سرمقاله جمهوری اسلامی؛ ماجراجوئی فرانسه در خلیج فارس
آفتاب‌‌نیوز : 
آفتاب: روزنامه جمهوری در سرمقاله امروز، دوازدهم خرداد 88 آورده است:
اقدامات اخیر پاریس در منطقه خلیج فارس یکبار دیگر دنباله روی فرانسه از سیاستهای مداخله جویانه واشنگتن را در ذهن‌ها تداعی کرده است . نیکلای سارکوزی رئیس جمهور فرانسه با حضور در ابوظبی پایگاه نظامی فرانسه در ابوظبی را افتتاح کرد. پایگاه مزبور «اردوگاه صلح» ! نامیده شده و توافق اولیه برای احداث آن در جریان سفر قبلی سارکوزی در یکسال و نیم گذشته به امضا رسیده بود.
این پایگاه 12 هکتار مساحت دارد و دارای تشکیلات دریائی هوائی و زمینی خواهد بود و نهایتا 500 نفر را در خود جا می‌دهد و با یک اسکله 300 متری به آبهای خلیج فارس متصل خواهد بود . سوابق همکاریهای فرانسه و امارات به سال 1374 باز می‌گردد که طی آن یک توافقنامه همکاری نظامی بین طرفین به امضا رسید. از آن زمان واحدهائی از ارتش فرانسه در یک پایگاه هوائی در شمال ابوظبی مستقر شده‌اند و گاهی تمرینات مشترکی با ارتش امارات داشته‌اند.
فرانسه بارها تلاش کرده از توان اقتصادی امارات برای یافتن یک بازار تسلیحاتی بمنظور فروش تجهیزات جنگی خود بهره‌گیری کند. فروش جنگنده‌های میراژ و تانکهای فرانسوی جزو دستاوردهای قبلی فرانسه محسوب می‌شود و درحال حاضر نیز پاریس اصرار دارد بتواند جنگنده‌های «رافائل» را به امارات بفروشد تا جایگزین 60 فروند میراژ شوند .
واقعیت این است که برخی کشورهای استعماری از جمله فرانسه انگلیس و آمریکا با در نظر گرفتن ظرفیتهای اقتصادی کشورهای عرب سعی دارند با دامن زدن به برخی نگرانیها چنین وانمود کنند که برای کمک به امنیت و ثبات این کشورها حاضرند دست به هر کاری بزنند و از جمله با ایجاد پایگاه نظامی در‌ایجاد امنیت و تقویت ثبات این کشورها نقش آفرینی کنند اما بعنوان یک اقدام عملی طبعا لازم است این کشورها به تقویت بنیه نظامی‌خود بپردازند و با خریدهای تسلیحاتی زرادخانه نظامی خود را آنچنان تقویت نمایند که ثبات آنها را تضمین کند!
زیرکی فرانسه در دهه‌های اخیر دامن زدن به همین احساس گنگ نزد دولتمردان امارات بوده است که برای امارات میلیاردها دلار هزینه در بر داشته و در عوض مشتی آهن پاره و تجهیزات غیرکارآمد فرانسوی را در اختیار آنها قرار داده است . باید پرسید امارات این تجهیزات و جنگ افزارها را برای مقابله با کدامین دشمن تدارک دیده و می‌بیند و اساسا حتی درصورت آنکه دشمنی در کار باشد آیا فرانسه آن روز به کمک امارات خواهد آمد و به حساب آنها با دشمن فرضی خواهد جنگید با در نظر گرفتن اینکه امارات اصلی‌ترین اختلافات ارضی را با همسایگان عرب خود دارد قاعدتا به مصلحت امارات نیست که با طناب پوسیده و نامطمئن فرانسوی‌ها به جنگ با همسایگان عرب بپردازد و خود را وارد ماجراجوئی‌های بدفرجام کند.
صرفنظر از این نکته با عنایت به طرح‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای فرانسه احداث پایگاههای نظامی فرانسه در خلیج فارس به جاه‌طلبی‌های پاریس برای کسب اعتبار در درون «ناتو» باز می‌گردد که فرانسه را به نخستین کشور دارای پایگاه نظامی در خلیج فارس پس از آمریکا تبدیل کند و زمینه‌های دنباله روی پاریس از سیاستهای مداخله جویانه آمریکا در منطقه را برای سارکوزی فراهم نماید. این امر بویژه با در نظر گرفتن مانورهای سیاسی ـ تبلیغاتی سارکوزی برای همکاری بیشتر با واشنگتن معنی و مفهوم واقعی خود را پیدا می‌کند و نشانگر جاه طلبی‌های جنون آمیز سارکوزی در طول سالهای اخیر است که حتی فریاد اعتراض رقبای سیاسی وی را نیز برانگیخته است .
واقعیت این است که دیپلماسی فرانسه طی چندین دهه نوعی واگرائی نسبت به آمریکا را به عنوان خمیر مایه اصلی خود به همراه داشت ولی فرانسه در دوران سارکوزی سیاست چاپلوسانه و حقیرانه‌ای را در قبال واشنگتن بویژه در دوران بوش کوچک به نمایش گذاشت . بدین ترتیب سئوال اصلی این است که آیا فرانسه نیز مانند انگلیس امیدوار است به «زائده سیاست خارجی آمریکا» مبدل شود پاسخ این سئوال دستکم از دیدگاه سارکوزی مثبت است ولی از دیدگاه واشنگتن هم کاملا بعید است آمریکا با رسوائیهای کنونی به دنبال یافتن یک «شریک جرم» در منطقه نباشد. بویژه آنکه انگلیس در ماجرای عراق به شدت بدنام و رسوا شد و احتمالا اوباما از اشتهای سیری ناپذیر سارکوزی برای دنباله روی از آمریکا آگاه است و برای کشاندن فرانسه به بازیهای منطقه‌ای دست به کار خواهد شد.
اما آیا فرانسه از دخالتهای گذشته‌اش سودی برده و اساسا ظرفیت و توان چنین اقداماتی را احراز کرده است قاعدتا مقامات فرانسوی از رسوائیهای ناشی از اعزام ناو هواپیمابر فرانسوی «کلمانسو» به آبهای خلیج فارس در طول دوره «جنگ نفتکش‌ها» آگاهند و کاملا واقفند که نظامیان بزدل فرانسوی در جریان دیدار وزیر دفاع فرانسه از این هواپیمابر با التماس و گریه از وی می‌خواستند که آنها را از این جهنم خارج کند و نگذارد آنها بخاطر دیگران در این آبهای گرم طعمه کوسه‌ها شوند!
این جملات که آن روزها در مطبوعات فرانسوی نیز منعکس گردید به خوبی نشان می‌دهد که نظامیان عیاش فرانسوی اهل جنگ و مبارزه نیستند و اگر بودند کشور خود را در برابر نظامیان مهاجم هیتلری حفظ می‌کردند و از آب و خاک خودشان دفاع می‌کردند و نمی‌گذاشتند فرانسه سالها در اشغال آلمان هیتلری باشد. فرانسه در دوران سارکوزی به ماجراجوئی به هر قیمت ممکن بسیار علاقمند شده است و اگر جنگ علیه عراق در دوران سارکوزی آغاز شده بود یقینا فرانسه یکی از همدستان بوش در این جنایات بدفرجام می‌بود. امروز هم فرانسه با حضور در امارات به دنبال ماجراجوئی برآمده تا بلکه با این رفتار خود «کسب اعتبار» کند و قاعدتا سارکوزی از افرادی است که معتقدند «بدنامی بهتر از گمنامی‌است». این پدیده نشان می‌دهد که جاه طلبی‌های سارکوزی عمدتا از جنس «خودنمائی» و «خود بزرگ بینی» است.
آفتاب: روزنامه جمهوری در سرمقاله امروز، دوازدهم خرداد 88 آورده است:اقدامات اخیر پاریس در منطقه خلیج فارس یکبار دیگر دنباله روی فرانسه از سیاستهای مداخله جویانه واشنگتن را در ذهن‌ها تداعی کرده است . نیکلای سارکوزی رئیس جمهور فرانسه با حضور در ابوظبی پایگاه نظامی فرانسه در ابوظبی را افتتاح کرد. پایگاه مزبور «اردوگاه صلح» ! نامیده شده و توافق اولیه برای احداث آن در جریان سفر قبلی سارکوزی در یکسال و نیم گذشته به امضا رسیده بود.
این پایگاه 12 هکتار مساحت دارد و دارای تشکیلات دریائی هوائی و زمینی خواهد بود و نهایتا 500 نفر را در خود جا می‌دهد و با یک اسکله 300 متری به آبهای خلیج فارس متصل خواهد بود . سوابق همکاریهای فرانسه و امارات به سال 1374 باز می‌گردد که طی آن یک توافقنامه همکاری نظامی بین طرفین به امضا رسید. از آن زمان واحدهائی از ارتش فرانسه در یک پایگاه هوائی در شمال ابوظبی مستقر شده‌اند و گاهی تمرینات مشترکی با ارتش امارات داشته‌اند.
فرانسه بارها تلاش کرده از توان اقتصادی امارات برای یافتن یک بازار تسلیحاتی بمنظور فروش تجهیزات جنگی خود بهره‌گیری کند. فروش جنگنده‌های میراژ و تانکهای فرانسوی جزو دستاوردهای قبلی فرانسه محسوب می‌شود و درحال حاضر نیز پاریس اصرار دارد بتواند جنگنده‌های «رافائل» را به امارات بفروشد تا جایگزین 60 فروند میراژ شوند .
واقعیت این است که برخی کشورهای استعماری از جمله فرانسه انگلیس و آمریکا با در نظر گرفتن ظرفیتهای اقتصادی کشورهای عرب سعی دارند با دامن زدن به برخی نگرانیها چنین وانمود کنند که برای کمک به امنیت و ثبات این کشورها حاضرند دست به هر کاری بزنند و از جمله با ایجاد پایگاه نظامی در‌ایجاد امنیت و تقویت ثبات این کشورها نقش آفرینی کنند اما بعنوان یک اقدام عملی طبعا لازم است این کشورها به تقویت بنیه نظامی‌خود بپردازند و با خریدهای تسلیحاتی زرادخانه نظامی خود را آنچنان تقویت نمایند که ثبات آنها را تضمین کند!
زیرکی فرانسه در دهه‌های اخیر دامن زدن به همین احساس گنگ نزد دولتمردان امارات بوده است که برای امارات میلیاردها دلار هزینه در بر داشته و در عوض مشتی آهن پاره و تجهیزات غیرکارآمد فرانسوی را در اختیار آنها قرار داده است . باید پرسید امارات این تجهیزات و جنگ افزارها را برای مقابله با کدامین دشمن تدارک دیده و می‌بیند و اساسا حتی درصورت آنکه دشمنی در کار باشد آیا فرانسه آن روز به کمک امارات خواهد آمد و به حساب آنها با دشمن فرضی خواهد جنگید با در نظر گرفتن اینکه امارات اصلی‌ترین اختلافات ارضی را با همسایگان عرب خود دارد قاعدتا به مصلحت امارات نیست که با طناب پوسیده و نامطمئن فرانسوی‌ها به جنگ با همسایگان عرب بپردازد و خود را وارد ماجراجوئی‌های بدفرجام کند.
