مرتضی برجسته در پست اینستاگرامی خود نوشت: «رامش بعد از سالها گوشه گیری به علت ایست قلبی در ۷۴ سالگی درگذشت. او بعد از انقلاب ۵۷ به خارج از کشور مهاجرت کرد و بعد از مدتی ساکن لوس آنجلس آمریکا شد. متاسفانه در اولین کنسرتش به همراه داریوش و اختلافات داریوش با کنسرت گذار، او صحنه را ترک کرد و این باعث شد که رامش از لحاظ احساسی ضربه بزرگی بخورد و از آن به بعد گوشهگیر شد و هیچ برنامهای اجرا نکرد.»
طبق اطلاعات ویکیپدیا فارسی رامش قبل از انقلاب خواننده سرشناسی در ایران و متولد ۲۳ آبان ۱۳۲۵ در تهران بود. وی در زمان فعالیت خود با خیلی از آهنگسازان و خوانندههای سرشناس ایرانی از جمله: منوچهر سخایی، ویگن، عارف، و آهنگسازانی، چون ناصر و موچهر چشم آذر، بابک افشار و صادق نوجوکی کار کرده بود.
او همچنین جز خوانندگانی بود که با آشنایی به موسیقی سنتی ایرانی، با سبکهای غربی مثل راک و… آهنگهایی را اجرا کرده بود.
صدای مخملینش ماندگار است در گوشِ ذوق مردمِ باذوق .
یکی دیگر از یادگاران زمانۀ خوبی ها و دلخوشی ها ...
تو دلت یادمو زندون بکنی
نمیخوام پشت سرم گریه کنی
تو چشات دریا رو مهمون بکنی
وقتی که قدم به خاکم میذاری
نکنه مثال بارون بباری
گل بریز و می بزن همهمه کن
آخرین ترانه مو زمزمه کن