بیانیه نویسان استقلال و پرسپولیس چگونه ادب می‌شوند؟
درباره بیانیه باشگاه استقلال که پس از شکست این تیم برابر مس رفسنجان در جام حذفی منتشر شد، حرف و سخن بسیار است. در خبرورزشی، مفصل در همین خصوص بحث شد و دیدگاه اغلب روزنامه نگاران و اهالی فن نیز در این زمینه انتقادی بود.
بی تردید از باشگاه‌های بزرگی مانند استقلال و پرسپولیس، توقع رفتار حرفه ای‌تر داریم؛ آن هم در فوتبالی که تماما هزینه است و خرج باشگاه‌های بزرگش از بیت المال تامین می‌شود. در هر حال هزینه استقلال و پرسپولیس را هر نهاد و ارگانی تامین می‌کند، این مسئله ارتباطی به رفتار سازمانی و آماتورگونه این باشگاه‌ها ندارد.
هر چه هست اینکه بیانیه استقلال صادر شد، پرسپولیس هم بی درنگ جواب داد؛ در واقع فوتبالی که در آسیا به هیچ کجا نمی‌رسد و هزاران مشکلی اصلی و فرعی دارد، در صنعتی که ظاهرا خودش اختراع کرده، به بیانیه نویسی رو آورده است، اما وظیفه تادیب بیانیه نویسان و مقابله با آن‌ها بر عهده کیست؟
فدراسیون فوتبال به عنوان متولی و تصمیم ساز این ورزش، از مدت‌ها قبل شاهد جنگ بیانیه نویسی در باشگاه‌هاست. این سنت از بیخ و بن غلط، قرار بود از سوی فدراسیون با جریمه و محرومیت خاطیان مواجه شود، اما نه تنها چنین اتفاقی رخ نداد که باشگاه‌های خاطی را بی پرواتر از همیشه کرد. استقلال و پرسپولیس نه تنها این سنت غلط را کنار نگذاشتند و از طنازی‌های بیانیه گونه خود دست نکشیدند که در این راستا، محکم‌تر از قبل شدند و بر شدت انتشار بیانیه‌ها افزودند. مشخص است آن‌ها سد محکمی برابر خود نمی‌بینند و می‌دانند با انتشار این بیانیه‌ها که عصبانیت از تک تک واژه‌هایش می‌بارد، هیچ مخاطره‌ای تهدیدشان نمی‌کند!
این اتفاقات قاعدتا باید مدیران فدراسیون فوتبال را وادار به تامل کند، اما اگر قرار بود فدراسیون هم مثل ما در این موضوع تماشاگر باشد، اساسا این فوتبال چه نیازی به ارگان باسمایی به نام فدراسیون دارد؟
