ستاره‌هایی که در حسرت پیراهن تیم ملی ماندند

شبکه فاکس اسپورتس در گزارشی به پنج بازیکن بزرگ فوتبالی پرداخت که در طول دوران ورزشی خود حتی یک بار هم پیراهن تیم ملی کشورشان را بر تن نکردند.

آفتاب‌‌نیوز :

فاکس اسپورتس روز یکشنبه نوشت: با نگاه کردن به تمام بازیکنان فوق العاده ای که برای تیم های ملی کشورشان خدمت کرده اند، اغلب تعدادی را هم اگر نگوییم بهتر ولی با استعدادی مشابه، می توان یافت که همواره مورد توجه قرار نگرفته و از پوشیدن پیراهن تیم ملی کشورشان محروم شدند.

مصدومیت، شرایط نامساعد، محبوب نبودن نزد سرمربی تیم و چندین دلیل دیگر این بازیکنان مستعد را از افتخار پوشیدن این پیراهن مقدس محروم کرده است.

** استیو بروس (انگلیس)

بروس همراه با «برایان رابسون» در خط هافبک و «گری پالیستر» در خط دفاعی، سه مهره ای بودند که مانند چسبی قوی، مجموعه منچستریونایتد را در اوایل دهه 90 میلادی در کنار یکدیگر نگه می داشتند؛ مثلثی قدرتمند که شیاطین سرخ را به نخستین عنوان قهرمانی در لیگ برتر جزیره رساندند و بروس یکی از مهره های پایداری بود که همواره ثبات را برای این تیم به ارمغان می آورد.

رابسون با لقب «کاپیتان شگفت انگیز» در تیم ملی و باشگاه خدمت می کرد و پالیستر هم 22 بازی ملی برای سه شیرها انجام داد.

با این وجود، بروس با وجود اینکه یکی از بهترین ها در پستش بود و بیش از 300 بازی برای منچستر انجام داده بود؛ حتی یک بار هم به تیم ملی کشورش دعوت نشد.

** استید مالبرانک (فرانسه)

مالبرانک که فوتبال خود را از لیون آغاز کرد؛ یکی از بهترین بازیکنان تیم فولام انگلیس بود و پس از آن هم دوران درخشانی را در تاتنهام و ساندر لند سپری کرد.

او پس از 10 سال بازی در فوتبال انگلیس به فرانسه بازگشت و فوتبال خود را در تیم های سن اتین، لیون، کان و چند تیم دیگر ادامه داد.

اگرچه نمی توان لقب ستاره را با معنای کنونی آن به مالبرانک داد اما دوران بازی باشگاهی او به شکلی چشم گیر منسجم و بدون نوسان بود؛ با این وجود این عدم نوسان نتوانست کادر فنی وقت تیم ملی فرانسه را برای فراخواندن وی متقاعد کند.

با این حال، حضور در تیم ملی زیر 21 سال فرانسه بهترین جایگاهی بود که تیم ملی برای او در نظر گرفت.

مالبرانک که متولد موسکرون بلژیک است می توانست با استفاده از حق محل تولد برای تیم ملی بلژیک بازی کند اما بلژیکی ها هم روی خود را از او برگزداند.

** مایکل آرتتا (اسپانیا)

تیم ملی اسپانیا طی یک دهه گذشته به معنای واقعی کلمه از حیث در اختیار داشتن استعدادهای فوتبالی، لبریز بوده است.

قدرت نفوذ کرده در عمق لاروخا طی 10 سال اخیر که به شایستگی با لقب «عصر طلایی» شناخته می شود، چیزی کمتر از شگفتی نبوده است و درست به همین دلیل، تصور مهجور ماندن آرتتا از تیم ملی اسپانیا و ناکام ماندن از شکستن قفل ورودی این تیم، به نظر کار سختی نمی رسد.

«آندرس اینیستا» و «ژاوی هرناندز» سر قفلی خط هافبک اسپانیا را به نام خود زده بودند و اگرچه آرتتا هم از یک رگ و ریشه فوتبالی بود، هرگز نتوانست به تیم ملی کشورش راه پیدا کند.

این در حالی است که حتی حضور مستمر چند ساله در اورتون و تغییر پست موفق زیر نظر «آرسن ونگر» سرمربی وقت آرسنال هم نتوانست سران قدرت لاروخا را نسبت به ارزشمند بودن آرتتا و استحقاق وی برای پوشیدن لباس لاروخا دست کم برای یک بار، متقاعد کند.

** پائولو دی کانیو (ایتالیا)

دی کانیو بی شک بهترین محصول فوتبال ایتالیا است اما هرگز پیراهن آتزوری را به تن نکرد.

در واقع دی کانیو به رغم داشتن تونایی و استعداد ذاتی باور نکردنی، متاسفانه رفیق و دنبال کننده بهتری به جز «دردسر» نداشت؛ به عبارت دیگر مخالفت کردن با این عقیده که عدم حضور او در تیم ملی ایتالیا به احتمال زیاد با تمایل شدیدش برای دردسر ساختن ارتباط مستقیم داشته، خیلی سخت به نظر می رسد.

حتی در 30 سالگی که دی کانیو بهترین دوران فوتبالی خود را در وستهم یونایتد تجربه می کرد، به اندازه ای متقاعد کننده نبود تا سرمربیان حاشیه گریز ایتالیا او را به تیم ملی فرا بخوانند.

** گابی (اسپانیا)

درست مثل آرتتا، «گابی فرناندز» هافبک تیم اتلتیکو مادرید هم با دلایلی مشابه نتوانست راه خود را برای حضور در ترکیب نسل طلایی تیم ملی اسپانیا باز کند.

گابی به عنوان کاپیتان قرمز و سفیدها در قهرمانی شان در لالیگا، 2 فینال لیگ قهرمانان، قهرمانی در کوپا دل ری در سال 2013 و همچنین قهرمانی لیگ اروپا، چشم و گوش «دیگو سیمئونه» در زمین بازی بود.

شرم آور است که هافبکی توانمند، یک معتاد به کار خستگی ناپذیر و جنگجویی با ثبات در میادین اروپایی حتی یک دقیقه هم لباس بزرگ تیم ملی اسپانیا را دست کم برای عکس یادگاری نپوشیده است.

منبع: ایرنا

گزارش خطا

لینک کوتاه: https://aftabnews.ir/002L0z