کدام فرهنگ سیاسی را ترویج می‌کنیم؟
سوگنامه‌ای برای مدیران ایران زمین
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: شنیدن و دلیل نخواستن و از همه بدتر به دنبال آن قضاوت كردن به عادتمان تبدیل شده است. نویسنده این گفتار پول از جایی نمیگیرد تا مجیزش را بگوید. بلكه در جامعه ای كه بی آبرویی یك مسلمان كه در عرصه ای به ملت خدمت كرده است به راحتی آب خوردن صورت می گیرد، سعی دارد بدیهای خلقیاتمان را گوشزد كند و هشدار دهد كه ممكن است بار دیگر ما قربانی اش باشیم!
از آن دسته آدمهایی نیستم كه همه را به یك چوب برانم. دوست ندارم با نفی كاستی های بارز فرهنگی، عامل همه عقب ماندگی ها را بی‌كفایتی مدیران، ارزیابی کنم. به دور از انصاف می دانم كه با نادیده گرفتن این همه مدیر لایق ودارای سلامت مالی به این طبقه اجتماعی تهمت دزدی بزنم. من عضو هیچ مافیایی نیستم .كسی سبیلم را چرب نكرده است. از باند فلان و بهمان هم مزد نمی گیرم تا له یكی یا علیه دیگری قلم بزنم. تنها وظیفه مسلمانی مرا وا می دارد تا به جای سیاه و سفید دیدن واقع نگر باشم.
اگر كمترین اعتقادی به مكانیزم خردمندانه اداره جامعه داشته باشیم، پی به ارزش كار مدیرانی خواهیم برد كه در وانفسای سیاست زدگی همه شئون كشور، سعی در اداره عالمانه حوزه تحت امر خود دارند.
در گوشه ای نشستن و غرغر كردن كار سختی نیست. كم نبوده اند بزرگانی كه وقتی كنار گود بودند، ادعاهای بسیار داشتند ولی وقتی خود درگیر موضوعات و معضلات آشكار و پنهان كشور شده‌اند، چاره ای جز تداوم سیاستهای پیشین با اندكی تغییرات سلیقه ای نداشته اند.
به راحتی می‌توان فرافكنی كرد .به آسانی می‌توان همه چیز را به مافیا نسبت داد. بدون هیچ دغدغه ای می‌توان همه را دزد خواند. می توان یك‌شبه یك مسلمان متعهد و وفادار به نظام را كه به اعتراف دوست ودشمن لااقل در حوزه تحت امر خود متخصص است، بی آبرو كرد. می توان یك مدیر را آن‌قدر تحت فشار گذاشت تا به راحتی در انظار به گریه در آید.
در مقابل عوام الناس كه شاید با سازوكارهای اداره كشور آشنا نباشند، می‌توان برای همه مشكلات كشور آدرس باند های مافیایی را داد. می‌توان در لفافه خاندان فلان را مالك نیمی از كشور دانست و خوشبختانه یا متاسفانه جامعه برای هیچ یك از آنها از ما دلیل نخواهد خواست!
می‌توان در یك چشم به هم زدن همه مدیران كشور را با استفاده از حق قانونی بركنار كرد و او را در فضای پر ابهام جامعه كه به همه چیز مشكوك است، تنها گذاشت تا همیشه یك علامت سوال بزرگ بالای سرش باشد كه چرا ؟و برای چه؟
موضوع سخن من مدیران لایقی هستند كه علم را بر سلیقه ترجیح می دهند .سطح زندگی شان متوسط رو به بالاست ، به تبع جایگاه شغلی شان حقوق میلیونی میگیرند، اما با تصمیمات غلط شان و با تسلیم شدن ،ضررهای میلیاردی را به كشور وارد نمی كنند. خودشان خوب زندگی می كنند و نمی خواهند مردم همیشه در شعب ابو طالب باشند.
بركنار كردن و به زندان افكندن و به حاشیه راندن اینان به آسانی یك آب خوردن است. چون اساساً در جامعه ما تهمت دزدی زدن به یك شخص مخصوصاً اگر مدیر باشد کار چندان مشکلی نیست. اصلاً از نظر عده‌ای، عین مسلمانی است كه كسی را منكوب كنی و حتی بعدها ثابت شود طرف هیچ‌گاه پایش را كج نگذاشته است.
نمی‌دانم این درد را به كجا برم؟ یادم رفته است كه می خواستم از مدیران تجلیل كنم یا كار تهمت زنندگان را تقبیح !؟
اما در ورای همه این دردها بزرگترین درد خود ماییم. به آسانی بی آبرویی مسلمانی را می بینیم و با ولع به نظاره مشغولیم !
به جای آنكه به كاستی های خود بپردازیم وسعی در رفع آنها كنیم همه گناه را به دوش دیگری می گذاریم.
یادمان باشد دنیا پستی و بلندی زیاد دارد .نكند یكبار ما سوژه اش باشیم؟! آیا آن موقع هم از افشاگری و بدون دلیل هر حرف و سخنی را پذیرفتن لذت می بریم؟
آنچه را كه برای خود می پسندیم برای دیگران نیز بپسندیم و برای دیگران آنچه را كه برای خود نمی پسندیم نخواهیم!
آفتاب: شنیدن و دلیل نخواستن و از همه بدتر به دنبال آن قضاوت كردن به عادتمان تبدیل شده است. نویسنده این گفتار پول از جایی نمیگیرد تا مجیزش را بگوید. بلكه در جامعه ای كه بی آبرویی یك مسلمان كه در عرصه ای به ملت خدمت كرده است به راحتی آب خوردن صورت می گیرد، سعی دارد بدیهای خلقیاتمان را گوشزد كند و هشدار دهد كه ممكن است بار دیگر ما قربانی اش باشیم! از آن دسته آدمهایی نیستم كه همه را به یك چوب برانم. دوست ندارم با نفی كاستی های بارز فرهنگی، عامل همه عقب ماندگی ها را بی‌كفایتی مدیران، ارزیابی کنم. به دور از انصاف می دانم كه با نادیده گرفتن این همه مدیر لایق ودارای سلامت مالی به این طبقه اجتماعی تهمت دزدی بزنم. من عضو هیچ مافیایی نیستم .كسی سبیلم را چرب نكرده است. از باند فلان و بهمان هم مزد نمی گیرم تا له یكی یا علیه دیگری قلم بزنم. تنها وظیفه مسلمانی مرا وا می دارد تا به جای سیاه و سفید دیدن واقع نگر باشم.
اگر كمترین اعتقادی به مكانیزم خردمندانه اداره جامعه داشته باشیم، پی به ارزش كار مدیرانی خواهیم برد كه در وانفسای سیاست زدگی همه شئون كشور، سعی در اداره عالمانه حوزه تحت امر خود دارند.
در گوشه ای نشستن و غرغر كردن كار سختی نیست. كم نبوده اند بزرگانی كه وقتی كنار گود بودند، ادعاهای بسیار داشتند ولی وقتی خود درگیر موضوعات و معضلات آشكار و پنهان كشور شده‌اند، چاره ای جز تداوم سیاستهای پیشین با اندكی تغییرات سلیقه ای نداشته اند.
به راحتی می‌توان فرافكنی كرد .به آسانی می‌توان همه چیز را به مافیا نسبت داد. بدون هیچ دغدغه ای می‌توان همه را دزد خواند. می توان یك‌شبه یك مسلمان متعهد و وفادار به نظام را كه به اعتراف دوست ودشمن لااقل در حوزه تحت امر خود متخصص است، بی آبرو كرد. می توان یك مدیر را آن‌قدر تحت فشار گذاشت تا به راحتی در انظار به گریه در آید.
در مقابل عوام الناس كه شاید با سازوكارهای اداره كشور آشنا نباشند، می‌توان برای همه مشكلات كشور آدرس باند های مافیایی را داد. می‌توان در لفافه خاندان فلان را مالك نیمی از كشور دانست و خوشبختانه یا متاسفانه جامعه برای هیچ یك از آنها از ما دلیل نخواهد خواست!
می‌توان در یك چشم به هم زدن همه مدیران كشور را با استفاده از حق قانونی بركنار كرد و او را در فضای پر ابهام جامعه كه به همه چیز مشكوك است، تنها گذاشت تا همیشه یك علامت سوال بزرگ بالای سرش باشد كه چرا ؟و برای چه؟
موضوع سخن من مدیران لایقی هستند كه علم را بر سلیقه ترجیح می دهند .سطح زندگی شان متوسط رو به بالاست ، به تبع جایگاه شغلی شان حقوق میلیونی میگیرند، اما با تصمیمات غلط شان و با تسلیم شدن ،ضررهای میلیاردی را به كشور وارد نمی كنند. خودشان خوب زندگی می كنند و نمی خواهند مردم همیشه در شعب ابو طالب باشند.
بركنار كردن و به زندان افكندن و به حاشیه راندن اینان به آسانی یك آب خوردن است. چون اساساً در جامعه ما تهمت دزدی زدن به یك شخص مخصوصاً اگر مدیر باشد کار چندان مشکلی نیست. اصلاً از نظر عده‌ای، عین مسلمانی است كه كسی را منكوب كنی و حتی بعدها ثابت شود طرف هیچ‌گاه پایش را كج نگذاشته است.
نمی‌دانم این درد را به كجا برم؟ یادم رفته است كه می خواستم از مدیران تجلیل كنم یا كار تهمت زنندگان را تقبیح !؟
اما در ورای همه این دردها بزرگترین درد خود ماییم. به آسانی بی آبرویی مسلمانی را می بینیم و با ولع به نظاره مشغولیم !
به جای آنكه به كاستی های خود بپردازیم وسعی در رفع آنها كنیم همه گناه را به دوش دیگری می گذاریم.
یادمان باشد دنیا پستی و بلندی زیاد دارد .نكند یكبار ما سوژه اش باشیم؟! آیا آن موقع هم از افشاگری و بدون دلیل هر حرف و سخنی را پذیرفتن لذت می بریم؟
آنچه را كه برای خود می پسندیم برای دیگران نیز بپسندیم و برای دیگران آنچه را كه برای خود نمی پسندیم نخواهیم!
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
انتشار یافته: ۰
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید
ممكن است برداشتهاي ديگري شود كه قطعا به ضرر شما خواهد بود
استان هاي خراسان و سيستان و بلوچستان و كردستان و خوزستان و بوشهر و ... (باز هم نام ببرم ) را فرموش كرده ايد در آن دوران مشعشع سازندگي و اصلاحات فراموش كرده ايد. بله بعضي از مديران (ببخشيد ببخشيد ) گنده دزد با حقوق هاي ميليوني چگونه مي توانند به شعب ابوطالب نگاه كنند. (به قول بچه محل بي تربيت ما [...]
علي رغم همه اينها اميدوارم خداوند كساني را كه براي صلاح مملكت تلاش مي‌كنند (هم خوب و جامع فكر مي‌كنند و هم خوب و جامع عمل)باقي داشته و كساني كه در هر لباسي در حق انسانها و خصوصا در جامعه اسلامي ما با نازيبا كردن اسلام (چه عمدي و چه سهوي) به مقاصد خود مي‌رسندُ هدايت كند.