یادمان رفته که در دولت قبل،تحریم ها چه بلایی بر سر کشور آورده بود؟
روزنامه شرق در سرمقاله خود به قلم فریدون مجلسی نوشت:ما که خودمان در حال تحریم بودیم، چه اصراری است که به آن شرایط بازگردیم؟
آفتاب‌‌نیوز : در ادامه این یادداشت آمده است: ارتباطات بین‌المللی ما در مقطعی هشت‌ساله به حداقل کاهش یافته بود؛ با آنکه جمع صادرات نفت در آن دوره به ٨٠٠میلیون‌دلار نافرجام هم رسید، تحریم تشدید شد و سپس چین و هند تنها مشتریان نفت ما شدند که با اجازه ویژه «بزرگ‌ترها»، مقادیری نفت می‌بردند و به‌جای پولش نیز وعده سر خرمنِ بعد از تحریم یا قبول کالای خودشان را می‌دادند.
برای دورزدن تحریم یا درواقع دورزدن پول نفت، میلیاردها دلار و یورو به افرادی سپرده شد که تا پای اعدام هم «نم» پس نمی‌دهند. به نماینده رسمی کشور ایران که رئیس دولت بود، در دانشگاه کلمبیا ناسزا گفتند و در برزیل رئیس کلانتری فرودگاه یا کسی در آن حد را به استقبالش فرستادند.
حتی روس‌ها و چینی‌ها هم در شورای امنیت کمکی نکردند و جلوي صدور آن «کاغذپاره»های ویرانگر را نگرفتند. تازه قرار بود، ایران را مانند لیبی مشمول تحریم هوایی و دریایی هم بکنند. عربستان از آمریکا خواستار «کوبیدن سر مار» شده بود اما مدیران دولت ما، درهای کشور را روی کالاهای مصرفی گشوده بودند و حتی انگور، شلیل، پورشه و مرسدس «شب عید» برخی‌ها هم از خارج وارد می‌شد و صنایع کشور که تولیدات بسیاری از آنها مازاد بر مصرف داخلی و برای صادركردن بود به دلیل تحریم تعطیل شد.
سرانجام و در پایان آن دوران هشت‌ساله مهرورزی اصولگرایانه، از میان چندین نامزد ریاست‌جمهوری، یکی کلید رهایی را نشان داد و ملت به او رأی دادند. اگر تحریم در نظر ملت خوب بود که وعده برداشتنش چنان آرایی نمی‌آورد! اما از همان لحظه برخی بنای مخالفت گذاشتند تازه بعد از امضا، با شعار وامصیبتا تلاش کردند مانع تصویب آن در مجلس شوند پس از آن دوباره به سنگ‌اندازی در مسیر اجرای برجام روی آوردند.
در شرایطی که کشتار حاجیان و اعدام غیرانسانی یک مخالف غیرمسلح، عربستان را نزد جهانیان در بن‌بست حیثیتی قرار داده بود، برخی بی‌تدبیري‌ها در داخل، آن کشور تجاوزگر را در مقابل جهانیان در مقام مظلوم و بستانکار قرار داد و کشورهای منتفع از «صدقات» سعودی را به موضع‌گیری جمعی علیه ایران و حتی قطع رابطه واداشت و تازه برای تجاوزگری در جنگ ناعادلانه خود علیه مردم فقیر یمن نیز بهانه به دست آنان داد. ما کشوری قربانی موشک هستیم، پس حق ماست که خود را چنان مجهز کنیم که در برابر تکرار آن ماجراجویی‌ها بازدارنده باشیم. اما حتما بهانه‌جویی‌های برخی طرف‌های خارجی هم باید در محاسبات ما لحاظ شود. یادمان نرفته در موضوع انرژی هسته‌ای ما در برابر آژانس بین‌المللی انرژی اتمی متعهد به رعایت ضوابطی بودیم که ایرادهایی وارد و رفع‌ورجوع شده بود، تا آنکه دولت پیشین بهانه‌هایی به دست داد تا با شکایت همان آژانس، امری که قابل‌پیشگیری بود به شورای امنیت کشیده شده و به صدور آن قطع‌نامه‌ها منجر شد.
