همکاری های دوجانبه زوج ضد آمریکایی
آفتاب‌‌نیوز : 
کریستین اولیور، نویسنده رویترز، در گزارشی با این مقدمه به بررسی روابط دو کشور ایران و ونزوئلا که آنها را «زوج ضد آمریکایی» نامیده است می پردازد. او می نویسد هوگو چاوز، رئیس جمهوری ونزوئلا در یک روز سرد زمستانی سال 84 در حالی که چفیه ای از نوع چفیه بسیجی های ایران را به نشانه همبستگی تهران و کاراکاس بر گردن داشت، از مجسمه قهرمان ملی این کشور پرده برداری کرد.
رسانه های آمریکایی و رسانه های دست راستی ونزوئلا از نزدیک شدن روابط کشورشان با ایران ابراز نگرانی می کنند و آنهایی که در تئوری توطئه خیالبافی قوی تری دارند، حتی از احتمال همکاری تسلیحاتی و انتقال سلاح از ایران به ونزوئلا سخن می گویند این در حالی است که مقام های ونزوئلا شدیداً وجود چنین جنبه هایی را در روابط دو کشور تکذیب می کنند. نویسنده این گزارش سپس این سوال را مطرح می کند که با وجود چنین بحث هایی، این دو دولت ضد آمریکا چه منافعی از روابط نزدیک با یکدیگر خواهند داشت؟
نویسنده در ادامه مقاله تلاش می کند به این پرسش پاسخ دهد و می نویسد: در نگاه نخست هوگو چاوز و همتای ایرانی او محمود احمدی نژاد یارانی همفکر باشند، هر دو ریاست کشورهایی نفت خیز را بر عهده دارند، از اعضای اصلی اوپک هستند و شعارهایشان در حمایت از عدالت اجتماعی اگر چه از مبناهایی متفاوت بر می خیزد بین هر دو مشترک است و در نهایت موضع ضد آمریکایی و ضد استعماری و به چالش کشیدن «شیطان بزرگ» مهمترین وجه مشترک این دو مقام است.
نویسنده سپس با اشاره به اهمیت گروه غیرمتعهدها (NAM) برای ایران می افزاید جلب حمایت 114 کشور عضو جنبش غیر متعهد ها در مورد فعالیت هسته ای ایران به عنوان ابزاری در مقابل فشارهای غرب برای این کشور از اهمیت بسیاری برخوردار است زیرا به این ترتیب می توانند این مساله را مطرح کنند که فقط آمریکا و اروپا هستند که تهران را به تلاش برای دستیابی به سلاح اتمی متهم می کنند.
تنها یاور ایران در شورای حکام پاییزی
ونزوئلا که از اعضای مهم گروه غیرمتعهدهاست، یکی از سه کشوری بود که در نشست شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی به قطعنامه شورای امنیت علیه ایران رأی منفی داد. بسیاری از تحلیلگران معتقدند این کار، اقدامی نمادین بود تا به آمریکا و متحدانش نشان دهد که نمی توانند پیروز شوند.
اما این کارشناسان معتقدند ونزوئلا حدود این نزدیکی به ایران را می داند. سفیر یک کشور آمریکایی لاتین در تهران می گویدکه رأی در آژانس اهمیت چندانی ندارد و ونزوئلا می داند که خط قرمز رابطه با ایران مساله تسلیحات است. آنها هر دو می گویند که در مقابل هرگونه تهدید آمریکا مقابله خواهند کرد ولی می دانند که نمی توانند به همکاری تسلیحاتی با یکدیگر بپردازند.
این سفیر می افزاید کاراکاس نمی خواهد مشتری اصلی نفت خود یعنی آمریکا را از دست بدهد و به این نکته اشاره می کند که اورلاندو مانیگیلیا، وزیر دفاع ونزوئلا که بحث فروش جت های F 16 این کشور به ایران را مطرح کرده بود پس از تحریم تسلیحاتی آمریکا در ماه می در تداوم این همکاری با ایران مردد شد.
