آن‌ها که با دست‌های خالی قهرمان شدند
- ابتدا از خودتان و از حضورتان در اولین مسابقه برون‌مرزی‌تان که همراه با کسب دو مدال بود، بگویید.
امینی: در رشته پرتاب نیزه نزدیک به هفت سال است که به صورت تخصصی کار می کنم. وقتی وارد اردوهای تیم‌ملی شدم به ویژه در اردوی متصل به اعزام مسابقات پاراآسیایی اینچئون، مربیان تیم‌ملی تشخیص دادند که من می‌توانم علاوه بر پرتاب نیزه که ماده تخصصی‌ام است، در پرتاب وزنه نیز به مدال دست پیدا کنم.
مسابقه من در اینچئون بیستم مهرماه بود که صبح آن روز در ماده وزنه و عصر آن روز در ماده نیزه مسابقه داشتم. آن روز باران می بارید و هوا مه‌آلود و سرد بود و من اولین ورزشکاری بودم که در یک روز در دو ماده رقابت می کردم. صبح که در پرتاب وزنه مسابقه داشتم، رقابت ها بسیار نزدیک به هم بود و فکر نمی کردم در آن شرایط آب و هوایی بتوانم مقام اول را کسب کنم ولی با توکل بر خدا تلاشم را کردم و غیرتی شدم که هر طور که شده است مدال طلا را کسب کنم و خوشبختانه به همین صورت هم شد و با پرتاب هفت متر و دو سانتی‌متر به مدال طلا رسیدم.
آن روز تا عصر، یعنی تا زمان مسابقه پرتاب نیزه در ورزشگاه ماندم. به من گفتند که خانمی از کشور چین در این ماده رقیب من است که رکورد او 20 متر است. من با شنیدن این موضوع کمی دو دل شدم که نکند من نتوانم مدال طلا را کسب کنم، چرا که پیش از این فکر می کردم نشان طلا مال خودم است. به هر حال با خودم گفتم با این وجود تلاش می کنم. زمان پرتاب که رسید گفتم پرتابم را انجام می دهم به هر حال یا اول یا دوم می شوم که بازهم توانستم در این ماده با پرتاب 21 متر و 57 سانتی متر به مدال طلا دست پیدا کنم. من برای اولین بار بود که در رقابت های برون مرزی شرکت می کردم.
متقیان: من در رشته پرتاب دیسک که ماده تخصصی‌ام است و رشته پرتاب نیزه در این مسابقات شرکت کرده بودم. مسابقات در سطح عالی برگزار شد. روز مسابقه‌ام با وجود این که هوا سرد و بارانی بود ولی از رکوردی که به ثبت رساندم خیلی راضی بودم. در این مسابقات 13 رقیب داشتم و یکی از حریفانم که چینی بود نفر دوم جهان بود که چندین سال حضور در مسابقات پاراالمپیک و جهانی را در کارنامه اش داشت. زمانی که در اردوهای تیم ملی بودم در رشته پرتاپ نیزه هم از من تست گرفته شد و به من گفتند در این ماده هم می توانم در مسابقات پاراآسیایی شرکت کنم. در این پیکارها در ماده های پرتاب دیسک و نیزه به ترتیب با 20 متر و 10 سانتی متر و 14 متر و 22 سانتی متر به دو نشان نقره دست پیدا کردم. سطح رقابت ها هم خوب بود و مسابقات سر زمان مقرر خود برگزار می‌شد، فقط باتوجه به این که هوا بارانی و سرد بود کمی اذیت شدیم.
- میزبانی کره چطور بود؟
امینی: میزبانی خیلی خوب بود، فقط کمی شرایط غذایی مناسب نبود و از نظر سرویس‌دهی و احترامی که به ما می گذاشتند و رسیدگی که داشتند، هیچ مشکلی در آن جا ندیدم. برگزاری مسابقات هم واقعا خوب و در سطح بالایی بود و قوانین را هم رعایت می‌کردند و مشکلی هم برای ما پیش نیامد.
متقیان: میزبانی این رقابت‌ها واقعا خوب بود، فقط غذای آن جا کمی بد بود وگرنه از نظر سرویس‌دهی و اسکان هیچ مشکلی نداشتیم.
