کشف شواهد از احتمال وجود «جهان‌های موازی» توسط دانشمندان ناسا
این یافته جدید توسط یک دستگاه آشکارساز ذرات به نام «آنتن گذرای تکانشی قطبی» (ANITA) کشف شده است که تیم دانشمندان ناسا آن را به کمک بالون‌های غول پیکر در جو زمین قرار داده اند. دستگاه‌های ناسا که در بالون‌های هلیومی موجود در ارتفاع ۳۷ کیلومتری زمین نصب شده اند، ذرات و امواج رادیویی برخاسته از سطح یخ در قاره جنوبگان را شناسایی می کنند.
قطب جنوب مکانی ایده آل برای مطالعات اخترشناسی به شمار می رود چرا که از آب و هوایی سرد و خشک برخوردار است و تداخل امواج و یا به عباراتی پارازیت در آن جا صفر یا بسیار کم است.
این دستگاه یک ذره با انرژی بالا موسوم به نوترینو را یافته است که خواصی همچون یک ذره با انرژی پایین از خود نشان می دهد.
ذرات با انرژی پایین می توانند به صورت کامل از میان کره زمین عبور کنند و ماده سخت نمی تواند آن‌ها را متوقف کند. این در حالی است که ذرات با انرژی بالا به وسیله سطح جامد کره زمین متوقف می شوند. این بدین معنی است که ذرات با انرژی بالا تنها زمانی می توانند مورد شناسایی قرار بگیرند که از سطح بیرونی جو پایین آمده باشند، این در حالی است که آنتن ناسا ذره‌ای را دیده است که با انرژی بالا طریق معکوس را در پیش گرفته یعنی از سطح زمین به سمت بالا آمده است.
پرفسور پیتر گورهام، استاد اخترشناسی دانشگاه هاوایی و از محققان پروژه، در این باره گفته است: «آنچه دیدیم چیزی است دقیقا مشابه یک پرتو کیهانی بود که از سطح یخ منعکس می شود، اما یک انعکاس نبود. این پرتو کیهانی جوری بود که انگار دقیقا از درون خود یخ دارد ساطع می شود. چیز بسیار عجیبی است.»
پرفسور گورهام گفته است با توجه به اینکه رفتار ذره شباهتی با تاو نوتریوم ندارد، ممکن است طبقه جدیدی از ذرات بنیادی زیر اتمی باشد.
اگر دستگاه اشتباه نکرده باشد، ساده‌ترین توضیح می تواند این باشد که همزمان با انفجار بزرگ، یا مهبانگ، دو جهان موازی به وجود آمده باشد. جهان ما، و جهانی که در آن قوانین فیزیک معکوس حاکم هستند و زمان می تواند به عقب بازگردد.
در واقع در این جهان موازی فرضی، ذرات باردار بارهای معکوس دارند(بارهای الکتریکی مثبت به منفی و منفی به مثبت) و محور زمان نیز در جهت عکس حرکت می کند.
هرچند این پدیده برای اولین بار یازده سال پیش مشاهده شد، با این حال در تمام طول این سال ها تلاش دانشمندان برای توضیح علمی آن با شکست مواجه شده است.
فرضیه جهان‌های موازی از دهه شصت میلادی به این سو و با کتاب‌های علمی‌تخیلی و کمیک استریپ محبوبیت یافت، هر چند بحث پیرامون امکان وجود «چند جهان» از سال ۱۹۵۲ در محافل علمی رواج داشته است.
