوا حمله می کردند . نیمه اول خیلی به ما فشار آورند و بدون شک روز خوب عابدزاده بود که به ما کمک کرد. نیمه دوم هم که شروع شد گل خوردیم تا آن اتفاق افتاد و تور دروازه پاره شد.
درباره پاره شدن تور دروزاه گفتید. این اتفاق چه تاثیری در بازی داشت ؟
من اولین نفری بودم که در زمین متوجه شدم این فرد دارد به سمت دروزاه ما می آید . ما همیشه او را دعا می کنیم! چون به شدت روی جریان بازی تیم ما تاثیر گذاشت. البته عابدزاده هم واقعا حرکاتش فوق العاده بود و روحیه ای که به تیم داد در کنار روز فوق العاده اش از لحاظ فنی کمک کرد تا یک روز فراموش نشدنی رقم بخورد. اما امروز می بینیم که متاسفانه برخورد خوبی با احمدرضا نمی شود و او در شرایطی که می تواند به فوتبال ما کمک کند باید برای مربیگری به خارج از کشور برود.
فوتبال آن روز چه داشت که الان ندارد و دیگر مردم را خوشحال نمی کند؟
علت موفقیت در آن موقع یکی بار فنی بود و یکی رفاقت. شما اگر در یک تیم یازده ستاره کنار هم داشته باشید اما با هم رفاقت نداشته باشند نتیجه نمی گیرید. رفاقت در آن زمان خیلی بیشتر بود و بازیکنان برایشان مسائل مالی اولویتش بعد از مسائل فنی و رفاقت بود اما الان اینطور نیست.
به عنوان سوال آخر؛ شرایط مالی آن زمان با الان چقدر فرق دارد ؟
اصلا با الان قابل مقایسه نیست.من آن زمان بازیکن پرسپولیس بودم و قراردادم ۱۲ میلیون تومان بود که شاید به پول الان بشود ۲۰۰ میلیون . مبلغی که الان در فوتبال ما اصلا چیزی به حساب نمی آید.
به گزارش افکار نیوز،به عنوان یکی از بازیکنان بازی ایران و استرالیا درباره حماسه ملبورن صحبت کنید.
آن روز بدون شک روزی ملی بود که در تاریخ ماندگار شد. یک سری جوان ایرانی کنار هم توانستند کاری بزرگ انجام دهند و با فوتبال دل مردم را شاد کنند. خدا را شکر می کنم که آن روز شرمنده مردم نشدیم و توانستیم دلشان را شاد کنیم.
جو ورزشگاه کریکت ملبورن قبل از بازی چطور بود ؟
تماشاگرهایشان خوب بودند و جو ورزشگاه آزادی بسیار سنگین تر از ملبورن بود. اما استرالیایی ها همه چیز را تمام شده می دانستند. قبل از بازی جشن صعود گرفتند و قهرمانانشان در پیست دور زمین با ماشین های گران قیمت رژه می رفتند. فکر می کردند همه چیز با توجه به تساوی در تهران تمام شده و حتی سرود صعود به جام جهانی قبل از بازی در ورزشگاه کریکت پخش می شد.
این کارها روی بازیکنان چه تاثیری داشت ؟
ما این صحنه ها را که می دیدیم عزممان برای صعود جدی تر می شد. با توجه به حرف هایی که از هموطنانمان که در استرالیا زندگی می کردند شنیده بودیم و اتفاقات بازی رفت آمده بودیم که خیلی چیزها را ثابت کنیم.
ایرانی های مقیم استرالیا چه می گفتند ؟ ماجرای بازی رفت چیست ؟
ایرانی ها که آنجا بودند می گفتند که استرالیایی ها می گویند اصلا ایران را نمی شناسیم و اسم این کشور برایمان غریبه است. مربی آنها قبل از بازی رفت ایران را کشوری خطرناک و قحطی زده خطاب کرده بود و حتی با خودشان آب و غذا به تهران آوردند. خدا را شکر که در ملبورن کاری کردیم که برای همیشه نام ایران در یادشان بماند.
شرایط آن موقع تیم ها با الان چقدر تفاوت داشت ؟
آن زمان واقعا تیم ها خیلی قوی بودند. شما در همین آسیا حریف های ما را برای رسیدن به جام جهانی ۹۸ نگاه کنید می بینید که در آن دوران بهترین ها بودند. عربستان، کویت و ژاپن تیمهایی بودند که واقعا بازی کردن مقابل آنها سخت بود اما الان می بینیم که از آن تیم ها به غیر از ژاپن بقیه تیم ها فوتبالشان به شدت ضعف کرده است.
از جریان بازی بگویید .
به هر حال بازی در زمین حریف بود و آنها با تمام قوا حمله می کردند . نیمه اول خیلی به ما فشار آورند و بدون شک روز خوب عابدزاده بود که به ما کمک کرد. نیمه دوم هم که شروع شد گل خوردیم تا آن اتفاق افتاد و تور دروازه پاره شد.
درباره پاره شدن تور دروزاه گفتید. این اتفاق چه تاثیری در بازی داشت ؟
من اولین نفری بودم که در زمین متوجه شدم این فرد دارد به سمت دروزاه ما می آید . ما همیشه او را دعا می کنیم! چون به شدت روی جریان بازی تیم ما تاثیر گذاشت. البته عابدزاده هم واقعا حرکاتش فوق العاده بود و روحیه ای که به تیم داد در کنار روز فوق العاده اش از لحاظ فنی کمک کرد تا یک روز فراموش نشدنی رقم بخورد. اما امروز می بینیم که متاسفانه برخورد خوبی با احمدرضا نمی شود و او در شرایطی که می تواند به فوتبال ما کمک کند باید برای مربیگری به خارج از کشور برود.
فوتبال آن روز چه داشت که الان ندارد و دیگر مردم را خوشحال نمی کند؟
علت موفقیت در آن موقع یکی بار فنی بود و یکی رفاقت. شما اگر در یک تیم یازده ستاره کنار هم داشته باشید اما با هم رفاقت نداشته باشند نتیجه نمی گیرید. رفاقت در آن زمان خیلی بیشتر بود و بازیکنان برایشان مسائل مالی اولویتش بعد از مسائل فنی و رفاقت بود اما الان اینطور نیست.
به عنوان سوال آخر؛ شرایط مالی آن زمان با الان چقدر فرق دارد ؟
اصلا با الان قابل مقایسه نیست.من آن زمان بازیکن پرسپولیس بودم و قراردادم ۱۲ میلیون تومان بود که شاید به پول الان بشود ۲۰۰ میلیون . مبلغی که الان در فوتبال ما اصلا چیزی به حساب نمی آید.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۰
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید
افشین هم یکی از بهترین ها بود.