در شرایطی که دیوانه‌ای جنگ‌طلب و مدافع سرسخت رژیم اسرائیل در مبارزات مقدماتی ریاست‌جمهوری آمریکا در حال اوج‌گیری است، تحریکاتی که موجب برآوردن آرزوی اسرائیلی‌ها و تعویق همکاری بانکی و مبادلات دلاری و ایجاد تزلزل در شرکت‌های دیگر کشورها در معاملات با ایران شود، چه سودی برای مردم ایران دارد؟ ما چه نیازی به دوستی یا دشمنی با کشوری در روابط بین‌الملل داریم که هیچ‌گاه در عالم همسایگی هم رعایت ما را نکرده است؟ اگر نگران روابط با کشوری دیگر هم هستیم می‌توانیم ارتباطات خود را جز در موارد رفع نیازهای بازرگانی و صنعتی اضطراری به حداقل برسانیم.
در شرایطی که چندین هیأت اقتصادی و سیاسی اروپایی و آسیایی که مایل به بهره‌مندی از تجارت با ایران هستند راهی ایران شدند و افق‌های امیدبخشی پدید آمد- خصوصا در شرایط امنیتی که در منطقه ناامن ما وجود دارد- چه نیازی به تضعیف دولت خودمان داریم که از قضا تلاش کرده شرایط ایران را بسامان کند؟
آقایان عزیز! رفع تحریم‌ها فقط شامل مسائل هسته‌ای و ترمیم بحران‌هایی بود که دولت پیشین آفریده بود. زیروبم‌های همیشگی روابط بین‌الملل ادامه دارد. نباید هرروز، نعل وارونه بزنیم و به‌جای پذیرفتن حرف خودی‌ها، به سخنان این رسانه بی‌اعتبار یا آن شخصیت مسئله‌دار استناد کنیم؛ فقط برای زدن دولتی که به‌دنبال توسعه کشورمان است.
برای دورزدن تحریم یا درواقع دورزدن پول نفت، میلیاردها دلار و یورو به افرادی سپرده شد که تا پای اعدام هم «نم» پس نمی‌دهند. به نماینده رسمی کشور ایران که رئیس دولت بود، در دانشگاه کلمبیا ناسزا گفتند و در برزیل رئیس کلانتری فرودگاه یا کسی در آن حد را به استقبالش فرستادند.
حتی روس‌ها و چینی‌ها هم در شورای امنیت کمکی نکردند و جلوي صدور آن «کاغذپاره»های ویرانگر را نگرفتند. تازه قرار بود، ایران را مانند لیبی مشمول تحریم هوایی و دریایی هم بکنند. عربستان از آمریکا خواستار «کوبیدن سر مار» شده بود اما مدیران دولت ما، درهای کشور را روی کالاهای مصرفی گشوده بودند و حتی انگور، شلیل، پورشه و مرسدس «شب عید» برخی‌ها هم از خارج وارد می‌شد و صنایع کشور که تولیدات بسیاری از آنها مازاد بر مصرف داخلی و برای صادركردن بود به دلیل تحریم تعطیل شد.
سرانجام و در پایان آن دوران هشت‌ساله مهرورزی اصولگرایانه، از میان چندین نامزد ریاست‌جمهوری، یکی کلید رهایی را نشان داد و ملت به او رأی دادند. اگر تحریم در نظر ملت خوب بود که وعده برداشتنش چنان آرایی نمی‌آورد! اما از همان لحظه برخی بنای مخالفت گذاشتند تازه بعد از امضا، با شعار وامصیبتا تلاش کردند مانع تصویب آن در مجلس شوند پس از آن دوباره به سنگ‌اندازی در مسیر اجرای برجام روی آوردند.
