فرشته‌ای درکنار پیامبر
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: حضرت خديجه (س) شخصيتی بزرگواری است كه 25 سال در بحرانيترين دوران صدر اسلام در كنار پيامبر بود،
ايشان بانويی بسيار شريف، ثروتمند، با آبرو و احترام و عزت در جامعه عرب جاهلی بوده است.
از زمانی كه ايشان متوجه شخصيت پيامبر اكرم ميشوند شيفته اين وجود مبارک ميشوند كه اين خود نشانه باز و روشن بودن قلب و ضمير حضرت خديجه (س) است است كه جذب رسول‌الله می‌شوند.
شيفتگی ايشان به پيامبر به خاطر گرايش به حق و حق پرستی بوده است.
ايشان در ميان زنان اولين كسی است كه در آن جامعه جهل و تاريكی و ظلالت كه فقط بت پرستی حاكم بود و دين حق چندان موقعيتی نداشت اسلام را ميپذيرند و به پيامبر اكرم ايمان ميآورند و از حضرت حمايت ميكنند و از دين جديدی كه در آن جامعه تاريک پشتوانهای نداشت كاملاً حمايت ميكنند و سرمايهشان را در اين راه خرج ميكنند.
در شرح حال حضرت داريم كه هر امری كه از جانب پيامبر مي‌آمد ايشان اطاعت می‌كرد و در مسئله ازدواجشان هم با اينكه حضرت خديجه چنان ثروت و مكنتی داشتند اما طبق گزارشها در مسئله مهريه هم همان مهريهای را كه پيامبربرای همسران بعديشان هم تعيين می‌كنند كه يک مهريه متوسط و رايج در آن زمان بود.
پيامبر(ص) می‌فرمايند: «خديجه اولين زنی بود كه به من ايمان آورد و در زمانی كه همه مرا ترک كردند او ياری‌ام كرد» و باز پيامبر می‌فرمايند كه: «خداوند از هيچ زنی به من فرزند نداد و فقط از خديجه به من فرزند داد».
پيامبر(ص) در حدث ديگری در مورد حضرت خديجه فرمودند كه «چهار نفر از زنان هستند كه بهترين زنان بهشت هستند ؛ حضرت خديجه، حضرت فاطمه، حضرت مريم و آسيه زن فرعون».
در گزارشهای تاريخی آمده كه وقتی حضرت خديجه - چند روز بعد از ابوطالب - از دنيا ميروند برای پيامبر واقعاً مصيبت و سختی بزرگی بود تا حدی كه آن سال را «عام الحزن» يعنی سال اندوه ناميدند زيرا پيامبر حامی و پشتيبان خود را از دست دادند.
از كرامات آن حضرت پذيرش ولايت اميرالمومنين علی(ع) است. اگرچه واقعه غدير خم و آيه مربوط به مسئله ولايت اميرالمؤمنين در سالهای آخر رسالت پيامبر اكرم نازل شد و حضرت خديجه چند سال قبل از هجرت از دنيا رفتند اما پيامبر اكرم در زمان حيات حضرت خديجه مسئله ولايت اميرالمؤمنين را - چنانكه نقلها روايت می‌كند - به ايشان گوشزد ميكنند و ايشان ولايت اميرالمؤمنين را ميپذيرند و با ولايت اميرالمؤمنين از اين دنيا ميروند كما اينكه هنوز مكلف به اين پذيرش نبودند اما از آنجايی كه حضرت مطيع پيامبر و مطيع رهبرشان بودند و هر دستور پيامبر را قبول ميكردند، مسئله ولايت را هم كه هنوز در موردش آيه نيامده بود پذيرفتند.
آفتاب: حضرت خديجه (س) شخصيتی بزرگواری است كه 25 سال در بحرانيترين دوران صدر اسلام در كنار پيامبر بود، ايشان بانويی بسيار شريف، ثروتمند، با آبرو و احترام و عزت در جامعه عرب جاهلی بوده است.
از زمانی كه ايشان متوجه شخصيت پيامبر اكرم ميشوند شيفته اين وجود مبارک ميشوند كه اين خود نشانه باز و روشن بودن قلب و ضمير حضرت خديجه (س) است است كه جذب رسول‌الله می‌شوند.
شيفتگی ايشان به پيامبر به خاطر گرايش به حق و حق پرستی بوده است.
ايشان در ميان زنان اولين كسی است كه در آن جامعه جهل و تاريكی و ظلالت كه فقط بت پرستی حاكم بود و دين حق چندان موقعيتی نداشت اسلام را ميپذيرند و به پيامبر اكرم ايمان ميآورند و از حضرت حمايت ميكنند و از دين جديدی كه در آن جامعه تاريک پشتوانهای نداشت كاملاً حمايت ميكنند و سرمايهشان را در اين راه خرج ميكنند.
در شرح حال حضرت داريم كه هر امری كه از جانب پيامبر مي‌آمد ايشان اطاعت می‌كرد و در مسئله ازدواجشان هم با اينكه حضرت خديجه چنان ثروت و مكنتی داشتند اما طبق گزارشها در مسئله مهريه هم همان مهريهای را كه پيامبربرای همسران بعديشان هم تعيين می‌كنند كه يک مهريه متوسط و رايج در آن زمان بود.
پيامبر(ص) می‌فرمايند: «خديجه اولين زنی بود كه به من ايمان آورد و در زمانی كه همه مرا ترک كردند او ياری‌ام كرد» و باز پيامبر می‌فرمايند كه: «خداوند از هيچ زنی به من فرزند نداد و فقط از خديجه به من فرزند داد».
پيامبر(ص) در حدث ديگری در مورد حضرت خديجه فرمودند كه «چهار نفر از زنان هستند كه بهترين زنان بهشت هستند ؛ حضرت خديجه، حضرت فاطمه، حضرت مريم و آسيه زن فرعون».
در گزارشهای تاريخی آمده كه وقتی حضرت خديجه - چند روز بعد از ابوطالب - از دنيا ميروند برای پيامبر واقعاً مصيبت و سختی بزرگی بود تا حدی كه آن سال را «عام الحزن» يعنی سال اندوه ناميدند زيرا پيامبر حامی و پشتيبان خود را از دست دادند.
از كرامات آن حضرت پذيرش ولايت اميرالمومنين علی(ع) است. اگرچه واقعه غدير خم و آيه مربوط به مسئله ولايت اميرالمؤمنين در سالهای آخر رسالت پيامبر اكرم نازل شد و حضرت خديجه چند سال قبل از هجرت از دنيا رفتند اما پيامبر اكرم در زمان حيات حضرت خديجه مسئله ولايت اميرالمؤمنين را - چنانكه نقلها روايت می‌كند - به ايشان گوشزد ميكنند و ايشان ولايت اميرالمؤمنين را ميپذيرند و با ولايت اميرالمؤمنين از اين دنيا ميروند كما اينكه هنوز مكلف به اين پذيرش نبودند اما از آنجايی كه حضرت مطيع پيامبر و مطيع رهبرشان بودند و هر دستور پيامبر را قبول ميكردند، مسئله ولايت را هم كه هنوز در موردش آيه نيامده بود پذيرفتند.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید