قومی بدون‌کشور خواستار داشتن تیم‌فوتبال‌ملی
رویای تیم فوتبال ملی برای کردها جهت شرکت در مسابقات جهانی
«یکی از بازیکنان این تیم می‌گوید که چندین تن از برادران و عموزاده‌هایش به طور مستقیم در خطوط جنگ علیه داعش در خط مقدم هستند وضعیت بسیار ترسناک است. هر لحظه ممکن است فرمان اعزام نیروی بیشتر دهند و فوتبالیست‌ها هم باید اعزام شود.»
آفتابنیوز :
سرویس بین‌‌الملل- روزنامه بریتانیایی «گاردین» با انشار گزارشی درباره آرزوی کردهای اقلیم کردستان عراق برای داشتن تیم فوتبال به منظور شرکت در بازی‌های بین‌المللی می‌نویسد: «کردستان عراق این رویا را در سر دارد. کردها هنوز هم نمی‌توانند با یک تیم ملی واحد در مسابقات جام جهانی شرکت کنند. واقعیت آن است که کردها بزرگترین جمعیت جهان بدون دارا بودن تابعیت یک کشور واحد را تشکیل می‌دهند. آنان در شمال عراق، شمال سوریه، جنوب شرقی ترکیه و شمال غرب ایران حضور دارند اما دارای کشوری واحد نیستند. اکنون کردهایی که در ایران و ترکیه حضور دارند در سال‌های گذشته خواستار مطالبات سیاسی و اجتماعی و اقتصادی بوده‌اند. کردهای عراق از درجه‌ای خودمختاری حکومت‌شان برخوردار هستند و در حال حاضر در اردوگاه غرب مشغول عملیات موفقیت‌آمیز علیه داعش هستند. برای بسیاری از آن‌ها استقلال کامل از عراق حسی قریب‌الوقوع است. فاجعه در سوریه سبب شده تا شبه‌نظامیان کرد در شمال سوریه تقریبا یک حکومت خودمختار تشکیل دهند.»
به گزارش آفتابنیوز؛ این روزنامه می‌افزاید: «سفین کنابی» رییس انجمن فوتبال کردستان عراق می‌گوید می‌خواهد که تیم آن منطقه در سازمان ملل متحد و در فیفا برسمیت شناخته شود. او می‌گوید: «ما بر بسیاری از تحولات تاثیرگذار بوده‌ایم و سال‌ها سرکوب شده‌ایم اما اکنون صدای خود را بلند می‌کنیم. به بلاتر و امثال او که صدای ما را تاکنون نشنیده‌اند می‌گویم که فوتبال برای همه است.»
این روزنامه در ادامه اشاره می‌کند که در دو ماه آینده تیم کردستان عراق در اربیل آموزش می‌بیند. این روزنامه می‌نویسد: «یکی از بازیکنان این تیم می‌گوید که چندین تن از برادران و عموزاده‌هایش به طور مستقیم در خطوط جنگ علیه داعش در خط مقدم هستند وضعیت بسیار ترسناک است. هر لحظه ممکن است فرمان اعزام نیروی بیشتر دهند و فوتبالیست‌ها هم باید اعزام شود.»
دروازه‌بان این تیم «سرهنک محسن» ۲۹ ساله در وقت ناهار در خانه بزرگ خود در محله‌ای مرفه در اربیل با غم و اندوه درباره عدم پذیرش تیم کردستان عراق توسط فیفا صحبت می‌کند و می‌گوید: «همه آرزوی زندگی من این بود که می‌خواستم به جام جهانی بروم.»
گاردین می‌افزاید: «محسن یکی از جذاب‌ترین و قابل‌توجه‌ترین اعضای تیم است. زمانی که سه ساله بود پدرش توسط نیروهای مسلح عراق به خدمت سربازی برای جنگ علیه ایران رفت. پدرش اما اسیر شد. محسن تحصیلات خود را رها کرد تا به مادر، خواهر و برادرش کمک مالی کند. او می‌گوید زمانی که دروازه‌بانی را شروع کرد مادرش دستکش‌اش را برای او دوخت. او به چرخ خیاطی مادرش در گوشه اتاق اشاره می‌کند و می‌گوید این چرخ خیاطی نماد تاریک‌ترین قسمت‌های زندگی ما بود؛ زمان‌هایی که چیزی برای خوردن هم نداشتیم و باید مسافت‌های طولانی را طی می‌کردیم.» او می‌گوید زمانی که پدرش بازگشته بود او را نمی‌شناخت و نمی‌دانست که او پسرش است.
روزنامه «گاردین» در ادامه می‌افزاید: «میران خسرو ۲۷ ساله یکی از ستارگان تیم است. او یک سرباز پیشمرگه پاره‌وقت است. می‌گوید با روحش بازی می‌کند و بازی فوتبال برایش به مثابه یک مبارزه است. او می‌گوید: «من اول یک پیشمرگه هستم». او در زمین در پست هافبک بازی می‌کند و الگویش اندرآ پیرلو ایتالیایی است. او به همسر و دو فرزند کوچک‌اش در یکی از محلات محافظه‌کارتر اربیل زندگی می‌کند. او در موقعیت‌های مختلف برای دو تیم ملی کردستان عراق و تیم ملی عراق بازی کرده است. او می‌گوید در تیم ملی عراق با تبعیض‌هایی مواجه بوده است و اغلب بازیکنان کرد در حاشیه قرار می‌گیرند. او می‌گوید: «رابطه ما با تیم عراق خوب نیست. هیچ تعادل و توازنی در نسبت بازیکنان در آنجا وجود ندارد. از سوی دیگر حاکمان عراق نمی‌خواهند کردستان را به عنوان یک منطقه جداگانه و خودمختار برسمیت بشناسند.»
گاردین اشاره می‌کند که بازیکنان در وقت استراحت، بازی تیم‌های اروپایی -به خصوص بارسلونا و یا رئال مادرید- را دوست دارند تماشا کنند.
محسن، دروازه‌بان تیم می‌گوید که بسیاری از عراقی‌ها در خود بغداد نیز معتقدند که ایده دولت – ملت در آن کشور به دلیل اوج‌گیری اقدامات داعش و اختلافات فرقه‌ای و قومیتی مخدوش شده است.
این روزنامه در ادامه به سراغ سرمربی تیم رفته و می‌نویسد: «گورون سرمربی تیم است که پیشتر به‌عنوان هافبک باشگاه اصلی سلیمانیه بازی می‌کرده است. او می‌گوید که در زمان حکومت صدام در جنبش مقاومت کردها علیه رژیم بعثی بود. می‌گوید که یک بار به خاطر دارد که نیروهای نظامی به وسط استادیوم آمدند و سه نفر را به جوخه اعدام سپردند تا ایجاد وحشت کنند. او در طول جنگ ایران و عراق در دهه ۸۰ میلادی بالاجبار به جنگ اعزام شد و پس از آن بدلیل فرار از جنگ زندانی شد. او می‌گوید: «در زندان‌های صدام حمام وجود نداشت و با ما مثل حیوانات رفتار می‌کردند. دائما در سلول ما را مورد ضرب و شتم قرار می‌دادند». او می‌گوید ورزش برایش یک نوع درمان بوده است؛ «شما وقتی فوتبال بازی می‌کنید دردهای گذشته را فراموش می‌کنید. در فوتبال تقریبا دو ساعت شاد هستید. مردم اهمیتی نمی‌دهند به چه حزب سیاسی‌ای تعلق دارید. فوتبال که مردم را در کنار یکدیگر متحد می‌کند.»
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۸
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید
رییس انجمن فوتبال کردستان عراق از قافله اخبار روز فیفا عقب هست
چنان بد هرشب دومردجوان
چه کهتر چه ارتباط پهلوان
خورشگر ببردی به ایوان شاه
همی ساختی راه درمان شاه
دوپاکیزه از گوهر پادشاه
دومردگرانمایه وپارسا
یکی نام ارمایل پاکدین
دگرنام گرمایل پیشین
کنون کرد از آن تبار دارد نژاد
که زآباد ناید به دلبرش یاد
این شعراشاره داره به قیام کاوه آهنگر که درفش کاویانی روبرافراشت وتا زمان اسلام این پرچم ملی پا برجا بود شاهنامه فردوسی پر از اشعاری است که به کردها اشاره دارد منتها شیطنت کردن ونمیگن فقط اشعاری مانند توانا بود هرکه دانا بود وبنام خداوند جان و خرد رو در بین مردم جا انداختن وبقیه رو نمیگن