قول حناچی به معلولان: تهران را برایتان مناسب‌سازی می‌کنیم
پیروز حناچی شهردار تهران صبح امروز در مراسم گرامیداشت روز جهانی نابینایان سخنان خود را با این بیت آغاز کرد که «چشم دل باز کن که جان بینی/ آنچه نادیدنی است آن بینی» و در ادامه به مناسب سازی فضاهای شهری برای معلولان اشاره کرد و گفت: مناسب سازی فضای شهری و ایجاد فرصت های برابر برای همه موضوع بسیار مهمی است که در تمامی کشورهای دنیا این موضوع پیگیری می شود.
وی با بیان اینکه در معنای امروزی معلولیت، معلول کسی نیست که صرفاً بر روی ویلچر می نشیند یا نقیصه ای دارد، بلکه فردی معلول است که نتواند در عرصه های اجتماعی به راحتی حاضر شود، عنوان کرد: فردی که نتواند در عرصه های اجتماعی حاضر شود از معلولیت رنج می برد. با این نگرش اساسا نگاه به معلولیت هم تغییر می کند و موضوع مناسب سازی شهری و فضاهای عمومی، موضوعی محوری می شود. با این نگاه جدید همه گروه های سنی و اقشار می توانند در دسته معلولان قرار گیرند. در واقع، فردی که روی ویلچر نشسته است، فردی که زانویش را عمل کرده و بانوی باردار و یا آن خانمی که کالسکه کودک خود را حمل می کند مخاطب مناسب سازی معابر و فضاهای عمومی قرار می گیرند.
شهردار تهران خاطرنشان کرد: ما کشوری هستیم که جنگ را پشت سر گذاشته ایم و با معلولیت های پس از جنگ مواجه هستیم. به یاد دارم در زمان جنگ و سال های پس از آن فضاهای شهری برای معلولان مناسب سازی می شد اما این کار تداوم نیافت و این سوال را باید بپرسیم که علی رغم بودجه و قانون و اراده ای که وجود داشت چرا این کار ادامه نداشت.
حناچی با اشاره به حدیث رسول اکرم (ص) مبنی بر اینکه حسن سوال جواب درست را به همراه دارد، ادامه داد: در این زمینه بودجه داشتیم و می خواستیم این کار را انجام دهیم، اما بخشی از کار ایراد داشته که باید آن ایراد را برطرف کنیم تا در فعالیت های بعدی این مشکل وجود نداشته باشد.
وی به شعار همایش روز جهانی نابینایان اشاره کرد و گفت: شعاری که دوستان برای این روز انتخاب کرده اند مبنی بر «فرصت های برابر»، «دسترسی پذیری»، «اشتغال» و «نیاز امروز، نه آرزوی فردا»، جزو حقوق انسانی است که باید مورد توجه قرار بگیرد. ما در شهرداری تهران تلاشمان این است که در درجه اول همه فضاهای عمومی برای افراد معلول مناسب سازی شود. علاوه بر آن در حوزه فناوری های دیجیتال امکان استفاده عزیزان نابینا از سرویس های دیجیتالی وجود داشته باشد.
شهردار تهران اضافه کرد: تسهیل در تردد معلولان در مترو و حوزه حمل و نقل عمومی و در پیاده روها جزو اولویت های ماست. در موضوع خاص نابینایان ما جزئیاتی را اجرا می کنیم که معنای خاصی دارد اما اگر این مفاهیم به پیمانکارانی که آن را اجرا می کنند آموزش داده نشود ممکن است به عکس خود تبدیل شود. مثلا ما در پیاده روها خطوط زردی داریم که وقتی با عصای سفید به آن بزنید صدایش با صدای ضربه به بتن تفاوت دارد پیمانکاری که این خطوط زرد را کار می گذارد باید بداند که این برای چه کاری است تا به بهترین شکل آن را نصب کند.
حناچی به فضاهای ورزشی برای معلولان اشاره کرد و گفت: تمام تلاش ما این است که علاوه بر مرکز ورزشی قمر بنی هاشم که در جنوب شرقی تهران قرار دارد مراکزی در سطح شهر برای معلولان و نابینایان مناسب سازی شود و در نظر داریم حداقل شش نقطه را در تهران برای معلولان و نابینایان مناسب سازی کنیم و همچنین طبق قانون تخفیفات لازم را هم در نظر بگیریم.
حناچی در بخش دیگری از سخنان خود به برخی توانایی های خاص معلولان پرداخت و تصریح کرد: ما در مناطق 15 و 12 مراکزی برای کودکان نابینا داریم؛ من از یکی از این مناطق بازدید کردم و می توانم بگویم تنها یک عشق الهی می تواند این مرکز را اداره کند. باید تلاش کنیم همه عزیزانی که از نقیصه رنج می برند اما خداوند موهبت های دیگری به آنها داده امکان بروز استعداد را داشته باشد. من وقتی خطوط بریل را لمس می زنم آن را متوجه نمی شوم و این استعداد خاص نابینایان است که می توانند این خطوط را بخوانند.
وی گفت: مناسب سازی فضاهای ساختمانی در زمان ساخت خیلی کم هزینه تر از آن است که بعد از ساخت بخواهیم ساختمان ها را برای معلولان مناسب سازی کنیم و اگر ساختمان های ما مناسب سازی نمی شوند این نقیصه مربوط به دانشگاه های ماست که مهندسین معمار را تربیت می کنند. در بسیاری از دانشکده های معماری در دنیا روزی را به آموزش ضوابط مربوط به مناسب سازی فضاها برای معلولان اختصاص می دهند. به طور مثال، یک دانشجو را مجبور می کنند یک روز با ویلچر تردد کند یا یک روز دانشجو باید با چشمان بسته در فضاها تردد کند تا متوجه شود یک نابینا چگونه جا به جا می شود.
شهردار تهران تاکید کرد: با آموزش در سطوح مختلف می توانیم حساسیت جامعه را نسبت به این موضوع بالا ببریم؛ این موضوعی است که به کرامت انسانی بستگی دارد.
حناچی سخنان خود را با شعری از سعدی به پایان برد: «بنی آدم از اعضای یک پیکرند/ که در آفرینش ز یک گوهرند/ چون عضوی به درد آورد روزگار/ دگر عضوها را نماند قرار»
