سیلی «هادی ساعی» به خودش!
تنها مدال، قهرمانی جهان و المپیک نیست که در ذهن مردم، هویت ماندگاری را برای ورزشکاران رقم می‌زند، بلکه برای جاودانه شدن باید فراتر از ایستادن روی سکو عمل کرد؛ اینکه بتوانی در قلب مردم بنشینی. در این بین اما شرایط برای آن هایی که به مدال های رنگین تری رسیده اند هم آسان تر و هم سخت تر است؛ آنها به همان سرعت که می توانند به دلیل تلاش های بی وقفه و کسب افتخار برای کشور، محبت مردمی را به دست آورند، در یک چشم به هم زدن نیز می توانند با کوچکترین رفتار ناشایست از دیدگان مردم دور شوند.
زمان زیادی از سالروز درگذشت غلامرضا تختی نمی گذرد، او یک مدال طلا، دو نقره و یک مقام چهارمی المپیک، یک طلا و دو نقره قهرمانی جهان به همراه طلای بازی‌های آسیایی را در کارنامه خود دارد، اما این ویترین اغواگر، کمترین نقش را در ماندگاری نامش پس از نیم قرن ایفا می کند و آنچه تختی را بر دل ها حک کرده چیزی جز سادگی، صداقت، مردمداری، مهربانی، مروت و دستگیری نیست.
همانند تختی قهرمانان بسیاری آمدند، مدال‌های رنگارنگی را نیز یکی پس از دیگری به گردن آویختند و از سکوهای جهانی و المپیک بالا رفتند، اما هیچکدام نتوانستند همچون او تا ابد در ذهن و قلب مردم جاودانه شوند.
پهلوان شدن چه مشکل!
به تازگی هادی ساعی، قهرمان سابق تکواندو که با کسب دو مدال طلا و یک برنز المپیک، پرافتخارترین ورزشکار المپیکی ایران به شمار می آید، دقایقی بعد از حضور در سالن مسابقات لیگ برتر تکواندو به سمت دبیر سازمان لیگ حمله کرد.
وی در رابطه با اتفاقات به وجود آمده در سالن مسابقات لیگ برتر عنوان کرده است: از سال قبل چند باری به دوستان اعلام کردم که نام مرا پشت میکروفون اعلام نکنند. من عادت ندارم به جایگاه ویژه بروم و معمولا کنار بچه ها روی سکوها می نشینم. هفته گذشته هم من از صبح در سالن بودم، اما نزدیک ظهر بود که رییس فدراسیون وارد سالن شد و من وقتی کنار او رفتم، تازه گوینده اعلام کرد که هادی ساعی هم در سالن است و به او خوشامد می گوییم. من هم به آقای پولادگر گفتم این عین بی احترامی است که بعد از چند ساعت نام مرا اعلام می کنند. امروز نیز دقیقا همین اتفاق افتاد. من در سالن بودم که تمجید رییس سازمان لیگ آمد و گفت که به جایگاه ویژه بروید، اما من از او تشکر کردم و گفتم که روی سکوها راحت هستم. شاید ۱۰ بار به او تاکید کردم که نام مرا پشت بلندگو اعلام نکنند، اما بازهم دیدم بعد از نیم ساعت دبیر سازمان لیگ نام مرا گفت. به همین خاطر دیگر از کوره در رفتم.
وی افزود: با این کارها می خواهند مرا اذیت کنند. برخی در فدراسیون تکواندو ناراحت هستند که من آنجا هستم. حتی نحوه اعلام کردن نام من هم عجیب است. می گویند قهرمان تکواندوی جهان آمده، اما من پرافتخارترین ورزشکار المپیک و مدیرفنی تیم ملی هستم. به این آقا گفتم که یا مرا نمی شناسی یا از روی عمد این کار را می کنی.
در مورد رفتار ساعی چند مسئله قابل تامل وجود دارد، به طور حتم هر قهرمانانی همچون هادی ساعی به دلیل شهرت زیاد، باید در قبال هر رفتاری سعه صدر داشته باشند و بدانند که چه جایگاهی در بین مردم دارند، هویتی که برای ساخت آن سال ها تلاش کرده اند و مردم نه تنها چهره یک قهرمان بلکه چهره یک پهلوان را از چنین ورزشکارانی در ذهن خود ساخته اند.
گذر زمان به خوبی نشان داده برای مردم، اخلاق فرای ورزش است و اگر یک ورزشکار صاحب عنوان طلای المپیک و جهان هم باشد اما اخلاق را زیر پا بگذارد، چه بسا به راحتی هرچه تمام تر به تمامی زحمات چندین و چند ساله خود پشت کرده و گویی تمامی مدال ها را زیر پا گذاشته است. به همین دلیل نیز همواره مرز مشخصی بین قهرمانی و پهلوانی در ورزش ایران وجود داشته و دارد و هرگز یک ورزشکار صرفا با کسب مدال نمی تواند در قامت پهلوان ظاهر شود.
آنچه به عنوان ایراد به هادی ساعی وارد می شود، رفتار خشونت آمیز وی و اظهاراتش پس از این اتفاق است. ساعی که عضو هیات اجرایی کمیته و رییس کمیسیون ورزشکاران کمیته ملی المپیک نیز هست به عنوان یک الگو، باید به خوبی از جایگاهش محافظت کند و اجازه ندهد که هر فردی با عصبانی کردن وی به آنچه در ذهن مردم و سایر ورزشکاران ساخته و سال ها برایش تلاش کرده، خدشه وارد کند.
حال اما این سوال مطرح می شود که آیا فردی همچون او، گزینه مناسبی برای عنوان ریاست کمیسیون ورزشکاران کمیته ملی المپیک است؟
ساعی در اظهاراتش عنوان کرده: من را قهرمان تکواندوی جهان خطاب کردند، اما من پرافتخارترین ورزشکار المپیک و مدیرفنی تیم ملی هستم!
سوال مهم اینجاست که ساعی اساسا چه نیازی به نام بردن از این عناوین دارد؟ جز این است که مردم و تاریخ ورزش ایران او را پرافتخارترین ورزشکار المپیک می دانند؟ شاید حق با ساعی باشد و برخی با شیطنت سعی در آزرده خاطر کردن او داشته اند، اما آیا واکنش او به عنوان پرافتخارترین ورزشکار المپیک به این اتفاق قابل قبول است؟
وی همچنین با اشاره به درگیری‌اش با دبیر سازمان لیگ تکواندو، گفته است: آن آقا که اسمش را نمی‌آورم، چون گُنده میشود، عنوان کرد ساعی من را زده است، من او را نزدم چون در حد و اندازه من نیست.
آیا چنین ادبیاتی در حد و اندازه هادی ساعی است؟ قطعا به کار بردن چنین عباراتی از زبان هادی ساعی طرف مقابل را کوچک نمی کند، بلکه بیشترین تبعات را برای پرافتخارترین ورزشکار المپیکی ایران به دنبال دارد و ترکش چنین کلماتی اعتبار و هویت ساعی را نشانه می رود.
در پایان باید تاکید کرد آنچه از یک قهرمان، پهلوان می سازد، اخلاق است. چه بسیار ورزشکاران ایرانی که به مدال طلا در مسابقات المپیک و جهان دست یافته اند اما هرگز نتوانسته اند به جایگاه ویژه غلامرضا تختی‌ها در دل و یاد مردم برسند.
کاش ساعی و ورزشکارانی از این دست به خوبی بدانند که به چه کسی سیلی می زنند؟ به صورت دیگران یا به اعتبار، جایگاه و وجهه خودشان در میان مردم.
اگر با ما هم مثل هادی ساعی برخورد می کردند ناراحت می شدیم. به خاطر یک لحظه عصبانیت نباید هادی ساعی را اعدام کرد و تمام کارها و زحماتش را زیر سوال برد. آنجا که تو فرعون زمانی ، در تیررس باد خزانی دقیقا همین تحلیل نسبت دیگر ان هم مطرح هست. توانایی استعدادی و بدنی و حنجره دلیل بر انسانیت نیست 
گذشته از دانش اکتسابی و توانأیی‌های جسمانی همه ما یک توان روانی داریم که نشانگر هوش و عقبه فرهنگی ماست. این توان روانی تا یک جائی اجازه کنترل رفتمان را به ما میدهد ولی وقتی ظرفیتش کامل شد بعد از آن رفتار ما از کنترل ما خارج میشود. به نظر میاد که آقای سأعی هم دچار پر شدن ظرفیت روانی‌اش شده بود که نشانگر ظرفیت پأیین روانی‌اش در مقابل موقعیت اجتماعی‌اش است. البته نظرنگارنده به هیچ وجه قابل قبول نیست امروزفدراسیون هاعامل انحطاط قهرمانان وتیم های ملی هستندباانتخابات نمایشی که دارندسالهاسلطه می کنندنظیربرخوردهایشان باعلی دائی 
