زنان تبریزی با هنرهاشان؛ خاک و آب را در بهم پیوستن باهم به گِل؛ حجمها را در برآمدن از روح و جانشان با دستهاشان به سفالینههای زیبا مبدل میکنند. با باد و آتش در درآمدن از خامی و پختن به ظروف و اشیاء سنتی و مدرن جانی دوباره میدهند تا این عناصر اصلی با اصالت و زیبایی دیرینشان در گوشه و کنار زندگیهامان قرار گیرند.
آنان با ایجاد کارگاههای هنر سفال و سرامیک به صورت کار انفرادی یا گروهی اشتغالزایی کردهاند. اما بعد از شیوع ویروس کرونا و تعطیلی نمایشگاههاشان در گالریهای هنری، اندک درآمد گاه و بیگاه حاصل از فروش آثارشان را از دست دادهاند.