بین الملل » عمومی
کد خبر: ۳۹۹۹۱۶
تعداد نظرات: ۱ نظر
تاریخ انتشار : ۱۶ مهر ۱۳۹۵ - ۱۰:۵۳
خطر افزایش قدرت رهبران سیاسی برای جهان
قرن ما عصر دیکتاتوری فردی نوین؛ از اردوغان تا پوتین
این نوع از حکومت‌ها، مخاطره‌آمیزترین و تهاجمی‌ترین سیاست داخلی و خارجی را به کار می‌گیرند و بیش‌ترشان تمایل به دستیابی به تسلیحات هسته‌ای دارند و به جنگ دموکراسی می‌روند. ماجراجویی‌های صدام حسین در عراق، ایدی امین در اوگاندا و کیم جونگ اون رهبر کره شمالی نشان می‌دهد که در این نوع نظام عدم پاسخگویی سیستم و رهبران به شهروندان به چشم می‌خورد.
آفتاب‌‌نیوز :
سرویس بین‌الملل- نشریه «فارین افیرز» با انتشار گزارشی به حضور همه جایی قدرتمندان می‌پردازد. این نشریه به پیامدهای دیکتاتوری و اقتدارگرایی فردی در دوران کنونی می‌پردازد.
فارین افیرز می‌نویسد: «پوتین را در همه جا می توانید ببینید. رسانه‌ها بیش از همه‌چیز به آخرین تصممیات او درباره درباره بحران سوریه و اوکراین می‌پردازند. در همین حال پاکسازی‌های سیاسی تحت رهبری «رجب طیب اردوغان» رییس‌جمهوری ترکیه پس از کودتای نظامی نافرجام اخیر نیز در معرض توجهات افکار عمومی بوده است. حتی در چین نیز سیستم تک‌حزبی مدت‌های طولانی است که تحت رهبری «شی جین پینگ» قرار گرفته است او به نوعی تمرکز قدرت در دستان خود علاقه پیدا کرده است به نوعی که تداعی‌گر قدرت‌طلبی مائوتسه تونگ رهبر پیشین چین کمونیست است».
فارین افیرز در ادامه می‌نویسد: «این تصویری بسیار نگران‌کننده از قدرت رو به افزایش رهبران سیاسی در دنیای امروزی ماست؛ آنان که در خط مقدم نظام‌های سیاسی در سرتاسر جهان قرار گرفته‌اند. اکنون شاهد تمرکز قدرت‌سیاسی بسیار بالای در دستان رهبران سیاسی هستیم».
فارین افیرز در ادامه اشاره می‌کند شواهدی وجود دارند که نشان می‌دهند شخصیت‌گرایی و دیکتاتوری فردی در سرتاسر جهان روندی رو به رشد داشته که آن تحت عنوان استبداد فردی هم می‌توان یاد کرد. این نشریه می‌نویسد:«این موضوع پس از پایان جنگ سرد افزایش یافته است. در سال ۱۹۸۸ میلادی رژیم‌های سیاسی با رهبری و دیکتاتوری فردی و کیش شخصیت ۲۳ درصد از کل نظام‌های سیاسی را تشکیل می‌دادند اکنون اما ۴۰ درصد از تمام رژیم‌های استبدادی توسط مردان قدرتمند اداره می‌شوند».
این نشریه اشاره می‌کند که اکنون پس از پایان جنگ سرد دیکتاتوری‌های فردی به طور پیوسته‌ای در حال تبدیل شدن به شکلی غالب از استبداد هستند، برخلاف دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی که دیکتاتوری‌های حزبی شکل غالب بودند.
فارین افیرز اشاره می‌کنند که افزایش تعداد دیکتاتوری‌های شخص‌محور چالشی برای منافع خارجی ایالات متحده است. این نشریه می‌نویسد: «این نوع از حکومت‌ها، مخاطره‌آمیزترین و تهاجمی‌ترین سیاست داخلی و خارجی را به کار می‌گیرند و بیش‌ترشان تمایل به دستیابی به تسلیحات هسته‌ای دارند و به جنگ دموکراسی می‌روند. ماجراجویی‌های صدام حسین در عراق، ایدی امین در اوگاندا و کیم جونگ اون رهبر کره شمالی نشان می‌دهد که در این نوع نظام عدم پاسخگویی سیستم و رهبران به شهروندان به چشم می‌خورد.»
این نشریه در ادامه می‌افزاید: «نگاهی به سیاست خارجی چین امروز بیندازیم که در دریای چین جنوبی سیاستی تهاجمی را دنبال می‌کند و در داخل نیز به تحکیم و کنترل قدرت پرداخته و پاسخگو نیست. به پوتین در روسیه نگاهی کنیم که در کریمه و سوریه مداخله‌جویی می‌کند و در حوزه سیاست داخلی کنترل شدید بر رسانه‌ها اعمال کرده است».
این نشریه در ادامه اشاره می‌کند که نتیجه چنین امری آن است که حکومت‌های متکی به دیکتاتوری فردی و شخص‌محوری غیر‌قابل پیش‌بینی هستند. این کشورها معمولا شرکای قابل اعتمادی نیز نخواهند بود چرا که سیاست‌های‌شان فرار و نامنظم است و ثبات لازم را ندارد. این نشریه می‌افزاید: «مادورو در ونزوئلا، مورالس در بولیوی و پوتین در روسیه همگی از ایالات متحده به عنوان یک دشمن خارجی یاد می‌کنند این بازاری در دست آنان برای افزایش جلب حمایت عمومی به سمت خود می‌باشد».
این نشریه اشاره می‌کند که در نتیجه افزایش رژیم‌های این‌چنین شخص‌محور، فساد سیستمی افزایش می‌یابد و این‌که این نوع از نظام‌ها کمترین امکان برای دمکراتیزه‌شدن را دارند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۱
ناشناس
| 
۰۳:۲۸ - ۱۳۹۵/۰۷/۱۷
پاسخ
جای ایران بسیار خالی است. 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید