شرایط استقلال در این فصل از نظر تعداد مهره و فراوانی بازیکنان در هر پست قابل مقایسه با فصل قبل نیست.
ساپینتو فصل را با سیستم فصل گذشته آبیها آغاز کرد و اگرچه در اجرای آرایش ۳-۴-۳ در سه نیمه ناموفق بود، اما همه تلاشش را برای اجرای آن به کار گرفت.
اما پس از آن ۳ سیستم ۴ دفاعه را در استقلال امتحان کرد. او در بازی با ملوان و در بین دو نیمه تغییر سیستم داد و با آرایش ۳-۳-۴ بازیکنانش را وارد زمین کرد و توانست ورق بازی را هم برگرداند.
ریکاردو در بازی با مس به سیستم برنده دست نزد و تا دقیقه ۵۵ با همان آرایش ۳-۳-۴ تیمش را هدایت کرد، اما پس از عدم موفقیت در امر گلزنی با ورود قایدی سیستم آبیها به ۱-۴-۱-۴ تغییر کرد و چند دقیقه بعد با ورود بابایی و رمضانی به جای رضاوند و محبی او سیستم ۲-۴-۴ را امتحان کرد که نهایتا حضور پر تعداد مهاجمان در محوطه جریمه مس کارساز شد و دفاع چند لایه شاگردان حسینخانی شکسته شد و یامگا توانست گل پیروزی بخش استقلال را به ثمر برساند.
نکته جالب اینکه ساپینتو در هر ۳ بازی از همه تعویضهایش استفاده کرد و تا این لحظه بیش از ۲۰ بازیکن استقلال وارد زمین شدهاند. او البته در بازی با ملوان و مس تلاشش را کرد تا راهی برای استفاده همزمان قایدی و محبی پیدا کند.
هر بار با ورود قایدی به جای شهباززاده، محبی در پست مهاجم نوک به کار گرفته شد و قایدی در پست تخصصی خودش یعنی وینگر چپ برای استقلال نقش آفرینی کرد.
اگرچه هنوز ساپینتو نتوانسته راهکار مناسبی برای استفاده همزمان این دو ستاره خود پیدا کند، اما قطعا یکی از دغدغههای او همین مسئله است. حضور دو ستاره در یک پست همان قدر که شیرین است، میتواند گاهی سردرد عجیبی بر سر انتخاب یکی از آنها برای سرمربی ایجاد کند.