رفتارهای دولت رئیسی پاس به غضنفرها و گل به خودی است
حشمت الله فلاحت پیشه کارشناس مسائل سیاست خارجی با اشاره به موضوع دریافت پول ایران از کره جنوبی، معتقد است برخی از رفتارهای دولت به معنای پاس به عقب به غضنفرها است، یعنی نوعی پاسکاری و گل به خودی محسوب می‌شود.
به گزارش اصلاحات نیوز، مهم‌ترین بخش‌های گفتگوی حشمت‌الله فلاحت‌پیشه را می‌خوانید:
اکنون دولت آمده لایحه شکایت از کره جنوبی را به دلیل 7 میلیارد دلار منابع مسدودی جمهوری اسلامی را به داوری بگذارد و این موضوع را هم در قالب ماده 12 موافقت نامه سرمایه گذاری میان ایران و کره جنوبی انجام داده است.
حالا همچنان این بحث وجود دارد که آیا نیازی به ورود مجلس است یا نه؛ زیرا متاسفانه ابزارهای تصمیم گیری در کشور گسترش پیدا کرده است، به طوری که در بسیاری از موارد و حتی موضوعات جدی تر، مجلس دور زده شده است؛ مانند مصوبات سران سه قوه. ولی اینکاری که در قبال کره صورت گرفته ماهیت سیاسی آن بیشتر از ماهیت حقوقی اش است و بیشتر به عنوان یک پیام به طرف کره ای داده شده است.
برخی از رفتارهای دولت به معنای پاس به عقب به غضنفرها است، یعنی نوعی پاسکاری و گل به خودی محسوب می‌شود. به همین دلیل است که وقتی به یکباره تصمیماتی شکل می‌گیرد، عملا کسانی که دغدغه ملی دارند، بدنشان می‌لرزد.
اگر قرار است لایحه شکایت از کره در مجلس بررسی شود، توصیه می‌کنم چندتا کار را انجام دهد. یک، گزارش روند پرونده سیاسی-دیپلماتیک تصمیمات مربوط به بازگشت منابع مسدودی ایران از کره جنوبی، از دولت خواسته شود.
زیرا برخی از دیپلمات‌های ایرانی ، تعداد ماموریت‌هایی را که به اسم آزاد کردن منابع مسدودی ایران انجام دادند، چند برابر کل ماموریت های خود آنها و دیپلمات های وزارت خارجه در طول عمر کارمندی آنها است.
به عبارتی دیگر متاسفانه بخشی از مشکلاتی که به خاطر سیاست های اشتباه برای ملت ایران ایجاد می‌شود، به نوعی به یک نوع کاسبی برای ماموران دولت تبدیل می‌شود.
متاسفانه یک رسمی نزد دستگاه های مختلف در کشور ایجاد شده که وقتی در رسیدن به اهداف ماموریت خود ناتوان می‌شوند و شکست می‌خورند بلافاصله یک پاسکاری و پاس به عقب را می‌دهند و به دستگاه دیگری محول می‌کنند، که آن دستگاه هم سابقه موفقی در رسیدن به منافع ملی کشور نداشتند.
به عنوان مثال نمایندگان حقوقی دولت های مختلف جمهوری اسلامی ایران، پرونده های ناکام و غیرقابل قبولی در کارنامه خود دارند؛ مانند گذر از حقوق مادی و معنوی ایرانیان قربانی در حمله آمریکا به ایرباس تا سایر پرونده ها که اگر بهتر عمل می‌شد، میلیاردها دلار به ایران سرازیر می‌شد.
این سوال وجود دارد در طول سالیانی که کشور با حرف درمانی درباره منابع مسدود شده به عبارتی گمراه می‌شد، این همه ماموریت چه هزینه ای را به منابع تحریم شده کشور تحمیل کرد؟ چه کسانی بیشترین ماموریت ها را داشتند؟ مثلا در مجلس هشتم وقتی که اعتراضاتی به برخی از سفرهای خارجی نمایندگان صورت می‌گرفت، کمیسیون امنیت ملی مجلس یک لیستی را از روزهای سفر همه نمایندگان باهمه جزئیات ارائه داد.
لذا از مجلس می‌خواهم لیستی را از افراد و تعداد و هزینه ای که برای این سفرها را ارائه کنند و البته ناکامی دیپلمات ها در وصول به این منابع را تهیه کنند، قبل از اینکه وارد جزئیات این لایحه شوند.
البته این صرفا محدود به این لایحه نمی‌شود و یکی از کم کاری های مجلس است، مجلسی که به ساحل خاموش ماموریت های روزانه افراد مرتبط یا غیرمرتبط در خصوص منابع مسدودی تبدیل شده، زودتر از این باید یک گزارش می‌گرفت که چگونه است که میزان هزینه کردی که این افراد تحت عنوان وصل مطالبات ایران کرده اند، بسیار بیشتر از میزان وصول مطالبات از کره بوده است؟
قرار بر این نباشد که بازهم ماموران جدیدی از دلارهای اخذ نشده به عنوان حق ماموریت استفاده کنند و علاوه بر حرف درمانی بازارهای کشور را دچار نوسان کنند.
این موضوع هم مانند موضوع حجاب است. دستگاه های مختلفی برای کار فرهنگی بودجه گرفتند و چند دهه است که فربه تر شده اند. الان این دستگاه ها همه پشت یکسری احکام قهریه پنهان شده اند.
در موضوع پرونده کره جنوبی و سایر پرونده ها نیز نوعی پاس به عقب میان غضنفرها و کسانی که متخصص گل به خودی هستند می‌بینم و از همین رو باید نگران بود.
مجلس همچنین باید تبصره ای را قرار دهد که ماموران حقوقی که جای ماموران سیاسی را می‌گیرند، موظف شوند که خسارات مربوطه را از طرف کره ای بگیرند.
هزینه مربوط به دادرسی و تاخیرهایی که صورت گرفته! اگر مسئولان حقوقی دولت زیر بار چنین مسئله ای نرفتند، به نظرم مجلس فقط خودش را شریک یک اهمال خواهد کرد.