در شرایطی که کشتار حاجیان و اعدام غیرانسانی یک مخالف غیرمسلح، عربستان را نزد جهانیان در بن‌بست حیثیتی قرار داده بود، برخی بی‌تدبیري‌ها در داخل، آن کشور تجاوزگر را در مقابل جهانیان در مقام مظلوم و بستانکار قرار داد و کشورهای منتفع از «صدقات» سعودی را به موضع‌گیری جمعی علیه ایران و حتی قطع رابطه واداشت و تازه برای تجاوزگری در جنگ ناعادلانه خود علیه مردم فقیر یمن نیز بهانه به دست آنان داد. ما کشوری قربانی موشک هستیم، پس حق ماست که خود را چنان مجهز کنیم که در برابر تکرار آن ماجراجویی‌ها بازدارنده باشیم. اما حتما بهانه‌جویی‌های برخی طرف‌های خارجی هم باید در محاسبات ما لحاظ شود. یادمان نرفته در موضوع انرژی هسته‌ای ما در برابر آژانس بین‌المللی انرژی اتمی متعهد به رعایت ضوابطی بودیم که ایرادهایی وارد و رفع‌ورجوع شده بود، تا آنکه دولت پیشین بهانه‌هایی به دست داد تا با شکایت همان آژانس، امری که قابل‌پیشگیری بود به شورای امنیت کشیده شده و به صدور آن قطع‌نامه‌ها منجر شد.
در شرایطی که دیوانه‌ای جنگ‌طلب و مدافع سرسخت رژیم اسرائیل در مبارزات مقدماتی ریاست‌جمهوری آمریکا در حال اوج‌گیری است، تحریکاتی که موجب برآوردن آرزوی اسرائیلی‌ها و تعویق همکاری بانکی و مبادلات دلاری و ایجاد تزلزل در شرکت‌های دیگر کشورها در معاملات با ایران شود، چه سودی برای مردم ایران دارد؟ ما چه نیازی به دوستی یا دشمنی با کشوری در روابط بین‌الملل داریم که هیچ‌گاه در عالم همسایگی هم رعایت ما را نکرده است؟ اگر نگران روابط با کشوری دیگر هم هستیم می‌توانیم ارتباطات خود را جز در موارد رفع نیازهای بازرگانی و صنعتی اضطراری به حداقل برسانیم.
در شرایطی که چندین هیأت اقتصادی و سیاسی اروپایی و آسیایی که مایل به بهره‌مندی از تجارت با ایران هستند راهی ایران شدند و افق‌های امیدبخشی پدید آمد- خصوصا در شرایط امنیتی که در منطقه ناامن ما وجود دارد- چه نیازی به تضعیف دولت خودمان داریم که از قضا تلاش کرده شرایط ایران را بسامان کند؟
آقایان عزیز! رفع تحریم‌ها فقط شامل مسائل هسته‌ای و ترمیم بحران‌هایی بود که دولت پیشین آفریده بود. زیروبم‌های همیشگی روابط بین‌الملل ادامه دارد. نباید هرروز، نعل وارونه بزنیم و به‌جای پذیرفتن حرف خودی‌ها، به سخنان این رسانه بی‌اعتبار یا آن شخصیت مسئله‌دار استناد کنیم؛ فقط برای زدن دولتی که به‌دنبال توسعه کشورمان است.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۳
لینک های مفید
ترا به خدا اگر اعتقاد به عقلانیت دارید وارد سیاست شوید
اگر اعتقاد به احساسات دارید وارد نشوید و مارا بدبخت. تر از این نکنید
کشور با عقلانیت و درایت اداره میشود نه با احساسات شخصی و گروهی
ولی کسانی که در دولت نهم و دهم راس قدرت بودند ،
از وضعیت مملکت سوء استفاده کردند و از تحریمهای برای جیب خودشان بهره بردند.
و بیت المال را به یغما بردند که الآن یکی یکی گندش درمیاد و اختلاس های آن دوران رو میشود.