صرفنظر از این نکته با عنایت به طرح‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای فرانسه احداث پایگاههای نظامی فرانسه در خلیج فارس به جاه‌طلبی‌های پاریس برای کسب اعتبار در درون «ناتو» باز می‌گردد که فرانسه را به نخستین کشور دارای پایگاه نظامی در خلیج فارس پس از آمریکا تبدیل کند و زمینه‌های دنباله روی پاریس از سیاستهای مداخله جویانه آمریکا در منطقه را برای سارکوزی فراهم نماید. این امر بویژه با در نظر گرفتن مانورهای سیاسی ـ تبلیغاتی سارکوزی برای همکاری بیشتر با واشنگتن معنی و مفهوم واقعی خود را پیدا می‌کند و نشانگر جاه طلبی‌های جنون آمیز سارکوزی در طول سالهای اخیر است که حتی فریاد اعتراض رقبای سیاسی وی را نیز برانگیخته است .
واقعیت این است که دیپلماسی فرانسه طی چندین دهه نوعی واگرائی نسبت به آمریکا را به عنوان خمیر مایه اصلی خود به همراه داشت ولی فرانسه در دوران سارکوزی سیاست چاپلوسانه و حقیرانه‌ای را در قبال واشنگتن بویژه در دوران بوش کوچک به نمایش گذاشت . بدین ترتیب سئوال اصلی این است که آیا فرانسه نیز مانند انگلیس امیدوار است به «زائده سیاست خارجی آمریکا» مبدل شود پاسخ این سئوال دستکم از دیدگاه سارکوزی مثبت است ولی از دیدگاه واشنگتن هم کاملا بعید است آمریکا با رسوائیهای کنونی به دنبال یافتن یک «شریک جرم» در منطقه نباشد. بویژه آنکه انگلیس در ماجرای عراق به شدت بدنام و رسوا شد و احتمالا اوباما از اشتهای سیری ناپذیر سارکوزی برای دنباله روی از آمریکا آگاه است و برای کشاندن فرانسه به بازیهای منطقه‌ای دست به کار خواهد شد.
اما آیا فرانسه از دخالتهای گذشته‌اش سودی برده و اساسا ظرفیت و توان چنین اقداماتی را احراز کرده است قاعدتا مقامات فرانسوی از رسوائیهای ناشی از اعزام ناو هواپیمابر فرانسوی «کلمانسو» به آبهای خلیج فارس در طول دوره «جنگ نفتکش‌ها» آگاهند و کاملا واقفند که نظامیان بزدل فرانسوی در جریان دیدار وزیر دفاع فرانسه از این هواپیمابر با التماس و گریه از وی می‌خواستند که آنها را از این جهنم خارج کند و نگذارد آنها بخاطر دیگران در این آبهای گرم طعمه کوسه‌ها شوند!
این جملات که آن روزها در مطبوعات فرانسوی نیز منعکس گردید به خوبی نشان می‌دهد که نظامیان عیاش فرانسوی اهل جنگ و مبارزه نیستند و اگر بودند کشور خود را در برابر نظامیان مهاجم هیتلری حفظ می‌کردند و از آب و خاک خودشان دفاع می‌کردند و نمی‌گذاشتند فرانسه سالها در اشغال آلمان هیتلری باشد. فرانسه در دوران سارکوزی به ماجراجوئی به هر قیمت ممکن بسیار علاقمند شده است و اگر جنگ علیه عراق در دوران سارکوزی آغاز شده بود یقینا فرانسه یکی از همدستان بوش در این جنایات بدفرجام می‌بود. امروز هم فرانسه با حضور در امارات به دنبال ماجراجوئی برآمده تا بلکه با این رفتار خود «کسب اعتبار» کند و قاعدتا سارکوزی از افرادی است که معتقدند «بدنامی بهتر از گمنامی‌است». این پدیده نشان می‌دهد که جاه طلبی‌های سارکوزی عمدتا از جنس «خودنمائی» و «خود بزرگ بینی» است.
گزارش خطا
ارسال به دوستان
نسخه چاپی
ذخیره عضویت در خبرنامه 
پربحث ترین عناوین
پرطرفدار ترین عناوین
لینک های مفید