آفتابنیوز : به نوشته تحلیلگر شورای روابط خارجی آمریکا «طی هفتههای گذشته در حالی که اعضای اروپایی گروه 1+5 در حال تنظیم پیشنویس یک قطعنامه دیگر علیه ایران بودند مقامات روسی بارها و بارها این موضوع را مطرح کردند که آن کشور به هیچ وجه اجازه نخواهند داد شورای امنیت همان بازی تحریم و اولتیماتوم عراق را برای ایران نیز به مرحله اجرا درآورد». دلیل این موضعگیری روشن است: منافع اقتصادی چشمگیر همکاریهای اقتصادی با ایران برای دولت روسیه و شرکتهای روسی و در کنار آن جلوگیری از افزایش حوزه نفوذ بینالمللی ایالات متحده.
یک تحلیلگر گروه بین المللی بحران معتقد است رابطه روسیه با ایران همانند رابطهای است که چین با کره شمالی دارد. منافع اقتصادی منحصر به فردی که کره شمالی و ایران برای چین و روسیه تامین میکنند با اعمال تحریمها در معرض تهدید قرار میگیرد و همین مسئله باعث میشود تا این دو کشور سیاست «دیپلماسی برای دیپلماسی» را در قبال برنامههای هستهای تهران و پیونگیانگ اتخاذ کنند.
هرچند که آمریکا و شرکایش در شورای امنیت سازمان ملل توانستند به لحاظ محکومیت فراگیر،سریع و شدیداللحن اعضای جامعه جهانی چین را مرعوب کرده و این کشور را وادار به پذیرش قطعنامه تحریم علیه کره شمالی نمایند اما واقعا معلوم نیست که تصویب این قطعنامه چه پیامی برای تهران ارسال کرده باشد.
سوزان رایس از موسسه تحقیقاتی بروکینگز در اینباره میگوید که اگر تحریمهای وضع شده علیه کرهشمالی به مرور زمان نقض شده و نادیده گرفته شود ممکن است ایرانیها واقعا تشویق به داشتن یک برنامه هستهای غیرنظامی شوند.
برخی معتقدند احتمالا زمان گفتگوهای موثر بر سر برنامه هستهای ایران به سر آمده است. ایالات متحده پیش از این آمادگی ایران برای گفتگوهای مستقیم را نادیده گرفت و بسیار بعید است که مقامات ایران با توجه به روحیاتشان مجددا چنین پیشنهادی را مطرح کنند.
تحلیلگر شورای روابط خارجی آرمیکا در ادامه ادعا میکند: تجربه نیز نشان داده است مذاکره با اروپا آن چیزی را که تهران میخواهد تامین نمیکند. به نظر میرسد این موضع ایالاتمتحده و اصرار کاخسفید برای تشکیل یک ائتلاف بینالمللی علیه ایران موضع جناح تندرو در داخل حکومت را تقویت کرده و حتی باعث تشدید احساسات ملی مردم به نفع برنامه هستهای کشور شدهاست.
به نوشته تحلیلگر شورای روابط خارجی آمریکا، ظاهرا علی رغم مخالفتهای آمریکا ایران با کمک روسیه در همان مسیری گام برمی دارد که پیش از این چین و هند نیز آن را پیمودهاند؛ «تلاش برای تبدیلشدن به یک قدرت منطقهای که خواستهها و منافعش از طرف همسایگان جدی گرفته میشود».