گفته می شود نزدیکی روابط ایران و ونزوئلا از جمله عوامل این تحریم ها بوده است. ونزوئلا در حال حاضر برای تهیه تجهیزات نظامی خود به روسیه چشم دوخته است.
همکاری های دوجانبه زوج ضد آمریکایی
نویسنده سپس به نقش سازمان اوپک در روابط دو کشور اشاره کرده و می نویسد، ایران و ونزوئلا دو مخالف عمده غرب که چهارمین و پنجمین صادر کننده نفت جهان و از بنیانگذاران سازمان صادرکنندگان نفت (اوپک) هستند، دوستی خود را از سال 1960 آغاز کردند و سازمان اوپک در قلب روابط دو کشور قرار دارد.
او می افزاید که ایران سرمایه گذاری های بسیاری در ونزوئلا انجام داده است از جمله کارخانه بزرگ ایران خودرو قصد دارد برای ونزوئلا خودروی سمند تولید کند و شرکت بزرگ نفتی پتروپارس ایران هم قراردادی برای همکاری با این کشور امضا کرده است.
ایران همچنین برای ونزوئلا تراکتور و سیمان فراهم می کند.
وزیر صنایع ایران اعلام کرده کشورش تاکنون یک میلیارد دلار در پروژه های مختلف در ونزوئلا سرمایه گذاری کرده است. اما اقتصاد تنها زمینه اشتراک این دو کشور نیست. نویسنده معتقد است مهمترین وجه اشتراک آنها تنفر از آمریکاست. او سپس به این نکته اشاره می کند که به رسمیت نشناختن اسرائیل مهمترین اختلاف نظر در روابط این دو کشور است زیرا ونزوئلا روابط دیپلماتیک خوبی با اسرائیل دارد. نویسنده در پایان به نقل از یک مقام دولت ونزوئلا می نویسد روابط ایران و ونزوئلا اهمیت دارد زیرا ما نیازمند جبهه ای متحد برای مقابله با امپریالیسم آمریکا هستیم. او تاکید می کند که برای این هدف یک اتحادیه اروپای قوی و چین و روسیه قوی هم اهمیت فراوانی دارد.
کریستین اولیور، نویسنده رویترز، در گزارشی با این مقدمه به بررسی روابط دو کشور ایران و ونزوئلا که آنها را «زوج ضد آمریکایی» نامیده است می پردازد. او می نویسد هوگو چاوز، رئیس جمهوری ونزوئلا در یک روز سرد زمستانی سال 84 در حالی که چفیه ای از نوع چفیه بسیجی های ایران را به نشانه همبستگی تهران و کاراکاس بر گردن داشت، از مجسمه قهرمان ملی این کشور پرده برداری کرد.
رسانه های آمریکایی و رسانه های دست راستی ونزوئلا از نزدیک شدن روابط کشورشان با ایران ابراز نگرانی می کنند و آنهایی که در تئوری توطئه خیالبافی قوی تری دارند، حتی از احتمال همکاری تسلیحاتی و انتقال سلاح از ایران به ونزوئلا سخن می گویند این در حالی است که مقام های ونزوئلا شدیداً وجود چنین جنبه هایی را در روابط دو کشور تکذیب می کنند. نویسنده این گزارش سپس این سوال را مطرح می کند که با وجود چنین بحث هایی، این دو دولت ضد آمریکا چه منافعی از روابط نزدیک با یکدیگر خواهند داشت؟
نویسنده در ادامه مقاله تلاش می کند به این پرسش پاسخ دهد و می نویسد: در نگاه نخست هوگو چاوز و همتای ایرانی او محمود احمدی نژاد یارانی همفکر باشند، هر دو ریاست کشورهایی نفت خیز را بر عهده دارند، از اعضای اصلی اوپک هستند و شعارهایشان در حمایت از عدالت اجتماعی اگر چه از مبناهایی متفاوت بر می خیزد بین هر دو مشترک است و در نهایت موضع ضد آمریکایی و ضد استعماری و به چالش کشیدن «شیطان بزرگ» مهمترین وجه مشترک این دو مقام است.
