همه دلایل برای رسیدن توپ طلا به یامال
چند روز پیش، فرانس فوتبال در وب‌سایت خود نظری به ظاهر ساده منتشر کرد: «تنها لائوتارو مارتینز از اینتر (هفتم سال گذشته) و لامین یامال از بارسلونا (هشتم) به نظر می‌رسند که از میان بیست نفر برتر سال گذشته، توانایی رقابت برای این جایزه را دارند.» جایزه‌ای که در متن به آن اشاره شده، چیزی نیست جز توپ طلا.
جالب است که چگونه یک جایزه فردی در ورزشی به شدت تیمی مانند فوتبال، به یک مرجع تبدیل شده است. اما حالا که فصل برای بارسلونا تقریباً به پایان رسیده، بد نیست دلایلی را مرور کنیم که چرا یک نوجوان ۱۷ ساله شایسته دریافت این جایزه بزرگ دنیای فوتبال است.
این فرض وجود دارد که برای بردن توپ طلا، کسب عناوین مهم ضروری است. لامین تا پایان فصل به عنوان قهرمان سوپرجام اسپانیا، کوپا دل‌ری و لالیگا به کار خود پایان خواهد داد و شاید هم با تیم ملی اسپانیا در لیگ ملت‌های اروپا به قهرمانی برسد. آیا این برای کسب جایزه کافی است؟
همه چیز به رأی‌دهندگان مجله فرانسوی بستگی دارد که ظاهراً باید بر اساس سه معیار رأی دهند: عملکرد فردی، عملکرد تیمی (شامل عناوین) و در نهایت، کلاس و بازی جوانمردانه. نیازی به دانش عمیق فوتبالی نیست تا بفهمیم لامین از کلاس کافی برخوردار است تا یکی از مدعیان اصلی این جایزه باشد؛ عملکرد او این را تأیید می‌کند.
اما عامل دیگری هم وجود دارد، شاید نامحسوس‌تر، اما بدون شک بر تصمیم‌گیری خبرنگاران فرانس فوتبال تأثیر خواهد گذاشت: تأثیری که ظهور او در سطح نخبگان فوتبال داشته است. او هنوز به سن قانونی نرسیده، اما یک یورو، یک کوپا دل‌ری، یک لالیگا و یک سوپرجام را فتح کرده است. او تا آستانه حضور در فینال لیگ قهرمانان اروپا پیش رفت، مسابقه‌ای که بی‌تردید می‌توانست او را به اوج برساند.
لامین همچنین نماینده سبک خاصی از فوتبال است که باید حفظ و ستایش شود: دریبل‌زنی، جسارت، تکنیک و تازگی، ویژگی‌هایی که در فوتبالی که روزبه‌روز فیزیکی‌تر، محاسبه‌شده‌تر و وابسته به آمار می‌شود، کمیاب هستند.
از این منظر، لامین یک بازیکن ضد جریان کنونی فوتبال است. او طوری بازی می‌کند که انگار هنوز در محله روکافوندا مشغول بازی است، با همان طبیعی بودن که جوانان را مجذوب خود می‌کند. به سختی می‌توان بازیکنی را به یاد آورد که مانند لامین بین نوجوانان چنین محبوبیتی داشته باشد. حتی لیونل مسی، که ظهورش در سطح اول آرام‌تر بود، نتوانست چنین تأثیر اولیه‌ای بر مخاطبان جوان داشته باشد، مخاطبانی که در نهایت آینده این ورزش را نمایندگی می‌کنند.
جالب است که رقیب اصلی او برای این جایزه، عثمان دمبله است: اگر این فرانسوی به پاری سن ژرمن نرفته بود، شاید لامین هنوز منتظر فرصت بود. اما او این فرصت راه به دست آورد (البته به لطف نگاه تیزبین ژاوی) و واقعاً از آن به خوبی استفاده کرد.