- درباره قضاوت‌ها هم صحبت کنید، میزبان در نتایج تاثیر و نفوذی نداشت؟
امینی: خیر، کره‌ای‌ها اصلا در رقابت ها اعمال نفوذ نداشتند. من زمانی که در پرتاب نیزه مسابقه داشتم خودم متوجه نبودم که چند پرتاب انجام داده ام و داورها اعتقاد داشتند نیزه آخری که پرتاب کردم و 21 متر و خورده ای شد، پرتاب آخرم بوده و در واقع شش پرتابم تمام شده است، در حالی که سرداوران گفتند که خیر و یک پرتاب دیگر داری و بر همین اساس داوران نتوانستند صحبتی کنند و اجازه دادند من یک پرتاب دیگر داشته باشم. در کل قضاوت ها رضایت‌بخش بود.
متقیان: از نظر من هم قضاوت‌ها خوب و راضی‌کننده بود.
- کاروان ایران در این مسابقات با کسب 120 مدال و با اختلاف فقط یک مدال طلا نسبت به ژاپن در جایگاه چهارم قرار گرفت، ارزیابی شما از نتیجه کلی کاروان غدیر چیست؟
امینی: ما صد درصد در سال های آینده می توانیم به رده های بالاتر صعود کنیم، چرا که واقعا توانایی ورزشکاران ایرانی خیلی بالا است. متاسفانه در این مسابقات به دلیل تغییر در کلاس‌بندی‌ها ضربه خوردیم. ما سه چهار نفر دیگر شانس طلا هم داشتیم. در نوع کلاس‌بندی‌ها در این رقابت ها خیلی دقت می کردند و برای مشخص شدن نوع کلاس خودم شاید بیش از یک ساعت طول کشید تا وضعیت من را سنجیدند تا کلاسم را مشخص کنند. در مسابقات جهانی قطر و پارالمپیک که پیش رو داریم ماده پرتاب نیزه برگزار نمی شود و من باید روی ماده های وزنه و دیسک کار کنم و واقعا اگر بخواهیم به جایی برسیم باید همت کنیم تا خودمان را بالا بکشانیم. شش ماه تا رکوردگیری رقابت های قطر فرصت دارم که باید در این ماده ها خودم را به مسابقات برسانم.
متقیان: عملکرد ورزشکاران ما در رشته های مختلف خوب بود، فقط برخی ورزشکاران ما به دلیل تغییر در کلاس هایشان نتوانستند موفق شوند وگرنه می توانستیم یکی از رده های دومی یا سومی را به دست آوریم و این امید هم که سال های آینده به جایگاه های بالاتر برسیم، وجود دارد.
- اردوها و مسابقات برگزارشده پیش از اعزام به مسابقات پاراآسیایی برای آماده شدن شما کافی بود؟
امینی: برخی ورزشکاران بودند که می گفتند مسابقاتی نداشتند و تعداد اردوهایشان هم کم بوده است.
- دستاوردهای مسابقات پاراآسیایی اینچئون کره‌جنوبی برای شما چه بوده است؟
امینی: من اعتماد به نفس دارم و به قول ورزشکاران استان های دیگر امینی هر حرفی را که بزند انجام می دهد. من در اردو به آن ها گفته بودم که باید طلای ماده پرتاب وزنه را بگیرم و به خودم بیشتر انرژی می دادم که همین طور هم شد و طلا گرفتم. اکنون هم باید تلاشم را بیشتر کنم تا در مسابقات دیگر هم مقام آورم.
متقیان: برای اولین بار بود که در این مسابقات شرکت می کردم ولی استرس نداشتم، چرا که اعتماد به نفس داشتم و مربی ام خیلی به من کمک کرد. این رقابت ها باعث شد که خودم را بسنجم و اعتماد به نفسم نیز بیشتر شد که می توانم برای مسابقات جهانی هم انتخاب شوم.
- باتوجه به نتایجی که در این رقابت‌ها داشتید، عملکردتان برای خودتان راضی‌کننده بود؟
امینی: صد درصد عملکردم برایم راضی‌کننده بود و اکنون به این نتیجه رسیده ام که می توانم به جاهای بالاتری برسم.
متقیان: بله، به نظرم عملکردم راضی‌کننده بود.
- در این مسابقات مدال های خوش رنگی را کسب کردید و انتظارات از شما خیلی بالاتر رفته است؛ خانم امینی آیا شما می توانید در مسابقات پیش رو این دو طلا را تکرار و خانم متقیان آیا شما می توانید رنگ مدال‌هایتان را به طلا تبدیل کنید؟
امینی: برای کسب مدال طلا نمی توانم قول دهم ولی تلاشم را می کنم که صد درصد مدال کسب کنم.
متقیان: نمی‌دانم که می توانم رنگ مدالم را تغییر دهم یا خیر و باید خودم را بسنجم.
- باتوجه به نوع پوشش و حجابی که داشتید کار برای شما سخت نبود؟
امینی: باتوجه به این که همیشه با این نوع پوشش تمرین داشتیم، برایمان مسابقه دادن به این صورت عادت و عادی شده و برای من که مشکلی نداشت و اذیت نشدم.
متقیان: خیر، شرایط خوب بود و سخت نبود.
- چه مسابقاتی را پیش رو دارید؟
متقیان: اردیبهشت ماه رقابت های قهرمانی کشور را پیش رو داریم که انتخابی برای شرکت در مسابقات جهانی قطر است و این پیکارها هم کسب سهمیه پارالمپیک ریو است.
- فکر می‌کنید بتوانید سهمیه پارالمپیک ریو را به دست آورید؟
امینی: من می خواهم حرفه ای کار کنم و هر طور که شده می خواهم برای این رقابت ها انتخاب شوم و باید هم انتخاب شوم. تلاشم را می کنم چرا که این توان را در خودم می‌بینم که می توانم.
متقیان: ان‌شاالله که بتوانم این سهمیه را بدست آورم.
- حمایت‌ها از ورزش جانبازان و معلولان و ورزشکاران جانباز و معلول رضایت‌بخش است؟
امینی: برخی مواقع ورزشکاران جانباز و معلول آن طور که باید حمایت شوند، حمایت نمی شوند. به طور مثال اکنون وسایلی مانند دیسک، نیزه و وزنه‌هایی که با آن ها کار می‌کنیم، عمر خودشان را کرده اند. انگشت دست خودم به دلیل کار کردن با نیزه ای که مناسب نیست، آسیب دیده است. به هر حال بازیکنان ما ذوق و شوق دارند و تلاش خود را کردند که انتخاب شوند و اگر مسوولان بتوانند کاری کنند که به ورزشکاران جانباز و معلول از نظر ورزش و شغل بیشتر اهمیت داده شود، خوب است. برخی ها ظاهر ما را که می‌بینند فکر می کنند توانایی ما پایین است، در صورتی که این طور نیست. باید به معلولان نسبت به افراد سالم بیشتر اهمیت داده شود، چرا که ورزشکاران سالم خیلی راحت می توانند پیگیر کارشان باشند، در حالی که ورزشکاران معلول به این صورت نیستند.
متقیان: ما با شرایط سخت هم توانستیم خودمان را وفق دهیم ولی ممکن است برخی ها که می‌خواهند به ورزش بیایند، خانواده‌هایشان نپذیرند که فرزندانشان با وسایل فرسوده کار کنند. معتقدم که بین ورزشکاران سالم و معلول تفاوت است. ما اکنون در زمین جانبازان ورزشگاه تختی اهواز تمرین می کنیم که واقعا فرسوده است. ما 10 ورزشکار هستم و فقط با یک همراه تمرین می کنیم. با بازیکنان بسکتبال هیات ما قرارداد بسته می شود در حالی که علاوه بر این که برای ما چنین اتفاقی نمی افتد، باید هزینه ایاب و ذهاب را هم خودمان پرداخت کنیم. حتی زمانی که مسابقات قهرمانی کشور بود بدون این که به ما لباسی بدهند، در این مسابقات شرکت کردیم. چرا باید زمانی که یک ورزشکار به تیم‌ملی می رسد آن موقع حال او را بپرسند؟
- از اینچئون خاطره تلخ و شیرینی هم دارید؟
امینی: من خاطره تلخ دارم (با خنده). خاطره تلخم این است که وقتی به آن جا رفتیم به هر بازیکن یک خط تلفن کره را دادند که با خانواده هایشان در تماس باشند. چهار روز از ورودمان به آن‌جا گذشته بود ولی خط من آنتن نمی داد و واقعا ناراحت بودم و همه اش در فکر مادرم که تنها بود، بودم و می دانستم وقتی من با او تماس نگیرم، بیشتر ناراحت و دلواپس می شود. خطم را تغییر دادند ولی بازهم آنتن نمی‌داد. خاطره شیرینم نیز این است که توانستم در پرتاب وزنه، ماده غیر تخصصی‌ام طلا بگیرم.
متقیان: خاطره تلخی که ندارم ولی خاطره شیرینم این است که اولین مدال برون‌مرزی که به دست آوردم در رشته غیرتخصصی ام بود.
- مراسم استقبال چطور بود؟
امینی و متقیان: مراسم هم در تهران و هم اهواز به خوبی برگزار شد.
- به نظرتان موفقیت‌تان در این مسابقات حاصل چه مواردی بوده است؟
متقیان: این عناوین حاصل زحمات خودمان و مربیان مان بوده است که واقعا در هوای اهواز که همیشه آلوده بوده است، بالای سر من بودند. همچنین حاصل حمایت خانوده ام و این که اجازه دادند که در ورزش کارم را ادامه دهم، می‌باشد.
- چه شد که به سمت ورزش رفتید؟
امینی: من زمانی که دبیرستان بودم تنیس روی میز و والیبال کار می کردم و بعد هم که با بازیکنان معلول شروع به کار کردم، تنیس روی میز را دنبال کردم. البته مدت کوتاهی هم در رشته والیبال نشسته کار کردم ولی مادرم اجازه ادامه فعالیت در این رشته را به من نداد و پس از آن خانم افشار، نایب‌رییس آن موقع هیات به من گفت که در ورزش های مختلف تست بده تا ببینیم در کدام رشته می توانی فعالیت کنی و بعد به من گفتند که در رشته دو و میدانی خیلی بهتر می توانی کار کنی و اکنون نزدیک به هفت سال است که در این رشته فعالیت دارم. من برای مسابقات پاراآسیایی در رشته تنیس روی میز هم انتخاب شدم که متاسفانه گفتند که در دو رشته نمی توانی کار کنی و گفتند که مسابقات این رشته تیمی نیست در حالی که تنیس روی میز تیمی هم هست و من هم در نهایت دو و میدانی را انتخاب کردم. اکنون تنیس روی میز هم بازی می کنم و در لیگ های باشگاهی حضور دارم.
متقیان: من پیش از این در رشته والیبال نشسته فعالیت داشتم و کارم را از سال 85 با ورود به این رشته آغاز کردم و سه سال والیبال نشسته کار کردم. من به دلیل کوتاهی قدم از تیم‌ملی خط می خوردم و پس از آن به سمت رشته دو و میدانی آمدم، چرا که قد در این رشته ملاک نبود بلکه قدرت بدنی و تکنیک مهم بود.
- باتوجه به شرایطی که دارید انتظارتان از مسوولان چیست؟
امینی: انتظار داریم که مسوولان بیشتر به ما توجه کنند و ما را دست کم نگیرند، به ما رسیدگی و از ما حمایت کنند. ما واقعا نیاز داریم که خودمان را بالاتر بکشانیم تا به کل جامعه ثابت کنیم که می توانیم و چیزی از بقیه کم نداریم. من خودم هیچ فرقی بین خودم و یک فرد سالم نمی‌بینم ولی انتظار دارم که به ما اهمیت دهند. من با مادرم زندگی می‌کنم و با آژانس رفت و آمد می‌کنم و از زمانی هم که کرایه ها گران شد من برای این که به تمرین بروم باید روزی 11 هزار تومان پرداخت کنم و علاوه بر آن باید روزی 6 هزار تومان هم برای رفتن به تمرین بدنسازی هزینه کنم و اگر حساب کنید این مبلغ در طول ماه خیلی می شود و به همین دلیل بیش از اندازه به من فشار می آید و متاسفانه هیچ کسی حمایت نمی کند. ما هر سال که در مسابقات قهرمانی کشور هم مقام می آوردیم، نه جوایزی به ما می دادند و نه قدردانی و تشویق می‌شدیم، حتی یک پلاکارد هم برای ما نصب نمی‌کردند.
من با مادرم زندگی می‌کنم و او یک مستمری‌بگیر است و ماهی 700 هزار تومان حقوق می گیرد و خودش نیز بسیار مشکل دارد و حقوقش خرج خودش می شود. متاسفانه من هر چه درخواست کمک داشتم هیچ وقت به من رسیدگی نمی شد و به همین دلیل همیشه باید پول قرض می گرفتم و خیلی به من فشار می آمد و خیلی اذیت می شدم. شاید اگر از ما حمایت می کردند، بیشتر و بهتر از این ها می توانستیم باشیم. ما این قدر حمایت نمی‌شویم که متاسفانه در مسابقات اینچئون در حالی که تمام ورزشکاران مربی از استان شان همراه شان داشتند ما از داشتن یک مربی از استان خودمان محروم بودیم که این موضوع در نوع و شرایط تمریناتمان تاثیر گذاشته بود. علاوه بر این در فرودگاه کره و تهران هم باتوجه به این که مربی از استان خودمان کنارمان نبود، خیلی سختی کشیدم و کسی زیاد به ما توجه نکرد. اگر هیات و استان ما سفت و سخت دنبال کار بازیکنان ما باشند، باید یک مربی همراه بازیکنان جانباز و معلول استانمان باشد و آن موقع جرات داریم که حرف بزنیم و حق مان ضایع نمی شود. به هر حال اگر در این مسابقات مربی از استان همراه ما بود، با او مشورت می کردیم و او ما را راهنمایی می کرد ولی متاسفانه تنها استانی بودیم که از استانش مربی همراه بازیکنان نبود. ما در اینچئون در شرایط سخت و با سختی بسیار این مدال ها را کسب کردیم.
متقیان: از مسوولان می‌خواهم که ما را حمایت کنند. ما اکنون از فدراسیون هیچ حقوقی دریافت نمی‌کنیم و انتظار داریم اگر قرار است هدیه ای به ما بدهند آن را مستقیم به خود ورزشکار بدهند. برای ما پیش از اعزام به مسابقات پاراآسیایی مراسم بدرقه گرفته نشد، در حالی که تمام استان ها این کار را برای ورزشکاران خود انجام دادند و با دادن جایزه پیش از اعزام، به آن‌ها انگیزه دادند و این ورزشکاران با روحیه به اینچئون آمده بودند. به هر حال باتوجه به این که ما برای اولین بار بود که در این رقابت ها شرکت می کردیم، باید مورد توجه قرار می‌گرفتیم تا با انگیزه بیشتر وارد مسابقات می‌شدیم.
- در پایان اگر صحبتی دارید می‌شنویم.
امینی و متقیان: از مسوولان هیات، سرپرست، دبیر و نایب‌رییس آن، مربیان و همچنین خانواده‌هایمان بابت حمایت‌هایشان تشکر می‌کنیم.
به گزارش ایسنا، عارف خسروی، مربی ماده‌های پرتابی ورزشکاران جانباز و معلول نیز که همراه با این دو قهرمان در خبرگزاری ایسنا حضور پیدا کرده بودند، به صحبت در مورد شرایط ورزشکاران جانباز و معلول پرداخت.
"متاسفانه هیات رسیدگی نمی‌کند. ما برای آب خوردن هم مشکل داریم، چه برسد به مسایل مالی. برای اسپانسر هم که می‌گوییم، می‌گویند خودتان به دنبال اسپانسر بروید. هیات استان درآمد دارد و باشگاه ناصرخسرو دست هیات است ولی متاسفانه نمی دانم پول آن کجا می رود و حاضر نیستند که ماهی 100 هزار تومان به دو و میدانی کمک کنند. برای ورزشکاران یک کارگر استخدام نمی‌کنند و خودم پس از این که ورزشکارانم پرتاب می کنند می روم وزنه ها و دیسک های آن ها را از 20، 30 متر پایین تر جمع می کنم و به آن ها می‌دهم. نظارتی روی مسایل مالی هیات جانبازان و معلولان نمی‌شود و پول هایی که دریافت می کنند، 90 درصد آن را برای رشته بسکتبال هزینه می کنند. در حالی که به ورزشکاران ما حتی کرایه راه شان هم پرداخت نمی شود."
"کسی پیگیر کار افراد معلول نیست. اگر مشکلی برای یک فوتبالیست پیش بیاید همه متوجه می شوند ولی متاسفانه بازیکنان ما در مسابقات شرکت می کنند و می آیند و فقط یک نگاه کوچکی به آن ها می شود و بعد فراموش می شوند. وسایل ما کهنه شده‌اند و باید مسوولان وسایل جدیدی را برای ورزشکاران تهیه کنند. متاسفانه این وسایل در این‌جا نیست و اگر می شد خودمان آن ها را تهیه کنیم، این کار را می‌کردیم و به مسوولان نمی گفتیم. فدراسیون باید در این زمینه کمک کند و هیات هم باید پیگیر باشد. مسوولان باید کمی امکانات تمرینی را بیشتر کنند و از طریقی برای ما وسیله تهیه کنند تا بتوانیم با آن ها کار کنیم. از نظر مالی نیز ورزشکاران باید حمایت شوند. رفت و آمد ورزشکاران مشکل است و من می دانم ورزشکاران ما پول قرض می گیرند تا بیایند و بروند و تمرین کنند و به مدال طلا برسند و زمانی هم که مدال می گیرند متاسفانه به آن ها توجهی نمی شود."
" من این پتانسیل را در ورزشکاران خوزستانی و این دو قهرمان می بینم که در آینده بتوانند مدال پاراالمپیک را هم کسب کنند. از طرفی هم ما در حال جوانگرایی هستیم و اگر مسوولان حمایت کنند می توانیم نتایج بهتری کسب کنیم. حدود 10 سال پیش از 16، 17 نفر تیم‌ملی 12 نفر آن اهوازی بودند."