نویسنده سپس با اشاره به اهمیت گروه غیرمتعهدها (NAM) برای ایران می افزاید جلب حمایت 114 کشور عضو جنبش غیر متعهد ها در مورد فعالیت هسته ای ایران به عنوان ابزاری در مقابل فشارهای غرب برای این کشور از اهمیت بسیاری برخوردار است زیرا به این ترتیب می توانند این مساله را مطرح کنند که فقط آمریکا و اروپا هستند که تهران را به تلاش برای دستیابی به سلاح اتمی متهم می کنند.
تنها یاور ایران در شورای حکام پاییزی
ونزوئلا که از اعضای مهم گروه غیرمتعهدهاست، یکی از سه کشوری بود که در نشست شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی به قطعنامه شورای امنیت علیه ایران رأی منفی داد. بسیاری از تحلیلگران معتقدند این کار، اقدامی نمادین بود تا به آمریکا و متحدانش نشان دهد که نمی توانند پیروز شوند.
اما این کارشناسان معتقدند ونزوئلا حدود این نزدیکی به ایران را می داند. سفیر یک کشور آمریکایی لاتین در تهران می گویدکه رأی در آژانس اهمیت چندانی ندارد و ونزوئلا می داند که خط قرمز رابطه با ایران مساله تسلیحات است. آنها هر دو می گویند که در مقابل هرگونه تهدید آمریکا مقابله خواهند کرد ولی می دانند که نمی توانند به همکاری تسلیحاتی با یکدیگر بپردازند.
این سفیر می افزاید کاراکاس نمی خواهد مشتری اصلی نفت خود یعنی آمریکا را از دست بدهد و به این نکته اشاره می کند که اورلاندو مانیگیلیا، وزیر دفاع ونزوئلا که بحث فروش جت های F 16 این کشور به ایران را مطرح کرده بود پس از تحریم تسلیحاتی آمریکا در ماه می در تداوم این همکاری با ایران مردد شد.
گفته می شود نزدیکی روابط ایران و ونزوئلا از جمله عوامل این تحریم ها بوده است. ونزوئلا در حال حاضر برای تهیه تجهیزات نظامی خود به روسیه چشم دوخته است.
همکاری های دوجانبه زوج ضد آمریکایی
نویسنده سپس به نقش سازمان اوپک در روابط دو کشور اشاره کرده و می نویسد، ایران و ونزوئلا دو مخالف عمده غرب که چهارمین و پنجمین صادر کننده نفت جهان و از بنیانگذاران سازمان صادرکنندگان نفت (اوپک) هستند، دوستی خود را از سال 1960 آغاز کردند و سازمان اوپک در قلب روابط دو کشور قرار دارد.
او می افزاید که ایران سرمایه گذاری های بسیاری در ونزوئلا انجام داده است از جمله کارخانه بزرگ ایران خودرو قصد دارد برای ونزوئلا خودروی سمند تولید کند و شرکت بزرگ نفتی پتروپارس ایران هم قراردادی برای همکاری با این کشور امضا کرده است.
ایران همچنین برای ونزوئلا تراکتور و سیمان فراهم می کند.
وزیر صنایع ایران اعلام کرده کشورش تاکنون یک میلیارد دلار در پروژه های مختلف در ونزوئلا سرمایه گذاری کرده است. اما اقتصاد تنها زمینه اشتراک این دو کشور نیست. نویسنده معتقد است مهمترین وجه اشتراک آنها تنفر از آمریکاست. او سپس به این نکته اشاره می کند که به رسمیت نشناختن اسرائیل مهمترین اختلاف نظر در روابط این دو کشور است زیرا ونزوئلا روابط دیپلماتیک خوبی با اسرائیل دارد. نویسنده در پایان به نقل از یک مقام دولت ونزوئلا می نویسد روابط ایران و ونزوئلا اهمیت دارد زیرا ما نیازمند جبهه ای متحد برای مقابله با امپریالیسم آمریکا هستیم. او تاکید می کند که برای این هدف یک اتحادیه اروپای قوی و چین و روسیه قوی هم اهمیت فراوانی دارد.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید