صادق زیباکلام گفت: من آن کلیپ را ندیدم(اینجا) اما قطعا خبر مرگ هیچ انسانی نمیتواند خوشحال کننده باشد؛ ولی اینکه همهی کسانی که این خبر را میشنوند ناراحت میشوند و بخش عمدهای از آنها گریه میکنند، نمیدانم چقدر میشود به آن اعتماد کرد؟ همان طور که اگر آن کلیپ این را نشان میداد که همه خوشحالند و میخندند و ابراز شادمانی میکنند، به آن هم نمیشد اعتماد کرد. بنابراین، باتوجه به واکنشهای آن جمعیتی که نمایش داده شده است، فکر میکنم یک جمعیت طبیعی نباشند به هیچ وجه آن آمارها مستند نیستند. مثل این است که بعد از نماز جمعه از جمعیتی که در آن شرکت داشتند بپرسید آیا شما با سیاستهای فعلی موافق هستید یا نه؟ خب طبیعی است که ۹۹ درصد آنها میگویند آری؛ یا مثلا این آمار را از دانشجویان دانشگاه شریف بگیرید، ۹۰ درصدشان خواهند گفت خیر.
او در تحلیل چنین محتوایی برای ثبت واکنش افراد به یک سوال دروغین، و هدف احتمالی آن نیز گفت: به نظرم این کارها عبث و بیهوده است؛ اگر مقصودشان نشان دادن اشک و تاسف باشد که حکومتیها این محتوا را تهیه کردند و اگر واکنشها حکایت از شادمانی کند، کسانی که چشم دیدن نظام را ندارند این فیلم را ساختهاند. در هردو حالت هیچ اعتبار جامعه شناختیای نمیتواند داشته باشد. اگر همه در این فیلم گریه میکنند، توسط حکومتیها گرفته شده تا نشان بدهند که آقای رئیسی در این چهار ماه موفق بوده، مردم به او علاقمندند، پیشرفتهای زیادی صورت گرفته و قس علی هذا.